raw power...

Reparation...

Chain and the Gang/Acid Baby Jesus

O Svenonious έρχεται στην πόλη...

Πρωτομαγιά του 2010.

Κάνει την εμφάνιση του στην Μύγα.

Οι Chain and the Gang είναι το νέο όχημα του Ian, ο οποίος μάς έχει στοιχειώσει στο παρελθόν με τούς Make Up και το προτζεκτ που ετοίμασε με τον Publicist θα αλώσει την Αθήνα με support τούς Acid Baby Jesus.

Είμαστε ιδρωμένοι, είμαστε ξαναμένοι, τα 'χουμε δει όλα, θέλουμε να πνιγούμε στο αλκόολ ή και το Μίλκο, να φοράμε κουστουμιές και να ιδρώνουμε φρεσκοξυρισμένους κροτάφους.

Την επόμενη μέρα το μισό Τροπικάλια θα πάει για Iggy και Stooges στο Λονδίνο, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, ίσως όχι και τόσο διαφορετική όμως....

Pixels

PIXELS by PATRICK JEAN.
Ανέβηκε από onemoreprod. - Ανακαλύψτε και άλλα Δημιουργικά βίντεο.

In Memory of... big G.

Keith Elam aka Guru (1966 – 2010)

International Istanbul Film Festival: Two more films

Πήγα και είδα μια ταινία που φέρει φαρδιά-πλατιά το στίγμα του Orson Welles.
Λέγεται Journey Into Fear, εκτυλίσσεται στην Κωνσταντινούπολη, διαρκεί μόλις 68 λεπτά, και είναι παραγωγή της RKO.
Το έργο βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του πρωτομάστορα του νουάρ, Έρικ Άμπλερ. Το σενάριο έχει γράψει ο Joseph Cotten, ο οποίος παίζει κιόλας.
Η ταινία φημολογείται ότι σκηνοθετήθηκε απο τον Welles, αν και υπογράφεται απο τον Norman Foster. Οι σταθεροί συνεργάτες του O.W. είναι παρόντες στο καστ (βλ. Cotten), όπως επίσης και κάποια πλάνα-σήματα κατατεθέντα του Welles.
To τελικό αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τούς συντελεστές του. Διαρκεί λίγο, έχει δομικά ζητήματα-απόρροια μίας ακόμα μάχης δημιουργικού ελέγχου στο μοντάζ ανάμεσα σε σκηνοθέτη και στούντιο. Αυτές ακριβώς έμελλε να είναι οι δημιουργικές ερινύες του Welles που μετά την πρώτη του ταινία (Citizen Kane) δεν ξανάκανε ταινία με τον τρόπο που ήθελε.
Η ταινία προβλήθηκε στα πλαίσια ενός αφιερώματος σε ταινίες που εκτυλίσσονται στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς ιδιαίτερη συνοχή μεταξύ τους.

Το Blood Simple τώρα, προβλήθηκε σε γεμάτη αίθουσα μια ηλιόλουστη κυριακή πρωί.
Οι αδερφοί Κοέν έχουν αποκηρύξει αυτό το αριστούργημα που παίχτηκε εδώ στην πρώτη, προ-director's cut εκδοχή.
Δεν έχω λόγια. Οι Κοέν πάντα έφτιαχναν νουαρ παραλλαγές που βασίζονταν αμυδρά σε τρεις συγγραφείς : Τον James M. Cain (Double Indemnity), τον Dashiel Hammett (Red Harvest) και τον Raymond Chandler (High Window).
Αν στο Big Lebowski την τιμητική του έχει ο Τσάντλερ, στο Blood Simple την τιμητική του έχει ο James M. Cain.
Η συνδρομή του Sam Raimi στην παραγωγή φέρει το rollercoster camera style του τελευταίου, και δε μπορείς παρά να το βλέπεις και στον ύπνο σου...

If they move, kill 'em....

Αξίζει να αναφερθεί ότι το διαβόητο "If they move, kill 'em" προέρχεται απο το The Wild Bunch του ("bloody") Sam Peckinpah. Για χρόνια ήταν η αγαπημένη μου ταινία και δε θα σταματήσω να το ξαναβλέπω.
Το Vanishing Point ήταν ένα άλμπουμ φορτωμένο με διακειμενικές αναφορές και δημιουργικότητα.

Οι φωτογραφίες και τα κείμενα μου για τη νέα μου αγάπη, τη Σμύρνη, είναι εγκλωβισμένα στο Μακ Μπουκ Προ που εκοιμήθη.
Ελπίζω να διασωθούν για να τα παρουσιάσω.

The Velvet Bus Part 2

The Velvet Bus...

Έφυγα απο την Αθήνα οπλισμένος σαν αστακός, έτοιμος να καλύψω την περιοδεία αναλυτικά.
Το έκανα, αλλά στον Βόλο (μέρα πρώτη) ένα σχεδόν καινούργιο mac book pro αποφάσισε να μην ξαναλειτουργήσει. Δεν έχω λόγια.
Αναγκαστικά λοιπόν, πρέπει να παρουσιάσω μια μικρή φωτογραφική επιλογή απο το μέχρι τώρα σκέλος της διαδρομής (Βόλος, Λάρισσα, Θεσσαλονίκη, Σέρρες). Τα καθημερινά ποστς στάθηκαν αδύνατα, αλλά οι φωτογραφίες που βγαίνουν είναι αμέτρητες.
Το φετινό Velvet Bus έχει ενδιαφέρουσα σύνθεση. Οι Callas παίζουν πιο δεμένα απο πριν, με την Αννίτα στα φωνητικά και το κίμπορντ.
Ο Mathew και η Βάσω παίζουν μια υπέροχη ποπίζουσα φολκ που με κέρδισε αν και δεν είμαι φίλος.
Ο Felizol και ο Boy έχουν μάλλον αποθεώσει τη δεκαετία του '80 με έναν ήχο σημερινό, πλαισιωμένοι απο γκάτζετ και ενδιαφέροντα ευρήματα. Χαίρομαι που το mac book του Felizol λειτουργεί σε αντίθεση με το δικό μου.
Η χορευτική παράσταση είναι ένα καταπληκτικό pin-up, καρτουνίστικο κονσεπτ, και οι ηχολήπτες βγάζουν καλό ήχο στα πλέον απρόσμενα μέρη.
Εγώ προβάλλω την ταινία μου σε άλλοτε καλές, άλλοτε χειρότερες συνθήκες, έχοντας προβάλλει σε τσαλακωμένα τούλια και διχοτομημένα πανιά. Τα πάντα είναι στο έλεος του εκάστοτε καταστηματάρχη.
Χτες στις Σέρρες παίξαμε τα πάντα έξω (και υπαίθρια προβολή!) υπο βροχή και μετά πήγαμε για σούπες.
Σούπα τρώμε κάθε βράδυ, και τη συνδυάζουμε με λίγο ύπνο και αρκετά αλκοολούχα.
Δεν είναι λίγοι όμως αυτοί που επισκέπτονται τον οίκο αξιολόγησης Goody's.

Drunk Girls

LCD Soundsystem - Drunk Girls
Ανέβηκε από EMI_Music. - Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.

Για το This is Happening ο,τι και να πώ είναι λιγό. Αν ισχύει οτι είναι ο τελευταίος τους δίσκος, τότε ο μπάσταρδος ο Murphy έχει δημιουργήσει την σημαντικότερη μουσική τριλογία πάνω στην pop κουλτούρα την τελευταία εικοσαετία.

If they move kill'em

Η αγάπη του Τροπικάλια για τους Primal Scream είναι γνωστή, οπότε βρίσκοντας μετά από χρόνια αυτό το διαμαντάκι είπα να το ανεβάσω. Το Φεβρουάριο του 1998, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του Vanishing Point, βγαίνει το If they move kill'em (UK EP) το οποίο αποτελεί την πρώτη συνεργασία των Scream με τον Κevin Shields στο mix του ομώνυμου κομματιού. Το απόλυτο highlight όμως έρχεται αμέσως μετά με την drone διασκευή στο Darklands των Jesus & Mary Chain. Τσεκάρε το εδώ.

3rd year in a row...

Κείμενα, φωτογραφίες και άλλα ενδιαφέροντα απο μεθαύριο στο Τροπικάλια.

Omar Khorshid: Guitar El Chark

Ο σερ Richard Bishop είναι μισός λιβανέζος. Πέρσι αφιέρωσε το πανέμορφο Freak of Araby στον συμπατριώτη του και μέγα μάστορα του ψυχεδελικού belly-dance και της αραβικής surf-guitar (!) Omar Khorshid.
Πολυδιάστατο ταλέντο ο Ομάρ.
Εκτός από μανιακός παιχταράς της εξάχορδης έπαιξε και σε πολλές ταινίες αλλά και έγραψε μουσική και 'γώ δεν ξέρω για πόσες ακόμα.
Μέχρι που έκανε την μαλακία. Διαβάστε:

shortly after omar preformance in the egyptian-israeli agreement on march 1979 at the white house , he was blacklisted in the arab countries that oppossed the treaty but he managed to cancel this decision peacefully ... but from this date omar had a series of incidents that shown he was a target .... he was followed by a certain car almost all the time then suddenly the car disappeard ! someone tried to deliver a parcel to his office but the office clerk suspcted in the parcel and refused to take it , it was left behind outside his office , the police came and found a bomb in the parcel! another incident when a car tried to hit omar’s car with his wife and he smashed into a wall made wounds for his wife but he fine.. omar had guards from the police after all this took place but he shortly he asked the police to cancel it... on the day he made the fatal accident and died he was followed by a car drove by drunk arab young man who chased omar that night while he was driving in al ahram street going to a night club to meet friends , rumors say that the stalking car driver said bad words to omar’s wife and omar got mad and chased the man and other rumours say that omar was trying to stay away and run ahead of the other car ... but in either way , omar was driving in a very high speed which in a turn at the end of al ahram street he lost control over the wheel and the car smashed into a steel lamp bar made so strong that his head smashed the glass window and it was too hard it finished him by the neck almost instantly ..... his wife was taken to a hospital suffer from severe wounds and during her presence in the hospital they hided the news of omar death to her as they said he is wounded in the room next to her.. few months after the accident his wife dina said in interview that she is sure that what happend was a planned murder .. the police arrested the arab man in the car who chased omar and released him after 3 months of investigations and recorded the whole thing as an accident ... but still the incident remains a mystery ...was it an accident or a murder...?

Φέτος λοιπόν οι ανυπέρβλητες συχνότητες κι ο Άλαν Μπίσοπ είπαν να το ρίξουν λίγο στο mainstream και για αυτό πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε αυτή η εξαίσια συλλογούλα ως ελάχιστο φόρο τιμής στον Ομάρ.
Διαβάστε εδώ ένα ρίβιου και κατέβασε από εδώ το αποκλειστικό ριπάρισμα του βινυλίου. Μεγαλεία το τροπικάλια, μεγαλεία...

International Istanbul Film Festival: Kinatay

Έβγαλα εισιτήριο για το Kinatay με ανάμεικτα συναισθήματα.

Είχε κερδίσει βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες (Μάιος 2009) απο μια επιτροπή που είχε μέλος της τον Nuri Bilge Ceylan και πρόεδρο την αρχόντισα της περιεργίλας Isabelle Huppert.

Το Kinatay μισήθηκε απο τούς κριτικούς που αντέδρασαν μαζικά όπως τότε που διαγωνίζονταν στο φεστιβάλ τα Irreversible και Brown Bunny.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Peping, ενός εκπαιδευόμενου Αστυνομικού στη Μανίλα, ο οποίος γίνεται μέλος μιας συμμορίας για να συμπληρώσει ένα πενιχρό εισόδημα. Σε μια αποστολή (την πρώτη που παίρνει μέρος), η συμμορία απαγάγει μία πόρνη και για τιμωρία τη βασανίζει και τη δολοφονεί.

Το Kinatay είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μιας μέρας και είναι γυρισμένο με φυσικό φως (ή με αυτή την ψευδαίσθηση). Η κάμερα κινείται με τη λογική του "fly on the wall" στη Μανίλα ακολουθώντας τον κεντρικό ήρωα καθώς πάει να παντρευτεί σε μια μαζική τελετή πολιτικού γάμου την αρραβωνιαστικιά με την οποία ήδη έχει ένα παιδί. Βλέπουμε τη διάβρωση του κοινωνικού πλαισίου απο τον καταναλωτισμό, ενώ καταλαβαίνουμε ότι οι χαρακτήρες ζητάνε την ύλη, κάτι που προκύπτει απο τις συζητήσεις τους. Στο πρώτο μέρος βλέπεις έναν Φιλιππινέζικο "νέο" νεορεαλισμό, ο οποίος δε σε προδιαθέτει παρά ελάχιστα για τη συνέχεια.

Ένα υπέροχο (σχεδόν κιτς) καρτποσταλικό πλάνο σηματοδοτεί την μετάβαση απο το πρώτο στο δεύτερο μέρος. Το πλάνο ενός κόκκινου ηλιοβασιλέματος σε έναν παραθαλάσσιο πεζόδρομο.

Το δεύτερο μέρος βρίσκει τον εκπαιδευόμενο αστυνομικό να αποσπά χρήματα απο διάφορους μικροπωλητές μαζί με τα μέλη μιας συμμορίας τής οποίας έχει γίνει μέλος.

Απαγάγουν μια πόρνη και την οδηγούν σε ένα απομωνομένο σπίτι, με τη συνέχεια να είναι αρκούντως φρικιαστική.

Ο ήχος παίζει κεντρικό ρόλο στην αφήγηση, γιατί καθώς έχει πέσει η νύχτα, ελάχιστα στοιχεία φωτίζονται, εκτός απο τα σημεία όπου υπάρχουν ηλεκτρικές λάμπες.

Η σκηνοθεσία της ταινίας ίσως δικαιολογεί το βραβείο στις Κάννες, η υπερβολική αναπαράσταση της βίας δεν είμαι σίγουρος τι χρησιμότητα έχει.

Η όλη ταινία κινείται σε ένα μόνο επίπεδο καθώς ο τίτλος της είναι Kinatay ("σφαγμένος" στα Φιλιππινέζικα), με τούς τίτλους αρχής να διχοτομούνται και να αιμορραγούν (καθιέρωση του μοτίβου της σφαγής), ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται στο σφάξιμο μιας κότας στην αρχή της ταινίας, στο δεύτερο μέρος με το άθλιο έγκλημα, και στο τέλος του δεύτερου μέρους όταν πάλι κόβεται το κρέας για μια σούπα, την οποία θα καταβροχθίσει η συμμορία, όχι όμως και ο αηδιασμένος Peping.

Είναι απόλυτα λογικό να υπάρξει τόσο έντονη αντίδραση απέναντι σε μια ταινία που δεν καθιστά σαφή την πρόθεση (αν υπάρχει) πίσω απο την νατουραλιστική φρίκη με την οποία είναι φορτωμένη.

Steve Reid [1944-2010]

γνωστός στο νεοhipsteriλίκι και την αβραμιώτου, αλλά καί στο pitchfork λόγω της συνεργασίας του τα τελευταία χρόνια με τον Hebden
πιο παλιά όμως συνήθιζε να παίζει με τα παρακάτω παιδάκια...:

Freddie Hubbard, Jackie McLean, Martha Raye, Dionne Warwick, T-Bone Walker, Archie Shepp, Chief Bey, *Olatungi, Arthur Blythe, Lester Bowie, Walter Davis, Charles MacPherson, Dexxter Gordon,Gary Bartz, Curtis Fuller, James Brown, Martha Reeves, Dee Dee Bridgewater, Les Walker, David Murray, Sam Rivers, Peggy Lee, Leon Thomas, Guy Warren, Fela, Randy Weston, Mal Waldron, Marion Macparland, Chaka Chan, Βo Diddley, Fats Domino, Henry Threadgill, Miles Davis, Warren Smith, SUN RA, Loonie Smith Horace Silver, Barnum & Bailey Circus, Sound, In Motion Dance Troupe

ISTANBUL FILM FESTIVAL: 2 ταινίες του Joseph Losey

Η ρετροσπεκτίβα στη δουλειά του Losey έμοιαζε ενδιαφέρουσα, αφορμή να εντρυφήσω στις ταινίες ενός σκηνοθέτη για τον οποίο είχα ακούσει πολλά και καλά τόσα χρόνια στην Αγγλία.

Συνήθως στα φεστιβάλ πηγαίνω στις ρετροσπεκτίβες, γιατί ακόμα και αν έχω δει τις ταινίες σε video, πάντοτε αναδεικνύονται στο σινεμά.

Η σίγουρη διαπίστωση που έκανα ήταν ότι οι Βρεταννοί διαφυλάσσουν και προωθούν τις ταινίες τους πολύ προσεκτικά, γιατί δεν είμαι τόσο σίγουρος για το πώς η δουλειά του Losey διατήρησε το ενδιαφέρον της στο πέρασμα του χρόνου.

Οι ταινίες που είδα ήταν τα Accident (1967) και Go Between (1970).

Το πρώτο είναι το λιγότερο διαχρονικό, μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Dirk Bogarde με θέμα το μπέρδεμα ενός ακαδημαϊκού στην Οξφόρδη, καθώς ερωτεύεται μια αριστοκράτισα Αυστριακή φοιτήτρια, την οποία διεκδικούν τόσο ένας ανταγωνιστής συνάδελφος του όσο και ένας φοιτητής. Όλα αυτά κορυφώνονται δραματικά με το ατύχημα του τίτλου, με το οποίο ξεκινά η αφήγηση (διαδεδομένο 60s αφηγηματικό εύρημα...).

Το Accident έχει διασκευαστεί απο το πρωτότυπο μυθιστόρημα απο τον Harold Pinter ο οποίος έχει κάνει τα ενδιαφέροντα αφηγηματικά τρικ.

Η ένσταση μου για τη συγκεκριμένη ταινία ξεκινά απο το κάστινγκ. Ο εξαιρετικός Μπόγκαρτ δεν ξεπερνά την εκτός σκηνής σεξουαλική του ταυτότητα και δεν καταφέρνει να υποδυθεί τον ετεροφυλόφιλο χαρακτήρα του με επιτυχία. O Michael York στο ρόλο του φοιτητή επίσης είναι άστοχη επιλογή, ενώ η Jaqueline Sassard στο ρόλο της Anna είναι πραγματικά αδιάφορη, και ιδαίτερα με αυτή την ανεκδιήγητη προφορά της.

Στυλιστικά, η χρήση του ζουμ μοιάζει πολύ ξεπερασμένη, αν και ταινίες του Altman ή του Coppola απο την ίδια περίοδο το χρησιμοποιούν σαν στυλιστικό ατού.

To Go Between μοιάζει να είναι το πιο ενδιαφέρον φιλμ του Losey. Πάλι σε διασκευή του Pinter, αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού που δρα σαν ενδιάμεσος στην επικοινωνία μιας αριστοκράτισας και ενός κατώτερου κοινωνικά άντρα. Όλα αυτά στην Αγγλία του Μεσοπολέμου.

Στυλιστικά η ταινία μοιάζει να έχει απορροφήσει όλους τούς κραδασμούς και τις καινοτομίες που είχαν γίνει την περίοδο 1967-1970, σε Ευρωπαϊκό και Αμερικάνικο σινεμά. Αφηγηματικά έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί και πάλι (όπως και στο Accident) οι αφηγηματικοί χρόνοι μπλέκονται δια χειρός Pinter.

Στο σύνολό τους οι ηθοποιοί ερμηνεύουν εξαιρετικά τούς ρόλους, χωρίς παραφωνίες στο κάστινγκ.

Κωνσταντινούπολη Μέρα 6η

Πήρα το τραμ και έφτασα μέχρι τη στάση Τοπ Καπί. Καμία σχέση με το παλάτι Τοπ Καπί.

Εκεί, περπάτησα σε μια μεγάλη έκταση μέχρι τα τείχη της πόλης που σε αυτό το σημείο έχουν διατηρηθεί σε καλή κατάσταση.

Ανέβηκα πάνω στην εξωτερική πλευρά του τείχους και είδα ρούχα, τσάντες, παπούτσια ημιτακτοποιημένα, σαν μια υπαίθρια λαϊκή αγορά που είχε εγκαταλειφθεί ξαφνικά απο τους πωλητές της. Επίσης, πολλά σκουπίδια τριγύρω, και ίχνη φωτιάς πάνω στα τείχη. Τότε είδα και τα δύο παιδιά με τα ποδήλατα τους.

Άφησα πίσω μου το Τοπ Καπί με περίεργες εντυπώσεις.

Άρχισε να βρέχει και να πέφτει η θερμοκρασία. Ήμουν χαρούμενος που είχα βρει ένα ήρεμο σημείο στην πόλη με λίγο κόσμο γύρω μου.

Πήρα ξανά το τραμ για έναν ειδικό προορισμό. Είχα βάλει στόχο την περιοχή του Βαλουκλή.

Εκεί θα έβρισκα την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής με το νεκροταφείο της, και θα έβγαζα τις φωτογραφίες μου. Σύμφωνα με το χάρτη βρίσκεται στη στάση Seytnizam, μόνο που η στάση αυτή δεν υπάρχει πια. Περπάτησα τρία χιλιόμετρα μέχρι να βρω τον προορισμό μου, αλλά αρχικά έκανα ένα ευχάριστο λάθος. Μπήκα κατά λάθος μέσα στο Αρμένικο νεκροταφείο και την εκκλησία του. Εκεί χαλάρωσα τελείως, και κατάλαβα ότι έχει σημασία να έχεις λίγο χώρο στη διάθεση σου μέσα σε μια πόλη. Η Αθήνα μού φαίνεται άδεια σαν επαρχιακός αυτοκινητόδρομος μετά απο κάθε ταξίδι στην Πόλη.

Όταν κατάλαβα το λάθος μου διέσχισα το δρόμο και πήγα στην Ζωοδόχο Πηγή. Απ' έξω, ο μικροπωλητής με διαβεβαίωσε ότι ΕΧΟΥΜΕ ΦΡΑΠΕ και εγώ δεν διαφώνησα. Είδα την εκκλησία και τούς τάφους των Πατριαρχών στον περίβολο. Πέρασα και απο το νεκροταφείο με τον σκύλο-φύλακα στην πόρτα.

Είδα τότε τα τρία πούλμαν να αδειάζουν Έλληνες επισκέπτες. Πήγαν κατευθείαν στην Ελληνική εκκλησία, είδαν στα γρήγορα το χώρο, και έτρεξαν ξανά στα πούλμαν για την επόμενη εκκλησιαστική επίσκεψη. Ούτε τούς είπε κανείς, ούτε κατάλαβαν ότι δεν ήταν μόνο μια Ορθόδοξη Εκκλησία σε εκείνο το σημείο, αλλά και ένα Αρμένικο νεκροταφείο, άλλο ένα Μουσουλμανικό, αλλά και ένα τζαμί. Βρίσκονταν σε μια περιοχή όπου οι θρησκείες βρίσκονταν σε διάλογο προτού καν ανακαλυφθεί η πολυπολιτισμικότητα. Κανένας τους δεν κατάλαβε οτιδήποτε. Ίσως μόνο να ψέλισαν καμια αλυτρωτική χαζομάρα.

Η περιοχή αυτή μού έκανε καλό. Είχε πια δροσιά, και έβγαζα φωτογραφίες ανενόχλητος. Πιο πολύ μού έμεινε στο μυαλό το Αρμένικο νεκροταφείο και η Ζωοδόχος Πηγή.

Περπάτησα τα τρία χιλιόμετρα μέχρι το τραμ μέσα απο συνεργεία αυτοκινήτων και μια γειτονιά που θύμιζε τα σύνορα Περισσού-Νέας Φιλαδέλφειας στα τέλη των 90s.

Γύρισα στο Μπέιογλου για φαγητό και μια ακόμα φεστιβαλική προβολή για την οποία θα γράψω ξεχωριστά.

Ήταν μια καλή μέρα.

Waiting

* Πάει και ο Μάλκολμ. Ένας ένας την κάνουν το 2010. Η αλήθεια είναι οτι σε μεγάλη εκτίμηση δεν τον είχα, αλλά μάλλον ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Διαβάστε μια παλία συνέντευξη που του είχε πάρει ο Τερέζος.

*Oι Godspeed επανενώθηκαν (ή καλύτερα επαναδραστηριοποιήθηκαν) και θα διοργανώσουν το Χριστουγεννιάτικο ΑΤΡ. Τα πρώτα ονόματα που ανακοινώθηκαν είναι οι (θεοί) Bardo Pond, οι Ex και οι Deerhoof. Not bad...

* Το περσινό δισκάκι των Bear in Heaven δεν του είχα δώσει και πολύ σημασία, αλλά όσο περνάει ο καιρός ακούγεται όλο και καλύτερα στα αυτιά μου. Ειδικά αυτό.

"I'm Big Baby Huey, and I'm 400 pounds of soul"

Μόλις επανεκδόθηκε σε ακόμα καλύτερη έκδοση από εκείνη του 2004 το θρυλικό ντεμπούτο.
Κρίμα να μην επισημανθεί. Κρίμα να μην το έχεις στην δισκοθήκη σου. Μάλλον ΝΤΡΟΠΗ.

here it is

__________________________________________________________________

Living Legend is a spare effort by today's standards: eight songs, two of them covers-- one of which is among the record's three instrumentals. However, Living Legend showed Huey and the Babysitters stretching themselves in ways few soul artists of the time did.

Κωνσταντινούπολη μέρα 5η

Ο Μπαλατάς (Μπαλάτ) είναι δίπλα στη γειτονιά του Φαναριού, και τα δύο γειτονιές χτισμένες πάνω στον Κεράτιο κόλπο.

Στο Φανάρι είχα ξαναπάει ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι, και περπάτησα γύρω-γύρω, περνώντας και απο το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τη "Μεγάλη του Γένους Σχολή".

Σήμερα πήγα κατευθείαν στη Σιδερένα Βουλγάρικη Εκκλησία της οποίας τα κομμάτια στάλθηκαν απο τη Βιέννη και συναρμολογήθηκαν πάνω στην ακτή του Κεράτιου. Ένα είδος εκκλησίας Lego.

Με αυτόν τον τρόπο συναρμολογούσαν εκκλησίες και οι Βρετανοί αποικιοκράτες στην Αυστραλία αλλά και στις Ασιατικές αποικίες.

Ο Μπαλατάς εκτός απο χριστιανική γειτονιά ήταν και κέντρο των Ελληνόφωνων Εβραίων, και μάλιστα έχει και τη συναγωγή της Αχρίδας κρυμμένη σε ένα απο τα στενά.

Μού έκανε πάντα εντύπωση η φτώχεια του Φαναριού και του Μπαλατά, με πολλά απο τα κτίρια να είναι κατεστραμμένα, και κάποια άλλα, πρώην αρχοντικά αρχιτεκτονήματα, να έχουν παρακμάσει και να στεγάζουν φτωχές οικογένειες.

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ψάξω το πώς μεταμορφώθηκαν αυτές σε παρακμιακές τοποθεσίες της Πόλης, πάντα με έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Όταν επέστρεψα στο Ταξίμ, αισθάνθηκα πάλι άνετα, και πήγα να δω την έκθεση του Τσόκλη στο Σισμανόγλειο Μέγαρο. Ο Τσόκλης έχει βάλει μια εικονική φωτιά στο Μέγαρο-ένα σχόλιο για την ειδική σχέση των Ελλήνων της Πόλης και της Μικράς Ασίας με τη φωτιά και την καταστροφή. Εύστοχα έχει αναπαραγάγει και τη μυρωδιά της πυρκαγιάς, ενώ και η θερμοκρασία είναι ανεβασμένη. Μια παλιά φωτογραφία μέσα στην πυρκαγιά (η μόνη στην έκθεση) απεικονίζει μια οικογένεια Ελλήνων πριν το '55. Αυτή η φωτογραφία τα λέει όλα.

Στο ψάξιμο μου ανακάλυψα και μια "κρυμμένη" εκκλησία πάνω στην οδό Ιστικλάλ (Μεγάλη Οδός του Πέραν). Η εκκλησία της Παναγίας που διαφέρει (όπως και η Αγία Τριάδα στην Πλατεία Ταξίμ) απο τούς μεγάλους Ελληνικούς ναούς σε ρυθμό και εσωτερικό. Και αυτή είναι κρυμμένη σε έναν αυλόγυρο στον οποίο καταλήγει μία στοά. Στα κάγκελα μπροστά απο τον αυλόγυρο κάθονται φοιτητές που πίνουν καφέ και τσάι. Μια όμορφη κοπέλα διάβαζε σε έναν τύπο το φλυτζανάκι του καφέ.

Μετά απο αυτά ήρθε η σειρά του φεστιβάλ κινηματογράφου.

Κωνσταντινούπολη μέρα 4η

Το κάστρο της Ρούμελης χτίστηκε το 1452 σε προνομιακή τοποθεσία.

Προνομιακές τοθεσίες έχουν πάντα οι Σουλτάνοι, οι παπάδες, οι βασιλιάδες, οι στρατιώτες και οι νεκροί. Αν όλοι οι προηγούμενοι τυχαίνει να και είναι νεκροί, τότε η θέα είναι ακόμα καλύτερη.

Το κάστρο πολύ μού άρεσε, χτισμένο σε ένα γοητευτικό στένεμα του Βοσπόρου, λίγο πριν τη δεύτερη κρεμαστή γέρφυρα.

Η Ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου είναι κάπως σαν την Αθηναϊκή παραλιακή. Όχι κατεστραμμένη, σίγουρα όμως κορεσμένη. Με τη διαφορά ότι σε κάθε κατεύθυνση του δρόμου αντιστοιχεί μία λωρίδα (!) δρόμου.

Καθώς ήταν Κυριακή, είδα το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα των τελευταίων χρόνων, πιο δυσβάσταχτο και απο το Weekend του Godard.

Όταν βγήκα απο το κάστρο κατάλαβα ότι δε μπορούσα να πάω ούτε σπίτι αλλά ούτε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Είδα πελώρια τζιπ να πηγαίνουν και να 'ρχονται, μερικά μόνο με τον οδηγό μέσα, να κουβαλάει μια σακούλα με ψωμί.

Στον πεζόδρομο πάνω στον Βόσπορο ο κόσμος που δουλεύει όλη τη βδομάδα έκανε βόλτες, οι ηλικιωμένοι ντόπιοι θυμίζουν τούς αιώνια νεανίζοντες παλαιοφαληριώτες, και θρησκευόμενα ζευγαράκια αγκαλιάζονταν σε ημι-παράνομα ενσταντανέ, υπενθυμίζοντας ότι τα ήθη έχουν μείνει για κομμάτι του πληθυσμού στην εποχή της μαυρόασπρης ελληνικής ταινίας με τα κορίτσια εδώ να φοράνε μαντήλα.

Μάς πήρε 3 ώρες να φτάσουμε σπίτι, αφού περπατήσαμε αφήνοντας το λεωφορείο ακίνητο για το υπόλοιπο μεσημέρι. Καταλήξαμε σε ένα εμπορικό κέντρο (!) να τρώμε υπέροχα θαλασσινά, περιμένοντας να κοπάσει το μποτιλιάρισμα και η ζέστη.

Έπαθα ηλίαση και δε μπόρεσα να γράψω αυτό το ποστ χτες βράδυ.

Στη Σκωτία δεν είχα εκτεθεί στον ήλιο για μήνες, και ο ανοιξιάτικος ήλιος της Μεσογείου με ταλαιπώρησε.

Η Ευρωπαϊκή Ακτή του Βοσπόρου αξίζει όσο λίγα πράγματα. Κάποια μέρα (καθημερινή !) μετά τα μεσάνυχτα θέλω να οδηγήσω έναω ανοιχτό σκαραβαίο απο το Μπέσικτας μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, και να παίζω Carl Perkins απο γραμμένη 90άρα κασσέτα.