#20

00s: Blonde Redhead - Melody of Certain Damaged Lemons (2000)

2009: St Vincent - Actor

No Distance Left to Run

* Ξεκινά από αύριο ο μαραθώνιος της ψηφοφορίας των καλύτερων δίσκων της δεκαετίας και της χρονιάς. Καθημερινά θα ανεβάζουμε τις επιλογές μας, μέχρι να φτάσουμε στις 20 Δεκέμβρη με τα καλύτερα των δύο κατηγοριών. Προσωπικά λόγω του περιορισμένου χρόνου που έχω τελευταία, μάλλον δεν θα συνοδεύω τα πόστς με κάποιο σχόλιο. Ίσως να το κάνω για τα 5 καλύτερα των 00s. Πάντως είναι δεδομένο οτι το 2009 ήταν μια κακή χρονιά από πλευράς κυκλοφοριών, ενώ αναγκαστικά έχουν μείνει πολύ σημαντικοί δίσκοι έξω από την εικοσάδα της δεκαετίας.

* Aπολαυστικός ο Πάνος Κουτρουμπούσης στην συνέντευξη του στην Lifo.

* Ο Brother Mouzone είναι μακράν ο καλύτερος ρόλος στο Wire.

* O thod θα ακούσει την πληρωμένη απάντηση που του αξίζει γύρω στα τέλη Απριλίου.

ManBat's Decade in Films!

01) The Life Aquatic with Steve Zissou - Wes Anderson (2004)
02) Donnie Darko - Richard Kelly (2001)
03) Dogville - Lars von Trier (2003)
04) 4 - Ilya Khrzhanovsky (2005)
05) Spirited Away - Hayao Miyazaki (2001)
06) Mulholland Drive - David Lynch (2001)
07) Kontroll - Antal Nimród (2003)
08) Requiem for a Dream - Darren Aronofsky (2000)
09) City of God - Fernando Meirelles (2002)
10) Russian Ark - Alexander Sokurov (2002)
..& δέκα ακόμα για το seagazing..
11) Il Divo - Paolo Sorrentino (2008)
12) Let the Right One In - Tomas Alfredson (2008)
13) Les Triplettes de Belleville - Sylvain Chomet (2003)
14) Zatoichi - Takeshi Kitano (2003)
15) Amélie - Jean-Pierre Jeunet (2001)
16) Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul - Fatih Akin (2005)
17) Αγέλαστος Πέτρα - Φίλιππος Κουτσαφτής (2000)
18) Irreversible - Gaspar Noe (2002)
19) Reconstruction - Christoffer Boe (2003)
20) Drawing Restraint 9 - Matthew Barney (2005)

Προσωπικά, φυσικά! Καλή καταμέτρηση!
..& Updt!: Waking Life - Richard Linklater (2001)

What Would I Want?

Σκοτεινό; Άνιμαλ Κολέκτιβ ατ δέιρ Μπεστ!
[Όλο το EP εδώ]

ΠΟΝΑΝΕ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ (ΓΕΙΑ !)

Pure style !

FILMS IN MY LIFE - A DECADE

Ευχαριστούμε το Seagazing για την πρόσκληση.

Εννοείται πως η τρέχουσα δεκαετία τελειώνει του χρόνου, όπως η προηγούμενη τελείωσε το 2000 και όχι το 1999. Το μιλένιουμ ήταν μια φούσκα. Οπότε φέτος κλείνουν 10 χρόνια απο τη φούσκα. Πάρτε ένα τηλέφωνο και στο αστεροσκοπίο να σάς τα εξηγήσουν...

Μάς αρέσουν οι λίστες όμως και παραθέτουμε :

1. CITY OF GOD - FERNANDO MEIRELLES (2002)

2. DOGVILLE - LARS VON TRIER (2003)

3. DONNIE DARKO- RICHARD KELLY (2002)

4. YUMURTA (TO AYΓΟ) - SEMIH KAPLANOGLU (2007)

5. WERCKMEISTER HARMONIES - BELA TARR (2001)

6. THE THREE BURIALS OF MELQUIADES ESTRADA - TOMMY LEE JONES (2005)

7. PARADISE NOW - HANY ABU-ASSAD (2005)

8. 4 MONTHS, 3 WEEKS, 2 DAYS - CRISTIAN MUNGIU (2007)

9. ZODIAC - DAVID FINCHER (2007)

10. YOU, THE LIVING - ROY ANDSERSSON (2007)

11. IL DIVO - PAOLO SORRENTINO (2008)

12. THE LIFE AQUATIC - WES ANDERSON (2004)

13. 2046 - WANG KAR WAI (2005)

14. LOST IN TRANSLATION - SOFIA COPPOLA (2003)

15. NORTHFORK - MICHAEL POLISH (2003)

16. ADAPTATION - SPIKE JONZE (2002)

17. MULHOLLAND DRIVE - DAVID LYNCH (2001)

18. ELEPHANT - GUS VAN SANT (2003)

19. THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY - KEN LOACH (2006)

20. THE EDGE OF HEAVEN - FATIH AKIN (2007)

grande berlusca
nessuno è santo

The 20 Best Movies of the Decade

1. Old Boy - Chan-Wook Park

2. Eternal Sunshine of the Spotless Mind - Michel Gondry

3. Mulholland Drive - David Lynch

4. Cidade de Deus - Fernando Meirelles

5. Dead Man's Shoes - Shane Meadows

6. The Royal Tenenbaums - Wes Anderson

7. Donnie Darko - Richard Kelly

8. No Country For Old Men - Joel & Ethan Coen

9. Hable con Ella - Pedro Almodovar

10. Das Leben der Anderen - Florian Henchel von Donnersmarck

11. Memento - Christopher Nolan

12. Lost in Translation - Sofia Copolla

13. Dancer in the Dark - Lars von Trier

14. Requiem for a Dream - Darren Aronofsky

15. High Fidelity - Stephen Frears

16. Zatoichi - Takeshi Kitano

17. Kill Bill Vol.1 - Quentin Tarantino

18. Irreversible - Gaspar Noe

19. Amores Perros - Alejandro Gonzalez Inarritu

20. Wall-E - Andrew Stanton

'Οπως προαναφέραμε, τα παιδία του seagazing ανέλαβαν φέτος την οργάνωση της ψηφοφορίας των καλύτερων ταινιών της δεκαετίας. Τελικά ίσως αποδειχθεί πιό δύσκολη η επιλογή των ταινιών από την αντίστοιχη των δίσκων. Περιμένω λοιπόν με αγωνία τις υπόλοιπες Τropica-λίστες, ενώ οποιεσδήποτε αντιρρήσεις είναι ευπρόσδεκτες στα comments.

Fuck me, its the scrotum poles!

Κυκλοφορεί που λέτε μία συλλογή με τα άπαντα των σκοτσέζων DIY ποστ-πάνκερς Δε σκρότουμ πόουλς. Λέγεται Auchmithie Forever. Μεγάλη συγκίνηση. Το Revelation EP τους αποτελεί θρύλο για τους ενίοτε πιτσικαρικάδες και μη που αρέσκονται στο να υποστηρίζουν ότι DIY παπαριά βγαίνει στις μέρες μας. Μόλις πάρω το δισκάκι στα χέρια μου θα ανέβει άμεσα...

"The group formed in 1978 in Dundee and were birthed in an attempt to survive one of the most miserable of Scottish cities by creating self-produced art that refused any of the niceties of consensual pop/rock."

"...It’s hard to imagine how a group like The Scrotum Poles could exist in an era of information overload that has made everyone self-conscious and painfully aware of any attempt to do/say anything."

volcanic tongue

Για την ώρα κατεβάστε το ρεβελέησιον δω χάμ'

African Dub All Mighty - chapters 1, 2 & 3

"African Dub All Mighty Chapters 1, 2 & 3 - "Three albums that decisively helped to popularize dub; the first two within the existing reggae market, and the third beyond it to disparate groups like punks and experimental rock fans. The formula was the same on all three: mainly Studio One and Treasure Isle rhythms updated by the Professionals in the 'rockers' style, and given imaginative mixes by Errol Thompson. The more obvious gimmicks - telephones ringing, toilets being flushed, the odd siren, dogs barking, etc. - became more prominent as the series progressed and reached a wider audience. The perspective of time has treated all three albums well." "Reggae the Rough Guide" by Steve Barrow & Peter Dalton

listen:
chapters 1&2
chapter 3 [fuckin essential]

Burning Teaser

The Scottish band Mogwai performs an incandescent show in front of a stunned crowd. As if time stood still, the audience is transported along by musical waves, both poetic and violent. 'Burning' dives into this wild sensual flow. Directors Vincent Moon and Nathanaël Le Scouarnec guide us into a dream where there is no tomorrow. This is a black and white experience of the senses carved by the raw emotion of this pioneering band that doesn't need any words to touch the heart of its listeners. Layered and innovative, the movie has its finger firmly on their pulse, a sonic adventure between hope and rebellion. A lifetime of feelings in just one night.

Will be presented in Copenhague, during CPH DOX, 13 november 2009.

Easy Stars

Στο πρώτο άκουσμα του Dub side of the moon το 2003, ενός dub-reggae remix project πάνω στο άλμπουμ των pink floyd, ώντας φαν και των δύο πλευρών, είχα καταγοητευτεί. Το Radiodread που ακολούθησε το αντιμετώπισα με μεγαλύτερη δυσπιστία και, όπως και το φετινό Lonely hearts dub band, δεν νομίζω να περάσει πολλές ακόμα φορές από τα ηχεία μου. Όχι ότι τα επόμενα άλμπουμ ήταν κακά, αλλά λίγο ή προβλεψιμότητα, λίγο η υπερίσχυση της reggae έναντι της dub τα έκαναν λίγο πιο αδιάφορα.
Ζωντανά τώρα, παρά τις αμφιβολίες μου, όλα τα προαναφερθέντα δούλεψαν περίφημα! Οι Easy Star All Stars -εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους- έδωσαν προχτές μια χορταστική συναυλία. Με το μπάσο να έχει πανηγυρικά τον πρώτο λόγο, όλα τα υπόλοιπα απλά πήραν το δρόμο τους.
Βλέπω ότι την Παρασκευή οι Easy Stars περνάνε από την Αθήνα support στους Wailers. Στο Fuzz, το μαγαζί που κατάφερε σχεδόν να καταστρέψει ακόμα και τον Tony Allen. Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου..

ΕΝΑ > ΔΥΟ > 21/2 > ΤΡΙΑ

shafiq husayn en'a-free-ka

Shafiq Husayn’s first solo album “Shafiq En’ A-Free-Ka” represents the culmination of a 30 year journey. He learnt to cut from Afrika Bambaattaa and Afrika Islam, cooled out in L.A. with Egyptian Lover, and did a stint with Ice-T’s Rhyme Syndicate. Today, he is part of the Sa-Ra triumvirate and the only person Erykah Badu allows to write for her. What he makes isn’t hip-hop, isn’t soul, isn’t rock, isn’t jazz. It’s a weke-up call. He carefully arranges his drums like hieroglyphs. Taking the hip-hop beat somewhere else, to a place it’s always been before – thru ancient rhyhthms of the Ethiops, Eastern modalities, dark matter freek1cies and the reverb/delay of our forefathers’ voices. The album is composed with an armoury of outboard gear, effects, synthesizers, electric guitars, strings, horns, a lot of modulation and a lot of weird stuff. “Hip-hop mastered the beat, but they didn’t do nothing with the changes,” says Shafiq.

As a third of the Sa-Ra Creative Partners, Shafiq Husayn has produced some of the most acclaimed nu-soul spirit music of recent times, lending his sought-after cosmic vision to albums from John Legend, Erykah Badu and even Ice T. Now striding out on his own for a solo production - 'Shafi En' A-Free-Ka' - he can set the immediate commercial pressures of the trio aside for an album of free-spirited astral journeying, taking underground MC legend Count Bass D, vocalist Bilal Oliver and members of Build An Ark and Sa-Ra along for the experience. Shafiq takes a lot of cues from Sun-Ra over the course of the album, guiding him through seventeen tracks of jazz taught, soul soaked and hiphop bounced sounds using a huge array of engineers, players and like-minded cats to achieve his vision. It's arranged with the sense of a classic studio album in the tradition of Stevie Wonder or Sun-Ra, benefitting from the bristling ebullience of the assembled cast but never losing its cohesion or joyful theme, making it a pleasure to witness. The psyched West Coast pop harmonies of 'Major Heavy' features Sly Stone sound-alike Sonny Coates duetting with Count Bass D, while Om'Mas Keith and Stephen "Thundercat" Bruner make one of the highlights on 'Changes' with head swirling keys and wicked broken beat futurism. A highly recommended set to anyone who fell in love with 'The 4th World' or yearns for more Carlos Niño!

_____________________________________
Αν και δεν είμαι απο τους φανατικότερους φαν του είδους, είναι αλήθεια ότι μόλις άκουσα το άλμπουμ έπαθα πολιτισμικό πατατράκ. Ο Σαφίκ των σα ρά κριέτηβ πρότζεκτ έγραψε ένα από τα καλύτερα δισκάκια της χρονιάς.
Όπως ίσως να διαβάσατε στις παραπάνω κριτικές ο SUN RA κι οι τεχνικές του κρύβονται προσεκτικώς μελετημένα κατά τη διάρκεια του άλμπουμ, πράγμα που μόνο έκπληξη προκαλεί μιας και ο σαφίκ προφανώς απευθύνεται σε πιο mass-up ακροατήρια.
Πόσο μα πόσο μπροστά ήταν ο υπεργαλακτικός SUN RA;
Ρε πόσο;

en'a-free-ka

Vote or Die

O gone4sure για άλλη μια χρονιά διοργανώνει την ψηφοφορία των καλύτερων δίσκων της χρονιάς, ενώ εκεί που αναμένεται να γίνει ο χαμός είναι στην ανάδειξη των 20 καλύτερων δίσκων των 00s. Παράλληλα τα παιδιά του seagazing ανέλαβαν την αντίστοιχη ψηφοφορία για τις ταινίες της δεκαετίας. Σπεύσατε, αναμένεται αίμα και άμμος. Θα βάλουμε και εμείς το ταπεινό μας λιθαράκι.

APTBS

Στις 8 και 9 Δεκεμβρίου οι ενισχυτές του Ροντέο αναμένεται να περάσουν πολυ δύσκολες στιγμές.

EXPLODING HEAD

Ρίγη συγκίνησης

yamatsuka and his infamous bulldozer gig

Hanatarash was notorious for its dangerous live shows. Some of the band's most infamous shows included Eye cutting a dead cat in half with a machete, strapping a circular saw to his back and almost cutting his leg off, and destroying part of a venue with a backhoe bulldozer by driving it through the back wall and onto the stage.

At a 1985 show in Tokyo's Superloft, the audience was required to fill out waivers due to the possibility of harm caused by the show. The show was stopped due to Eye preparing to throw a lit molotov cocktail onto the stage. The performance cost ¥600,000 (approximately $6,000 US) in repairs.

After several years of the intense live shows, Hanatarash was forbidden from performing at most venues, and were only allowed to return to live performances in the 1990s without the trademark danger.

Krautrock: The Rebirth of Germany

Between 1968 and 1977, bands including Neu!, Faust, Can and Kraftwerk looked beyond Anglo-American pop to create some of the most radical and original sounds ever heard in the country.

The experiments of Tangerine Dream, Kraftwerk and Cluster would give the world its first taste of electronica.

By the late Seventies, some famous English and American ears took notice as David Bowie, Brian Eno and Iggy Pop decamped to Germany in an attempt to tap into the Zeitgeist. Meanwhile, in a studio overlooking the Berlin Wall, Iggy and Bowie would record Low, Heroes and Lust For Life, taking the sound and feel of Krautrock to the bank and to the world at large.

Πτώση του τείχους και άλλες μαλακίες. Το ιστορικό μπαμ είχε γίνει αρκετά χρόνια πριν το '89

Εξαιρετικό ντοκυμαντέρ του μπι μπι ξί για το λαχανο-ρόκ. Ντεμπούταρε στις 23 του οκτώβρη. Φρέσκο πράγμα δηλαδίς. Μην το χάσετε...

SAVAGE REPUBLIC

Δυσκολεύομαι να ξεκινήσω, ίσως γιατί οι Savage Republic είναι η αρχή και το τέλος μαζί. Εντάξει υπερβάλω, ούτε η αρχή είναι ούτε το τέλος, μα υπήρξαν ένας εκθαμβωτικός μετεωρίτης, μερικά ψήγματα από την ουρά του οποίου πέρασαν από μπροστά μου χτες το βράδυ. Όταν διάβασα για την επικείμενη εμφάνιση τους στιγμιαία ανατρίχιασα, μετά το ξέχασα, μέχρι την προηγουμένη της συναυλίας τους που ξαναέπεσε στα χέρια μου ένα flyer και αποφάσισα να πάω.
Οι Savage Republic υπήρξαν ένα από τα καυλωτικότερα σχήματα της σύγχρονης μουσικής. Μην έχοντας τους προλάβει τότε, θυμάμαι μικρός να διαβάζω σε sites και fanzines για τη διονυσιακή ομοιότητα των ζωντανών τους εμφανίσεων με αυτές των godspeed you black emperor, που μεσορανούσαν εκείνη την εποχή.
Οι επανασυνδέσεις/επανεμφανίσεις κλασικών και μη μπαντών είναι πονεμένη ιστορία, και ως επί το πλείστον τείνω προς την άποψη ότι είναι αχρείαστες. Σε μια σχετική περίπτωση, με διαφορετικά μέτρα και σταθμά βέβαια, όταν (ξανα)είδα τους εφηβικά λατρεμένους deus στο ιλουστρασιόν club 22 απογοητεύτηκα, γιατί καμία από την αλλοτινή μαγεία δεν ήταν εκεί. Δεν αμφιβάλω ότι το ίδιο μπορεί να έλεγε κάποιος για τους Savage Republic. Παρόλα αυτά, δεν θα ήθελα να είχα χάσει με τίποτα αυτήν την εμφάνιση. Για κάποιον που δεν τους είχε δει ποτέ, αλλά έχει αγαπήσει τόσο τη μουσική όσο και τη μυθολογία τους, ακόμα και τώρα, ακόμα και έτσι, ήταν σχεδόν μια αποκάλυψη. Δεν είμαι φανατικός ακόλουθος του σκληρού κιθαριστικού ήχου, αλλά σε ιδιαίτερες περιπτώσεις (όπως λ.χ. οι tool) το καλοδουλεμένο αποτέλεσμα βγαίνει ποιοτικά ενισχυμένο. Ήταν στιγμές που σχεδόν τους έβλεπα μπροστά μου 25 χρόνια νεότερους να αλαλάζουν πίσω από τις φωτιές. Ίσως βοήθησε και ο χώρος, ένα υπόγειο καπνισμένο κελάρι. Μιλώντας τους μετά δε, συνειδητοποίησα ότι με τον τρόπο τους, συνεχίζουν να είναι πιστοί ποστ-πάνκερς.
Θα ξαναέρθουν στην Αθήνα το Γενάρη, μετά τις εμφανίσεις των προηγούμενων χρόνων που είχαν διχάσει παλιούς και νέους φαν. Να πάτε, και να μου πείτε τη γνώμη σας. Ελπίζω μόνο όχι με 35 ευρώ!

ΕΝΑ ΔΥΟ ΤΡΙΑ

il più grande pezzo nella storia della musica

hanatarash

il più grande pezzo nella storia della musica

Daniel A.I.U. Higgs-live@booze november 8th

H Silence Fiction Society παρουσιάζει

Daniel A.I.U. Higgs (us) live

@ BOOZE COOPERATIVA ΣKHNH

Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 09

Ώρα προσέλευσης 21:00

Ώρα έναρξης 21:30

Είσοδος 10€

Η συναυλία πραγματοποιείται με τη συνεργασία και στο πλαίσιο του

Φεστιβάλ YURIA (Vinyl Microstore)

_____________________________________

DANIEL A.I.U. HIGGS

Ο Daniel A.I.U. Higgs είναι από τους καλλιτέχνες που δύσκολα προσδιορίζονται με περιγραφές. Πολυμήχανος και επίμονα προκλητικός, αποτελεί μία από τις πιο αινιγματικές φιγούρες του Αμερικάνικου underground και κουβαλάει πάνω από είκοσι πέντε χρόνια παρουσίας στα μουσικά και λογοτεχνικά δρώμενα. Αναδύθηκε με την hardcore punk σκηνή της δεκαετίας του 80 σαν ο τραγουδιστής με το άγριο βλέμμα των κολασμένων Reptile House, με την επιθετική ενέργεια και την σκληρή αισθητική και από τότε έχει γίνει μία θρυλική εικόνα, με σχεδόν μυθολογική υπόσταση.

Ύστερα από την διάλυση τους, το 1986, ο Higgs που μεγάλωσε με Yeats και Dylan Thomas, έγινε μέλος των ποιητών της Apathy Press, ξεκινώντας να κάνει αναγνώσεις ποίησης με ανοικτό μικρόφωνο. Τυχαία γνωρίστηκε με τον πρώην μπασίστα των Null Set, John Chriest ο οποίος άρχισε να του φτιάχνει κασέτες με λούπες για να παίζει παράλληλα με την απαγγελία ποίησης. Ένα βράδυ αποφάσισαν να τζαμάρουν μαζί. Ανακαλύπτοντας μια δυνατή χημεία μεταξύ τους και επιστρατεύοντας ένα ντράμερ και ένα κιθαρίστα, γρήγορα σχημάτισαν ένα νέο συγκρότημα, τους Lungfish.

Στις ζωντανές του εμφανίσεις, επικαλούμενος τα φαντάσματα του Franz Kafka και του Walt Whitman στους στίχους του σκανδάλιζε επί σκηνής, στριφογυρίζοντας τα μάτια του προς τα πίσω σαν τρελός ή προσπαθώντας να ξεριζώσει τη γλώσσα του ή ακόμη επιχειρώντας να καρφώσει το κούτελο του με μια καρφίτσα, βγάζοντας λόγους ταυτόχρονα για τον Αντίχριστο. Μερικοί θεωρούσαν τα προκλητικά ξεσπάσματα του παράλογα ενώ άλλοι σαν μια μορφή τέχνης από τις πιο αγνές του είδους.

Στην πορεία ασχολήθηκε με την conceptual art, ξεκίνησε ένα side project με τον αδερφό του, που το ονόμασε Cone of Light και έγραψε αρκετά βιβλία ποίησης. Από το 2006 κυκλοφορεί solo album, σε εταιρίες όπως η Holy Mountain, η Ideal Recordings και η Thrill Jockey στα οποία πλέει ανάμεσα σε πρότυπα αρχαίων τραγουδιών, παραισθητικούς αυτοσχεδιασμούς στο banjo, πειραματικούς βόμβους, θαμμένα μπλουζ, ανατολίτικο μυστικισμό. Εξέλαβε διθυραμβικές κριτικές από μουσικά έντυπα, όπως το Wire και πήρε μέρος σε πολλά διάσημα φεστιβάλ.

Η περσόνα του γενειοφόρου προφήτη, με το σώμα καλυμμένο με τατουάζ που ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, με μια ιδιωματική μουσική μέσα από μονοπάτια μυθοπλασίας και αφηγηματικότητας, διερεύνησης σε νέες φόρμες και αναπόλησης της αρχαιότητας, αποκτάει μία τελετουργική υπόσταση που βιώνεται στις ζωντανές του εμφανίσεις, που αποτελούν ξεχωριστή εμπειρία από μόνες τους.

The Shock Doctrine

Naomi Klein Discusses the Rise of Disaster Capitalism from Bonobo Films on Vimeo.

Beyond Ipanema

Η λατρεία του UT πρός την βραζιλιάνικη μουσική και ειδικά προς το κίνημα του Tropicalia είναι γνωστή, οπότε είναι λογικό να έχουμε ενθουσιαστεί με την επικείμενη κυκλοφορία του Beyond Ipanema, ενός ντοκυμαντέρ που εξερευνεί την σύγχρονη μουσική ιστορία της χώρας του Gilberto Silva και Ricardo Bovio. Από την bossa nova στο tropicalia και τελικά στην favela funk (την οποία μάθαμε μέσα από το πρόσφατο Favela on Blast) όλη η πορεία της βραζιλιάνικης μουσικής περνά από την οθόνη, μέσα από συντεύξεις με τους Gilberto Gil, Caetano Veloso, Tom Ze, αλλά και David Byrne, CSS, Devendra Banhart, M.I.A. και πολλών άλλων, ενώ ακολουθεί και τους θεούς Os Mutantes στο reunion τους το 2006. Η ταινία αυτό το καιρό παίζεται σε διάφορα φεστιβάλ στον κόσμο και ελπίζουμε να κυκλοφορήσει σύντομα σε dvd. Mε τα μέλη του UT για άλλη μια φορά διασκορπισμένα σε όλη την γηραιά ήπειρο, η ανακοίνωση ενός ευρωπαικού tour των Os Mutantes θα ήταν οτι πρέπει για ένα μαζικό reunion.

Για όσους δεν έχετε ακούσει το πολύ καλό φετινό Haih or Amortecedor κατεβάστε το εδώ.

Επίσης τσεκάρετε αυτό εδώ το πολύ καλοφτιαγμένο γαλλικό site με μουσικές εμμονές και αναφορές πολύ κοντινές στις δικές μας.

υπενθύμιση της μαλάκυνσης που δέρνει το ελληνικό κοινό

ΠΟΛΛΑΚΙΑ ΦΙΛΑ που λένε κι οι λόστ μπόντιες