Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

a woman, a gun and a noodle shop...

Οι ταινίες του Ζαν Γιμού είχαν πάντοτε μεγάλο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όταν έφτασαν στο στυλιστικό τους απόγειο με τα Hero (2002) και House of Flying Daggers (2004).
Το να κάνεις ριμέικ σε μια ταινία αποτελεί για μερίδα της κριτικής και του κοινού ένδειξη στερέματος των ιδεών απο μέρους μιας δημιουργικής ομάδας.
Διαφωνώ με αυτή την άποψη, γιατί κατά τη γνώμη μου ένα ριμέικ δεν αποτελεί παρά τον πιο υψηλό φόρο τιμής σε ένα φιλμ. Είμαι θερμός υποστηρικτής της σπουδαίας δουλειάς που έκανε ο Gus Van Sant με το καταπληκτικό Psycho (1998), όπου δημιούργησε πλάνο-πλάνο ένα ριμέικ της ταινίας του Χίτσκοκ. Περιττή για κάποιους, αλλά αριστοτεχνική άσκηση ύφους.
Το ίδιο ισχύει και για το Invasion of the Body Snatchers (1978) του Philip Kaufman, που είναι άπειρα πιο ενδιαφέρον απο την πρωτότυπη ταινία του 1956 (Don Siegel). Το πολύ ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία έγινε ριμέικ άλλες δύο (!) φορές απο τον Abel Ferrara (Body Snatchers 1993) και τον Oliver Hirschbiegel (Invasion, 2007), αν και καμία δεν είχε τη σκηνοθετική μαεστρία του Kaufman.
Οι αδερφοί Coen έφτιαξαν το Blood Simple (1984) και υπέγραψαν ένα απο τα σημαντικότερα νεο-νουαρ που έχουν γίνει. Ζήτησαν τη συνδρομή του Sam Raimi ο οποίος χρησιμοποίησε την ρόλερκοστερ κάμερα που τόν χαρακτήρισε στη συνέχεια.
To A Woman, a gun and a noodle shop δεν είναι παρά ένα αντάξιο ριμέικ της ταινίας που κάποτε αποκήρυξαν οι Coen. Η πλοκή εκτυλίσεται σε μία Κίνα του παρελθόντος, και ο Yimou έχει μεταφέρει άρτια τα βασικότερα στοιχεία της πρωτότυπης ταινίας σε διαφορετικές χωροχρονικές συντεταγμένες.
Εκείνο που μού έκανε περισότερο εντύπωση ήταν ότι κάποια απο τα σκηνοθετικά τεχνάσματα των Coen έχουν χρησιμοποιηθεί (καλώς) ατόφια και σε αυτή τη μεταφορά.
Οι όμορφες σινεφιλικές ασκήσεις αξίζουν μιας κάποιας προσοχής.

σέλτερ


Η Διεθνής Αμνηστία έχει ξεκινήσει μία ενδιαφέρουσα δράση για την υπεράσπιση των Ρομά της Ρουμανίας, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Κατοικίας (4 Οκτωβρίου).
Θα άξιζε τον κόπο μία επίσκεψη στη σελίδα τους και μια συμμετοχή στη δράση.
Στο κάτω-κάτω της γραφής το να στερείς στον οποιονδήποτε το δικαίωμα σε μία στέγη είναι το λιγότερο γραφικό...

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

The Hub


Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Halcyon Digest


Δεν ξέρω αν το Halcyon Digest είναι καλύτερο από το Μicrocastle (πιθανότατα όχι), δεν με ενδιαφέρει αν το Desire Lines κινείται στα ίδια πλαίσια με το Nothing Ever Happened (ένα από τα καλύτερα κομμάτια των 00s), το σίγουρο είναι όμως οτι ο μπάσταρδος ο Cox κατάφερε και έβγαλε ακόμα ένα σπουδαίο pop δίσκο. Είναι αλήθεια οτι την δική του σχέση ποιότητας-αριθμού κυκλοφοριών, είτε με τους Deerhunter, είτε με τους Atlas Sound, δύσκολα την συναντάς σήμερα στην δισκογραφία. Aλλά όπως λένε και οι φίλοι Laternative, αν ο κόσμος ήταν δίκαιος οι διάφοροι Killers του πλανήτη θα τον παρακαλούσαν να τους πάρει μαζί στην σκήνη ως support και ο Μπουμσόνκ δεν θα έπαιζε στον Παναθηναικό.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

D.I.Y.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

jim thompson - the killer inside me

Στο συγκεκριμένο ιστολόγιο υπήρχε ανέκαθεν ζωηρό ενδιαφέρον για το νουαρ σε όλες τις μορφές του.
Η αστυνομική λογοτεχνία μάς αφορούσε για τη λαβυρινθώδη αφήγηση της, τούς σκοτεινούς της τόνους και την κριτική της ματιά στα πράγματα.
Ο Jim Thompson με ενδιέφερε απο παλιά.
Είχα δει κάποιες απο τις ταινίες που βασίζονταν σε βιβλία του και είχα εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα.
Συγκεκριμένα το Grifters (1990) του Stephen Frears και το The Getaway (1972) του Sam Peckinpah.
Δεν είχα συνδέσει αμέσως τον συγγραφέα με τις ταινίες.
Στη συνέχεια διάβασα τα βιβλία και κατάλαβα ότι ο παράγοντας κινηματογράφος έπαιζε περαιτέρω ρόλο στην δουλειά του Thompson: Ήταν συνυπεύθυνος για το αριστουργηματικό, γεμάτο αφηγηματική οικονομία σενάριο του The Killing (1956), αλλά και για εκείνο του Paths of Glory (1957), αμφότερα του Stanley Kubrick.
Στη συνέχεια εντόπισα μια ταινία του Bertrand Tavernier (Coup de Torchon, 1981) που αν και βασιζόταν σε μυθιστόρημα του Thompson είχε μεταφέρει τη δράση της σε μια Γαλλόφωνη αποικία της Αφρικής
Αυτός ο σπουδαίος συγγραφέας που αναγνωρίστηκε μετα θάνατον άξιζε και αξίζει τόσο την προσοχή μας, όσο και τη συζήτηση για την υπέρβαση των ορίων της πολιτικής ορθότητας στο έργο του.
Αυτή η συζήτηση ξεκίνησε και πάλι στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου στο Βερολίνο, όταν ο Michael Winterbottom παρουσίασε την ταινία/διασκευή στο The Killer Inside Me.
Ένας μάστορας των ειδών όπως ο Winterbottom ήταν ο κατάλληλος για να φτιάξει ένα φιλμ νουαρ βασισμένο σε ένα αμφιλεγόμενο μυθιστόρημα.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Larger than life


Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

The Friends of Eddie Coyle

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

8 χρονια bios

8 ετών λοιπόν το bios και αποφάσισε, προς τέρψιν του κοινού, να το γιορτάσει με ένα διήμερο φεστιβάλ και ένα διόλου ευκαταφρόνητο line-up. Ετοιμαστήκαμε που λέτε και πήγαμε στο χώρο ο οποίος άλλαξε αρκετά και εμφανισιακά αλλα και "ηχητικά". Καινούριο ηχοσύστημα για το οποίο όμως οι απόψεις διίστανται. Προσωπικά, τηρουμένων των αναλογιών με ΠΡΙΝ, έμεινα ικανοποιημένος ειδικά την δεύτερη μέρα.
Μπαίνω λοιπόν μέσα την πρώτη μέρα και περιμένοντας να ξεκινήσουν οι φλώροι moderat, τρώω μούτζα από τον φίλο Άγγελο γιατί έχασα το βλαστάρι της raster noton, byetone...Κρίμα πολύ κρίμα, γιατί όντως όπως πολύ εύστοχα σχολιάσαμε με τον φίλτατο, ο byetone στέλνει στο περίπτερο για καρέλια χρυσή κασσετίνα τους ήρωες του pitchfork και του ανούσιου glitch-IDM whatever των Sascha Ring και Gernot Bronsert, δηλαδή apparat και modeselektor αντίστοιχα.
Συγχαρητήρια λοιπόν μόνο και μόνο για αυτό τον τύπο.
Για να μην πολυλογώ περνάω κατευθείαν στο κεφάλαιο autechre.
Για κανά πεντάλεπτο κοιτούσα αποσβολωμένος τα αστέρια της έξυπνης χορευτικής μουσικής να παίζουν αυτοσχεδιάζοντας και να μας παίρνουν τα αυτιά. Πιστεύω δεν ήμουν ο μόνος που τουλάχιστον αρχικά δεν κατάφερα να λικνιθώ στους αυτοσχεδιασμούς του διδύμου. 'Οσο πέρναγε η ώρα όμως κατάφερνα να μπω στο κλίμα και όντως να γουστάρω. Απαθείς κι οι δύο σαν να τους ξίνησε το γάλα, απέδειξαν έστω κι έτσι ότι δικαίως θεωρούνται τα μεγαλυτερα αλάνια στο κουρμπέτι του ιι-ντι-εμ. Για αυτό ίσως και η warp τους φυλάει σαν κόρη οφθαλμού τόσα χρόνια. Με λίγα λόγια έμεινα ευχαριστημένος.
Στα παραλειπόμενα της βραδιάς, η ασφυκτική ατμόσφαιρα και οι τουλάχιστον 40 βαθμοί σε έκαναν να αισθάνεσαι ζώο επί σφαγή αλλά και το όμορφο ξύλο που έπεφτε στην είσοδο μπαρούτισε για λίγο την ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω αν όντως οι διοργανωτές είχαν προβλέψει σχέδιο ασφαλείας σε κατάσταση κινδύνου. Ελπίζω πως ναι. Επειδή συμβαίνουν εν Ελλάδι αυτά. Εξ ού και το σχόλιο...
Δεύτερη μέρα.
Ελάχιστα λιγότερος κόσμος ή μάλλον λιγότεροι τζαμπατζήδες. Πολύ πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα αν και παίρνει το αυτί μου ότι έπεσε κράξιμο στο φέησμπουκ για την προηγούμενη βραδιά λόγω ελλειπέστατου εξαερισμού και όχι μόνο. Κράξιμο για τον ήχο αλλά και τους χαραμοφάηδες hipsterάδες που λίγο ακόμα και θα κρέμονταν σαν τα τσαμπιά απο τα ταβάνια.
Πετυχαίνω τον onra με το κολλητάρι του buddy sativa. Παγαίνω δίπλα στη σκηνή και αράζω. Δυνατά μπητάτα soulful hip hop κομμάτια αλλά και πετυχημένα ρεμίξ σε επιτυχίες των 80ς. Προσωπικό αγαπημένο ένα τελευταίο edit που έκανε στο nite and day του Al be sure, το οποίο το κατεβάζετε από εδώ. Ο buddy sativa στα κήμπορντς έδινε και έπαιρνε. Όσο πέρναγε κι η ώρα, το σετ μου έμοιαζε ολοένα και περισσότερο σαν μια τελευταία κυκλοφορία της stones throw. Ταλεντάρα ο onra. Καλή προθέρμανση για τον sufi και τον killer.
Μεγάλο hype, μεγάλες προσδοκίες. Αναμενόμενο.
Ο gaslamp μίξαρε και ο sufi είχε τα μικροφωνάκια του και τόσταρε. Ο κόσμος του έδωσε και κατάλαβε. Χορός και χοροπηδηχτά. Η ανυπόφορη ζέστη δεν πείραξε κανέναν. Έπαιξαν όλο σχεδόν το sufi and a killer αλλά και κάποια καινούρια από τον επόμενο δίσκο που βγαίνει το δεκέμβρη σε παραγωγή του σούφι. Ψυχιαδέλεια, σαΐκεντέλικ που λένε. Ο αεικίνητος σόουμαν γκάσλαμπ κλασσικά χτυπιόταν σαν τρελός και ο έτερος γκόντζα μοίραζε t-shirt και ίδρωνε και ξείδρωνε. Έγινε και ένα περασματάκι με κάποιους καινούριους ήχους από τη σκηνή του L.A., αλλά και από τη γλασκόβη και το rustie. Ωραίο λάιβ. Ίσως και να αντεπεξήλθε στις ορέξεις του αδηφάγου κοινού. Έτσι μου φάνηκε δηλαδής...παρόλες τις μεγάλες προσδοκίες.
Μετά το πέρας του λαίβ των αμερικάνων οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν και προτίμησα να την κάνω χάνοντας την καλύτερη χθεσινή εμφάνιση. Της όμορφης ikonika. Κρίμα γιατί οι λίγοι και καλοί που έμειναν να την ακούσουν κάνουν λόγο για αποκάλυψη...!
Κρίμα!


Αυτά τα όλιγα. Ααα, μην ξεχάσω και την τιμή των 30 ευρώπουλων, τα οποία για το διήμερο ήταν άκρως τίμια. Και του χρόνου με υγεία και λίγο καλύτερη οργάνωση.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Real Love


ps: Λίκαρε ο νέος δίσκος των Deerhunter. Περισσότερα σύντομα...

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Typewriter Art


Η καλλιτέχνις που κάνει αυτά τα σχέδια με την γραφομηχανή της λέγεται Keira Rathbone και εδώ μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την περίπτωση της.


Zola Jesus - I cant stand

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Autumn Sweater

  • Μετά την καλοκαιρινή ραστώνη που παρέσυρε το UT σε μια περίοδο υπολειτουργικότητας και το πάρτυ με τον Lo-fi ήρθε η ώρα να ξαναδιασκορπιστούμε στους 4 ορίζοντες και να επανέλθουμε σε κανονικούς ρυθμούς. Καλό φθινόπωρο λοιπόν και υποσχόμαστε οτι θα τα λέμε πιο συχνά.
  • Η φανατική αναγνώστρια Ursula μας άνοιξε τα μάτια με αυτό εδώ το λινκ, που εξηγεί πως ο (πιθανώς εξωγήινος) Aphex Twin χρησιμοποιεί ένα πειραματικό πρόγραμμα που είχε επινοήσει ο Ιάννης Ξενάκης στα 70s.
  • Πολύ της μόδας είναι τελευταία τα ντουέτα-αντρόγυνα στα χνάρια των Kills. Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ειναι οι νεουρκέζοι The Hundred in the Hands. Τσεκάρετε εδώ το Dressed in Dresden, όπως και το remix του Jacques Renault της DFA.
  • Μια μικρή προθέρμανση για την Παρασκευή.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

πάρτιιι!

Σχετικό το επιστρέψαμε. Άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται, σε λίγες μέρες θα εξαφανιστούμε πάλι όλοι. Στις 11 του Σεπτέμβρη όμως οι 3/4 θα βρεθούμε (με υπέρμετρη όρεξη!) στο φιλόξενο Capu για ένα ενδυναμωτικό φθινοπωρινό πάρτι, παρέα με τον LoFi, γεγονός που μας χαροποιεί ιδιαιτέρως.
Θα είναι από τα καλά. Τα λέμε εκεί ! !