BUSTING !

Το Busting είναι ιντριγκαδόρικο δείγμα σινεμά του '70.

Φτιαγμένο το '73, έχει πρωταγωνιστή τον Elliot Gould, ο οποίος σε αντίθεση με τον Ντάστιν Χόφμαν, τούς Ντε Νίρο και Πατσίνο δεν διατήρησε τη φήμη του στα ίδια επίπεδα. Οι ρόλοι του όμως στα Friends και Oceans 11, 12, 13 αρκούν για να τον κρατάνε στο προσκήνιο. Η δημοφιλία του ήταν μάλιστα τέτοια εκείνη την εποχή, που είχε γίνει ψυχεδελικό εξώφυλο στο Time.

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για τις ταινίες του, ξεκινώντας απο το αριστουργηματικό M.A.S.H. και καταλήγοντας στο σπουδαίο The Long Goodbye, βασισμένο στο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ του Raymond Chandler. Και οι δύο ταινίες είναι του Robert Altman, που έχει μονοπωλήσει κατά καιρούς τις προσωπικές μου οικιακές ρετροσπεκτίβες.

Στο Busting o Gould μαζί με τον Robert Blake παίζουν δύο αστυνομικούς του τμήματος ηθών που πέφτουν θύματα της εσωτερικής διαφθοράς της αστυνομίας.

Το σενάριο μπορεί να μην είναι πρωτότυπο, αλλά η δουλειά που κάνει o Peter Hyams δείχνει τεράστια μαεστρία. Εκπληκτικές μακροσκελείς λήψεις σε διαδρόμους και συχνά εξωτερικούς χώρους δημιουργούν πολύ ενδιαφέροντες ρυθμούς. Το παιχνίδι δεν παίζεται τόσο στο μοντάζ όσο σε άλλες ταινίες του είδους (French Connection) αλλά σε μεγάλο βαθμό στην κίνηση της κάμερας. Οι φωτισμοί έχουν επίσης μια ατμόσφαιρα γεμάτη κόκκο που θέλεις να βλέπεις και στον ύπνο σου. Δώστε έμφαση σε όλες αυτές τις λάμπες που αποτυώνονται πολύ ιδιαίτερα στην φωτογραφία.

Ο Peter Hyams μπορεί να μην έκανε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα μέχρι σήμερα, αλλά εδώ βρίσκεται σε μεγάλες φόρμες και αποδεικνύει ότι έχει τη στόφα του φιλμμέικερ. Η αλήθεια είναι ότι και στις πλέον b-grade στιγμές του (Timecop, The Relic), πάντα υπάρχει κάτι να στο υπενθυμίζει.

Στις αδυναμίες της ταινίας συγκαταλέγεται ο ανομοιογενής τόνος, που αχρείαστα την κάνει να ρέπει προς την κωμωδία. Ο χαρακτήρας του Robert Blake είναι επίσης ελάχιστα ανεπτυγμένος, κάτι που σημαίνει ότι ένας σημαντικός ηθοποιός αξιοποιείται ελάχιστα.

Ο ίδιος ο Blake εκείνη την εποχή βρισκόταν σε δημιουργική ακμή, γιατί είχε μόλις ολοκληρώσει το ψυχεδελικό ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ Electra Glide in Blue (1973).

Αν κάπου με παραπέμπουν οι σεκάνς καταδίωξης και το πεσιμιστικό (ευρηματικό) freeze frame φινάλε, είναι στο To Live and die in L.A. (William Friedkin) που τη δεκαετία του '80 επανακαθόρισε το "είδος" της αστυνομικής ταινίας.