F&M

Sixteen Shades Of Black And Blue

an animated masterpiece

Celtic's Pride

Μια από τις σημαντικότερες μπάντες (κυρίως) των 90s, οι Mogwai ανακοίνωσαν οτι ο επόμενος δίσκος τους με τον κάπως ντετερμινιστικό τίτλο 'Hardcore Will Never Die, But You Will' θα κυκλοφορήσει ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου του 2011. H αλήθεια είναι οτι έχω να ενθουσιαστώ με δίσκο των Σκωτσέζων από το 2001 (με το Rock Action), αλλά δεν παύω να ελπίζω οτι μπορεί κάπως να πλησιάσει τις πρώτες κυκλοφορίες τους. Στην χειρότερη θα έχουμε για πάντα αυτό:

Pantha

Dig it

moiré pattern

Carsten Nicolai

chinese boxes/forget me not

To Death and the city είναι ένα ευφυέστατο εννιάλεπτο φιλμ του Γιάννη Φάγκρα που βασίστηκε στα εξαιρετικά "Κινέζικα Κουτιά" της Σώτης Τριανταφύλλου. Ελάχιστα παιγμένο μέχρι σήμερα, συνόδευε τις παρουσιάσεις του βιβλίου.

To Forget Me Not απο την άλλη το περιμένουμε καιρό. (Θα) είναι μια υπέροχη ταινία περιπλάνησης για την οποία υπάρχει πολύ καλό προαίσθημα.

Δείτε εδώ ένα ελάχιστα παιγμένο making of.

The Radio Dept.

Αν δεν αποφασίσετε να περάσετε το βράδυ σας με Europa League, μια βόλτα στο Gagarin επιβάλεται σήμερα.

Μέλι

O Semih Kaplanoglu έφτιαξε την τριλογία Αυγό, Γάλα, Μέλι που ξεκινάει απο το τρίτο μέρος και καταλήγει στο πρώτο. Το Μέλι πήρε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο μόλις. Το Αυγό ήταν εκείνο που με είχε καθορίσει, και πίστευα ότι θα έπρεπε να είχε πάρει όλα τα βραβεία των Καννών το 2007. Με το Μέλι ο Καπλάνογλου καθιερώνεται σαν τον σημαντικότερο Ευρωπαίο filmmaker (που είναι...)
Και το τρέιλερ για να έχετε μια εικόνα του για τι μιλάμε... Μην ξεχνάτε ότι το Μέλι είναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας της οποίας το πρώτο μέρος είναι ουσιαστικά το τελευταίο...

On Repeat

Mount Kimbie - Before I Move Off

Last Tapes

Περί το τέλος του καλοκαιριού, κυκλοφόρησε (ηλεκτρονικά) ένα καινούργιο και φιλόδοξο περιοδικό, ονόματι Last Tapes, με ευρεία θεματολογία, και μακροσκελή φιλοσοφικά, πολιτιστικά κ.α. δοκίμια και κριτικές, πηγαίνοντας ενάντια στην αποσπασματικότητα της πλειοψηφίας των μέσων της εποχής μας. Πίσω από την πολύ αξιόλογη προσπάθεια βρίσκεται ο Δημήτρης Χρυσός Τομαράς, ο οποίος πέρυσι κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα Ο Π και η Μαργαρίτα, ενώ ταυτόχρονα, σαν μοντέρνος Σίσυφος, προσπαθεί στην Ελλάδα της κρίσης να τελειώσει το διδακτορικό του πάνω στην εξελικτική γενετική. Μαζί του στη σύνταξη βρίσκεται και ο Γιάννης Αστερής, που προ τριετίας είχε επίσης κυκλοφορήσει τη Θύελλα.

Το πρώτο τεύχος των τελευταίων μαγνητοταινιών έχει το γενικο θέμα "Πορνογραφία" και διαβάζεται με ουίσκι και καπνό. Ευχόμαστε καλή συνέχεια στην προσπάθεια και αναμένουμε με ενδιαφέρον το επόμενο τεύχος!

BASSWEIGHT

Το βίντεο απαντάει στην Ν.2 cult ερώτηση της μαμάς στο γιο του 2010: "Τι είναι ντάπστεπ;".

(Το βίντεο που απαντάει στην ερώτηση Ν.1, "Τι είναι μπλόγκερ", αναζητείται..).

Herbst feiern: meet me in Vienna

Urban Tropicalia: Exporting quality tunes since 2008!

Ρίτα Αμπατζή

Rita Abatzi (1914 – 17 June 1969) with Roza Eskenazy and Marika Papagika was another one of the Great Rebetisses from the first generation of female vocalists. A versatile singer of rebetiko, Smyrneika and other music, she was a popular performer on gramophone records in the 1930s.

Many things about Rita Abatzi are quite mysterious, which is interesting considering the fact that she was one of the most well known and much loved Rebetisses of all time. That there should be so little verifiable information concerning her life is somewhat ironic. However it is generally agreed that she was born in Smyrna, Asia Minor, now İzmir, Turkey and entered the Greek mainland as one of the thousands of refugees during the conflagration that transpired in 1922.

Her father was one of the thousands of individuals who were reported missing and assumed killed at that time. We are certain that she began her recording career in the early thirties and was very active in the pursuit of her profession before the War. But it would seem that the Post war period heard very little from her and her career seems to have practically been nonexistent despite occasional reports to the contrary. Her vocal style was somewhat similar to that of Roza Eskenazy, who was her primary competitor until the advent of WW II. After the war she seems to have disappeared from the recording scene. Very strange indeed for an artist so well known and respected. While her actual whereabouts were common knowledge (she had been married twice , had children and lived just outside of Athens), she for reasons that have not been publicly disclosed, seemed to have stop her recording activity.

Abatzi performed with many of the most famous musicians including Panayiotis Toundas, Vangelis Papazoglou, Kostas Skarvelis, Iakovos Montanaris, Spyros Peristeris, Dimitrios Semsis, I. Ogdontaki up to Markos Vamvakaris and Vassilis Tsitsanis. Her career ended after World War II. She died in Egaleo Athens, Greece in 1969.

η μητέρα μου συγκινήθηκε μόλις της έδωσα τα δισκάκια.

1

2

3

4

we've got privilege

εφταϊντσάκι

privilege

vinyl microstore is back

σήμερα άνοιξε πάλι τις πόρτες του το βάινιλ μάικροστορ. από τις 12 το μεσημέρι

έχει και λάιβ. στις 20.30. us girls. ελπιδοφόρο καμ μπακ. τα λέμε εκεί απόψε..

14 | oct | 2010

12:00 | vm doors open

20:30 | u.s. girls [live]

entrance | free

wine | beers

oh children

Είδα τούς Oh Children χτες βράδυ.
Έπαιζαν για ένα κοινό 19 ατόμων.
Μια απο εκείνες τις εμπειρίες για λίγους και καλούς απ' ό.τι αποδείχτηκε.
Έπαιξαν όλο το album τους και μάς αποχαιρέτισαν.

Solomon Burke meets JSBX

Ο βασιλιάς της σόουλ είναι νεκρός...Ζήτω ο βασιλιάς.

Ο Solomon Burke "επανήλθε" το 2002 στο προσκήνιο με ένα άλμπουμ στο προσωπικό αγαπημένο label, τη Fat Possum.

Το όνομα αυτού Don't Give Up On Me και περιλάμβανε μια σειρά απο κομμάτια των Tom Waits, Brian Wilson, Van Morison και άλλων εκλεκτών.

Το άλμπουμ αυτό επανέφερε τον θόρυβο γύρω απο το όνομα του, και ο βασιλιάς έκανε μια σειρά απο συναυλίες στην Ευρώπη.

Στις 31 Ιανουαρίου 2003, ο Burke έπαιξε στο Royal Festival Hall Λονδίνου, παρέα με τη σημαντικότερη μπάντα όλων των εποχών, τούς Jon Spencer Blues Explosion (JSBX).

Εκείνο που αρχικά φάνταζε αταίριαστο μετατράπηκε σε μια πανδαισία, αλλά ας τα πιάσουμε απο την αρχή.

Το Royal Festival Hall είναι χώρος ανάλογος του Μεγάρου Μουσικής χωρίς τις προγραμματικές αγκυλώσεις.

Το κοινό ήταν καθιστό, και αποτελούνταν απο οποιονδήποτε μπορούσες να φανταστείς.

Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Explosion, οι οποίοι έπαιξαν αυτό που ένας γνωστός αποκαλούσε "ακουστική πορνεία". Δε "σεβάστηκαν" το χώρο, ή το "κοινό". Έπαιξαν κομμάτια απο το σύνολο της δουλειάς τους, με έμφαση στο τερατολάγνο Plastic Fang (2002). Δεν είχα ξαναδεί κάτι ανάλογο.

Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο καθιστός (στον θρόνο) βασιλιάς και ξεσήκωσε το χώρο για τα καλά.

Έπαιξε κομμάτια απο πενήντα χρόνια δουλειάς, και θυμάμαι έντονα τα "None of us are free", "Cry to Me", Down in the valley", "Don't Give Up on Me", "Everybody needs somebody to love".

Ο ιερέας και διπλωματούχος νεκροθάφτης (!) με τα 19 παιδιά και τα 90 εγγόνια μάς χάρισε μια μυσταγωγική, καθαρτήρια εμπειρία, ανάλογη με τα live των Flaming Lips, και Mercury Rev.

Κάποια στιγμή κάλεσε στη σκηνή τούς Explosion, και αν και το πράγμα φάνταζε αντιφατικό, οι μπάντες έδεσαν στην εντέλεια, με τον Judah Bauer να παίζει μια κιθάρα βουτηγμένη βαθειά στην παράδοση, και τον Russel Simmins να παίζει ντραμς παρέα με τον ντράμερ του βασιλιά. Η σχέση του Bauer με την παράδοση επιβεβαιώθηκε και το 2008, όταν τον είδα να συνοδεύει την Cat Power στον παραδοσιακό κύκλο κομματιών και διασκευών που παρουσίαζε τότε.

Θυμάμαι το πώς όλοι μαζί εκείνο το βράδυ έπαιξαν το Stand By Me, και αποχαιρετώ τον βασιλιά.

Όταν ο Solomon Burke μάς αποχαιρέτισε το βράδυ εκείνο, οι JSBX συνέχισαν μόνοι, διώχνωντας (!) πολύ κόσμο και δημιουργώντας τέτοια όχληση που οι σεκιουριτάδες ενοχλήθηκαν απο τις εντάσεις της μουσικής.

Τον βασιλιά τον είδαμε και στο Ηρώδειο το 2006, παρέα με τούς Blues Brothers Band, σε ένα απο εκείνα τα double bill που δεν ξεχνάς.

Οι τελευταίοι είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία το "Everybody needs somebody to love" , μέσω της ταινίας The Blues Brothers (1980), που κακά τα ψέματα, είναι δείγμα μεγάλου σινεμά.

Να κουράσω ένα κλικ ακόμα, λέγοντας ότι αυτό το κομμάτι έγινε γνωστό απο τούς πρώιμους Rolling Stones, την πιο ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ μπάντα που έχω ακούσει.

Ένα μεγάλο χαίρε σε έναν μουσικό ογκόλιθο (χωρίς ίχνος ειρωνείας).

RIP King

KALY LIVE DUB

Λοιπόν, ως αντίβαρο και στο προηγούμενο (μου) ποστ, είναι νομίζω καιρός να καταπιαστούμε λίγο με τη γαλλική dub σκηνή. Κάτι που ήθελα να κάνω από τα ξεκινήματα κιόλας αυτού του ταπεινού blog. Γιατί είναι αστείο να κάνουμε, κι εγώ μαζί, θεό τον κάθε Ramadanman και Komonazmuk και σχεδόν να αγνοούμε μια ολόκληρη παράλληλη dub σκηνή μερικές εκατοντάδες μίλια νοτιοδυτικότερα του Bristol. Θα μου πεις αυτοί παίζουν dub-whatever, οι επιρροές τους όμως έρχονται περισσότερο από το d'n'b και και άλλους αστικούς ήχους, παρά από τη μετεξέλιξη του dub, αυτή καθεαυτή.

Η αφορμή λοιπόν για το παρόν ποστ βρέθηκε μετά τη χθεσινή ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ εμφάνιση των Kaly Live Dub. Έχοντας ακούσει τις μουσικές τους και παρακολουθήσει εκτεταμένα αποσπάσματα από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, με την ευγενική χορηγία του dubhead Χρίστου, ήξερα τι να περιμένω. Τώρα έχοντας και προσωπική εμπειρία, μπορώ να μιλήσω με σιγουριά για μια από τις δυνατότερες performance, πάνω στη heavy μουσική.

Οι KLD μαζι με τους High Tone, EZ3kiel κλπ μαζεμένοι όλοι στην ανεξάρτητη Jarring Effects με έδρα τη Lyon αποτελούν εδώ και πάνω από μια δεκαετία τον πυρήνα της δημιουργικής ηλεκτρονικής dub στη Γαλλία. H βασική διαφορά με το Βρεταννικό dubstep είναι η παρουσία ζωντανών οργάνων, παρέα με τα κοντρόλς, κάτι το οποίο έχει καταλυτική διαφορά στη μεταφορά της ενέργειας σε κατάσταση λάιβ.

Αυτά τώρα μπορεί να ακούγονται αστεία για κάποιον που γνωρίζει, νομίζω όμως ότι οι KLD έχουν ξεφύγει τόσο μουσικά και ποιοτικά που επιβάλλεται να τους δώσουν τη δέουσα προσοχή επιτέλους και στη χώρα μας, κατά προτίμηση ζωντανά! Σκοπός του ποστ δεν είναι να παρουσιάσει μια ολόκληρη μουσική σκηνή μιας χώρας, θα περάσω όμως δυο άλμπουμ των KLD προς κάθε ενδιαφερόμενο:

Το λάιβ Στη Σκηνή του 2007 που καταγράφει τις μέχρι τότε πειραματικές τους αναζητήσεις, αλλά και το φρέσκο και φανταστικό Φωτίζοντας τις σκιές! Enjoy λέμε!

(a)void ?

(a)void?

a void?

enter the void at your own risk...

Small Black

H πρώτη φορά που άκουσα για τους Small Black ήταν ένα νεφελώδες βράδυ του Ιούνη καθώς συζητούσα για μουσική με τον Κωνσταντίνο. Μου μίλησε με τόσο ενθουσιασμό για αυτούς τους πιτσιρικάδες από το Brooklyn (που συνεχίζει να είναι η σύγχρονη indie Μέκκα) όπως και για τον Washed Out, που τα EP τους ήταν κατεβασμένα ήδη το επόμενο πρωί. Ειδικά το EP των Small black το άκουγα ασταμάτητα στις καλοκαιρινές βόλτες στο νησί. Πολλοί προσπάθησαν να κολλήσουν ταμπέλες στην μουσική τους κατατασσοντάς τους είτε στο chillwave , είτε στην fog-pop, αλλά η αλήθεια είναι οτι αποτελούν ιδανική παρέα για το τελευταίο καλοκαιρινό ποτό στο μπαλκόνι, ενώ εμφανίζεται ο ηλίος. Λίγο πριν τους Delorean δηλαδή.

Το νέο τους άλμπουμ ονομάζεται New Chain, με πρώτο single το υπέροχο Search Party.

E

Ενώ λοιπόν ανασκαλεύουμε το παρελθόν, το soft bulletin και τις εποχές της ευφορίας και ευημερίας, έπεσε στην αντίληψή μου με μικρή καθυστέρηση μια καινούργια τριλογία ..από τα παλιά. Αυτή που κυκλοφόρησαν πέρυσι και φέτος οι Eels, μια συμπαθέστατη μπάντα, από τον καιρό που ως αντίβαρο στους radiohead έλεγε πως δε γουστάρει τραγούδια για τη μελαγχολία και το κλάμα. Προσωπικά, τώρα που για έναν απροσδιόριστο λόγο η μουσική που ακούγεται στο σπίτι είναι περισσότερο μελωδική από παλιά, με λιγότερα βαριά μπάσα, τα τραγούδια τους μού κάνουν. Πόσο μάλλον όταν η μέρα ξεκινάει με ψιλόβροχο και τελειώνει με ψιλόβροχο!

Τα Hombre Lobo (2009), End Times (2010) και Tomorrow Morning (2010) βρίσκονται εύκολα με ένα search για όποιον ενδιαφέρεται. Εδώ λχ υπάρχει το τρίτο σε λίμιτεντ εντίσιον.

bicycle film festival

BICYCLE FILM FESTIVAL

μια γιορτή του ποδηλάτου μέσα από τον κινηματογράφο, τις τέχνες και την μουσική

από τις 11 έως τις 14 Νοεμβρίου

στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Το Βicycle Film Festival είναι ένα διεθνές πολιτιστικό φεστιβάλ με κεντρικό θέμα το ποδήλατο.Ξεκίνησε στην Νέα Υόρκη πριν από 10 χρόνια θέλοντας να γιορτάσει την αναδυόμενη ποδηλατική κουλτούρα μέσα από την μουσική, την μόδα, την τέχνη και φυσικά τον κινηματογράφο.

Πλέον το Bicycle Film Festival ταξιδεύει σε περισσότερες από 30 χώρες σε όλο τον κόσμοετησίως. Από τις 11 έως τις 14 Νοεμβρίου θα βρεθεί για πρώτη φορά και στην Αθήνα, με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει προβολές, ποδηλατοβόλτες, ποδηλατικούς αγώνες, BMX επιδείξεις, ανοιχτές συζητήσεις, parties, συναυλίες και μια εικαστική έκθεση με θέμα και έμπνευση, τι άλλο; το ποδήλατο.

Πιο συγκεκριμένα οι παράπλευρες δράσεις του πρώτου επί ελληνικού εδάφους BFF θα περιλαμβάνουν ποδηλατοβόλτες με τους FREEDAY, BMX jam με τους Gutless BMX και την ομάδα της VANS, GENTLEMAN’S RIDE σε συνδιoργάνωση με το περιοδικό ΜΒΙΚΕ – ένα μη ανταγωνιστικό ride με κούρσες στο στυλ των BREVETS, καθώς επίσης και τον πρώτο επίσημο αγώνα CYCLOCROSS στην Αθήνα από τον ποδηλατικό σύλλογο ΘΗΣΕΑ στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου.

Το βάρος βέβαια του Φεστιβάλ πέφτει στο εκλεκτικό πρόγραμμα των προβολών του, που φέτος περιλαμβάνει ταινίες όπως οι: “Birth Of Big Air” σε παραγωγή Spike Jonze για τον θρύλο του BMX Matt Hoffmann, “Riding the Long White Cloud” για μια παρέα pro skateboarders σε ένα skate trip με ποδήλατα, “Line of Sight” για τον θρύλο των alleycat races Lucas Brunelle, “Cyclocross Meeting” για αυτούς που αρέσκονται στις λάσπες καθώς επίσης και τις πολυαναμενόμενες fixed gear ταινίες “Tokyo to Osaka” και “Empire”. Tρέιλερ για όλες τις ταινίες του Φεστιβάλ μπορεί να δει κανείς στο www.bicyclefilmfestival.com

Όπως επίσης να φτιάξει και τη δική του! Με την ενότητα FUN BIKE SHORTS, το φεστιβάλ προτρέπει καθημερινούς ανθρώπους να φτιάξουν την δική τους ποδηλατική ταινία μικρού μήκους ενώ με την ενότητα URBAN BIKE SHORTS αναδεικνύει την άνθηση της αστικής ποδηλασίας δίνοντας βήμα σε ομάδες freestyle, ΒMX, fixed gear και trial. Αυθεντικά grassroots φεστιβάλ, το BFF επιδιώκει ν’ ανακαλύψει το ποδηλατικό δημιουργικό πνεύμα κάθε πόλης που επισκέπτεται.

Επιπλέον η ελληνική έκδοση του Φεστιβάλ θα περιλαμβάνει και μια GREATEST HITS ενότητα, δίνοντας την δυνατότητα στο κοινό να παρακολουθήσει ορισμένες από τις καλύτερες ταινίες που έχει φιλοξενήσει στα δέκα χρόνια του παγκοσμίως. Όλα αυτά στις εφοδιασμένες με τα πλέον εξελιγμένα συστήματα εικόνας και ήχου αίθουσες του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

Με το τέλος των προβολών καθημερινά η δράση θα μεταφέρεται σε γνωστά στέκια της πόλης για μια σειρά από συναυλίες και parties, ανάμεσά τους το διάσημο Bikes Rock Party την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου, των οποίων οι λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν σύντομα.

Το BFF αγκαλιάζει όλες τις μορφές ποδηλασίας. Κούρσες, ΒΜΧ, fixed gear, cyclocross, touring, downhill, mountain, όλα βρίσκουν θέση στο πρόγραμμά του. Ως φεστιβάλ μεγαλώνει παράλληλα με την αστική ποδηλατική “φυλή” και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι φτάνει φέτος για πρώτη φορά στην Αθήνα, χρονιά που οι δρόμοι της πόλης είδαν περισσότερα ποδήλατα από ποτέ.

Σε σκοτεινές αίθουσες και στους δρόμους της πόλης το BFF σας περιμένει από τις 11 μέχρι τις 14 Νοεμβρίου και υπόσχεται μια γιορτή του ποδηλάτου και ατμόσφαιρα που δεν πρέπει να χάσετε. Τα λέμε λοιπόν εκεί!

χάρλεμ

Τρομεροί τύποι οι Harlem.

Παίζουν τη σωστή μουσική και μού αρέσουν ακραία.

Κάτι το γκαράζ, κάτι το ροκαμπίλυ, κάτι η σόουλ, το πέτυχαν το μίγμα.

Και έβγαλαν το Hippies σε ένα label που τον ξέρει αυτόν τον ήχο.

Η matador κάποτε κυκλοφορούσε τούς Jon Spencer Blues Explosion που δυστυχώς δεν είναι πλέον τόσο ενεργοί.

Αυτό που τώρα περιμένω είναι μια συναυλία των Χάρλεμ για να ολοκληρωθεί το βάπτισμα του πυρός.

race for the prize

Πρόκειται για κάτι πάρα πολύ σημαντικό.

Οι Flaming Lips παίζουν ολόκληρο το Soft Bulletin με πλήρη εξοπλισμό.

Δεν είναι λίγο όμως και το συνοδευτικό κομμάτι (Dinosaur Jr, Deerhoof) για κανέναν λόγο.

Πιστεύω ότι το 2011 έχει βρει τη συναυλία που θα το χαρακτηρίσει.