Άποψη

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αποτέλεσμα βγήκε από τις κάλπες μετά τον δεύτερο γύρο των εκλογών στην Αθήνα, που έχει κάποια παράλληλα με τις τοπικές εκλογές που είχαμε επίσης τον προηγούμενο μήνα στη Βιέννη. Πέρα από την ξεκάθαρη -τύπου Ομπάμα- ανακούφιση (αφού με μαθηματική ακρίβεια ξέρουμε ότι χειρότερα δεν μπορεί να είναι, άρα τουλάχιστον μπορούμε να ελπίζουμε) θέλω να αναφερθώ στο γεγονός ότι παρά την -ως ένα βαθμό αναμενόμενη- έξαρση της ακροδεξιάς, είναι ιδιαίτερα χαρμόσυνο ότι (κάποιοι) ενεργοί πολίτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης κατάφεραν να ρίξουν δύο ιστορικά δεξιά/συντηρητικά κάστρα. Ζήσαμε δηλαδή μια από τις σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες τα αντανακλαστικά των σοσιαλιστών/ αριστερών/ φιλελεύθερων/ διανοούμενων αλλά και νέων συνειδητοποιημένων πολιτών δούλεψαν γρήγορα και αποτελεσματικά απέναντι σε μια καταστροφική προοπτική για την πόλη, καταλήγοντας στο οξύμωρο σχήμα, η αύξηση της ακροδεξιάς να επιφέρει έναν θρίαμβο των σοσιαλιστών.

Η Βιέννη από την άλλη, είναι ιστορικά σοσιαλιστική με συντριπτικά ποσοστά, και τον μακροβιότερο δήμαρχο (Häupl) με κοντά 20 χρόνια θητεία. Η πρωτιά των σοσιαλιστών ήταν δεδομένη, τα νέα όμως ήταν δύο: Ο υπερδιπλασιασμός των ακροδεξιών στο (εξωφρενικό) 27%, και η ως αποτέλεσμα απώλεια της πλειοψηφίας των σοσιαλιστών, που χρειάζονταν πλέον συνασπισμό για να κυβερνήσουν. Ο Häupl λοιπόν μετά από σειρά διαβουλεύσεων, αλλά και πιέσεις τόσο από τη νεολαία του κόμματος όσο και από την πλειοψηφία της ιντελιγκένσιας πήρε την ιστορική απόφαση να σπάσει την κατεστημένη (σε κρατικό επίπεδο) συνεργασία με τους συντηρητικούς, και να συνεργαστεί με τους Πράσινους και τη Μαρία Βασιλάκου, που είναι πλέον αντιδήμαρχος. Κι εδώ δηλαδή έχουμε μια ανατροπή και συσπείρωση των σοσιαλιστικών /φιλελεύθερων δυνάμεων και το παράδοξο αποτέλεσμα, μια δραματική έξαρση της ακροδεξιάς να έχει τελικά ως αποτέλεσμα μια πόλη πιο αριστερή, πιο εναλλακτική και σίγουρα πιο αισιόδοξη!

Προσωπικά συμμερίζομαι όλο και περισσότερο την άποψη ότι στους καιρούς που ζούμε είναι πλέον ανάγκη να είμαστε πιο ενεργοί, πιο ξεκάθαροι, και εν τέλει πιο πολιτικοποιημένοι, όχι φυσικά με την στενή κομματική έννοια, αλλά με το να συμμετέχουμε και να προτείνουμε εναλλακτικές αντι-προτάσεις στο θέατρο του παραλόγου που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Παρά τη φαινομενική αποχή, τόσο στη Βιέννη όσο και στην Αθήνα, ένα μεγάλο μερίδιο για την αλλαγή του σκηνικού καρπώνεται σε μία τουλάχιστον συσπείρωση της διανόησης και της ενεργής νεολαίας, υποβοηθούμενης από την "τεχνολογία", το internet δηλαδή κατά πρώτο λόγο.

Το αποτέλεσμα θα φανεί στην πράξη, και το έργο θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τους νέους δημάρχους, γιατί η κριτική θα είναι αμείλικτη. Ένα -απαισιόδοξο- σενάριο λέει ότι μια πιθανή αποτυχία τους να διαχειριστούν τις καταστάσεις θα σημαίνει το τέλος των πρασίνων στη Βιέννη και την πανηγυρική επιστροφή στον οπισθοδρομικό συντηρητισμό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Προσωπικά, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, θα επιλέξω να παραμείνω αισιόδοξος.