ΝΤΑΣΤ, ΣΤΟΟΥΝΣ ΕΝΤ ΜΑΝΤ

Ναι, έχουμε βαρεθεί την παλιοροκιά και το μαύρο συνθετικό μπλουζάκι. Φονεύσαμε τα είδωλα μας, και βάλαμε στη θέση τους άλλα. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι φρέσκο ακόμα. Τέλος πάντων. Αυτό το φιλμάκι είναι διαχρονικό όσο λίγα. Σπάνια το κινηματογραφικό στυλ συνάδει με το μουσικό στυλ. Το κομμάτι, η μουσική, οι μουσικοί πλήρως εναρμονισμένα και ο Πουλίκας στα καλύτερα του. Συνδέει τη βρωμιά του Keith Richards με τα γραπτά του Γιώργου Β. Μακρή σε τρία λεπτά μουσικής. Oh well...