Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
FILMS IN DUBLIN 1: CRAZY HEART
Ωραίο το Δουβλίνο. Πολύ πιο ενδιαφέρον απο το αδιάφορο Λονδίνο και πολύ πιο ακριβό. Έχει αέρα ηπειρωτικής Ευρώπης.
Φεστιβάλ κινηματογράφου στην πόλη (18-28/2), αλλά και ρετροσπεκτίβα Jeff Bridges στο Irish Film Institute. O τελευταίος είναι μάλλον ένας απο τούς πολύ σπουδαίους ηθοποιούς του σινεμά, που διαβάζει τον κατάλογο του εστιατορίου και αποπνέει ερμηνευτικό μεγαλείο.
Το "Crazy Heart" είναι μια τυπική ιστορία αυτοκαταστροφής και επαναφοράς, αυτά τα "redemption stories" που τόσο εκτιμά το Αμερικάνικο σινεμά και η λογοτεχνία. Ο πυρήνας του φιλμ είναι παρόμοιος με το "The Wrestler". Ένας σπουδαίος μουσικός της κάντρι περιοδεύει με ένα μικρό βαν την Αμερικάνικη επικράτεια, παίζει σε παρακμιακά μπαρ και ίσα που τα βγάζει πέρα. Τα παρακμιακά μπαρ έχουν την οργάνωση και την ηχοληψία του καλύτερου αθηναϊκού συναυλιακού χώρου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Οταν γνωρίσει μια μουσικοκριτικό επαρχιακής εφημερίδας η τροπή της ζωής του πάει να αλλάξει, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του (αλκοολισμός. επανασύνδεση με έναν χαμένο γιο κλπ.)
Ο τόνος της ταινίας είναι πιο ελαφρύς απο του "Wrestler" όπου ο επίλογος είχε τραγική διάσταση. To "Crazy Heart" δεν είναι όμως ελαφρύ ή προβλέψιμο. Μολονότι είναι γεμάτο απο κλισέ σε επίπεδο στόρι, το τελικό σενάριο μετατρέπει αυτά τα κλισέ σε αβαντάζ. Ο Jeff Bridges αλλά και οι υπόλοιποι παίζουν σωματικά, κινηματογραφικά, χωρίς θεατρικές νοθείες στο παίξιμο.
Η φωτογραφία της ταινίας αποτυπώνει στην εντέλεια τα εσωτερικά των επαρχιακών μπαρ, τους συναυλιακούς χώρους αλλά και τον ανοιχτό δρόμο. Μερικά πλαναρίσματα αλλά και χρωματικές συνθέσεις παραπέμπουν στον Edward Hopper αλλά και στον φωτογράφο Robert Frank που έμαθαν στούς Αμερικάνους πώς να βλέπουν τη χώρα τους. Η μουσική είναι του T-Bone Burnett, μουσικού που επανακαθόρισε την κάντρι και είχε διαπρέψει χρόνια πριν στο "O Brother Where art though?" των Κοέν. Το τελευταίο είχε ανεβεί και σαν παράσταση με τίτλο "Down from the mountain".
Φεστιβάλ κινηματογράφου στην πόλη (18-28/2), αλλά και ρετροσπεκτίβα Jeff Bridges στο Irish Film Institute. O τελευταίος είναι μάλλον ένας απο τούς πολύ σπουδαίους ηθοποιούς του σινεμά, που διαβάζει τον κατάλογο του εστιατορίου και αποπνέει ερμηνευτικό μεγαλείο.
Το "Crazy Heart" είναι μια τυπική ιστορία αυτοκαταστροφής και επαναφοράς, αυτά τα "redemption stories" που τόσο εκτιμά το Αμερικάνικο σινεμά και η λογοτεχνία. Ο πυρήνας του φιλμ είναι παρόμοιος με το "The Wrestler". Ένας σπουδαίος μουσικός της κάντρι περιοδεύει με ένα μικρό βαν την Αμερικάνικη επικράτεια, παίζει σε παρακμιακά μπαρ και ίσα που τα βγάζει πέρα. Τα παρακμιακά μπαρ έχουν την οργάνωση και την ηχοληψία του καλύτερου αθηναϊκού συναυλιακού χώρου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Οταν γνωρίσει μια μουσικοκριτικό επαρχιακής εφημερίδας η τροπή της ζωής του πάει να αλλάξει, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του (αλκοολισμός. επανασύνδεση με έναν χαμένο γιο κλπ.)
Ο τόνος της ταινίας είναι πιο ελαφρύς απο του "Wrestler" όπου ο επίλογος είχε τραγική διάσταση. To "Crazy Heart" δεν είναι όμως ελαφρύ ή προβλέψιμο. Μολονότι είναι γεμάτο απο κλισέ σε επίπεδο στόρι, το τελικό σενάριο μετατρέπει αυτά τα κλισέ σε αβαντάζ. Ο Jeff Bridges αλλά και οι υπόλοιποι παίζουν σωματικά, κινηματογραφικά, χωρίς θεατρικές νοθείες στο παίξιμο.
Η φωτογραφία της ταινίας αποτυπώνει στην εντέλεια τα εσωτερικά των επαρχιακών μπαρ, τους συναυλιακούς χώρους αλλά και τον ανοιχτό δρόμο. Μερικά πλαναρίσματα αλλά και χρωματικές συνθέσεις παραπέμπουν στον Edward Hopper αλλά και στον φωτογράφο Robert Frank που έμαθαν στούς Αμερικάνους πώς να βλέπουν τη χώρα τους. Η μουσική είναι του T-Bone Burnett, μουσικού που επανακαθόρισε την κάντρι και είχε διαπρέψει χρόνια πριν στο "O Brother Where art though?" των Κοέν. Το τελευταίο είχε ανεβεί και σαν παράσταση με τίτλο "Down from the mountain".
Amanaz: Africa
Ήθελα να γράψω γι αυτό το άλμπουμ εδώ και λίγες ημέρες, πριν λίγο συνειδητοποίησα ότι ο .φλπ έχει ήδη κάνει τη δουλειά για μένα! Πολύ μου αρέσει αυτή η διαρκής κινητικότητα μιας, μικρής είναι η αλήθεια, ομάδας ανθρώπων με κοινά ακούσματα και ανοιχτούς ορίζοντες. Υπάρχει σίγουρα μια υπερπροσφορά 'εκεί έξω' και ως εκ τούτου υπερχείλιση πολλής πληροφορίας, αλλά είναι φορές που η ποιότητα δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ!Το 1975 στη Ζάμπια υπήρχε προφανώς ένα μπάντσο από stoners που μεγάλωσαν με velvet underground! Ονομάστηκαν Amanaz και κυκλοφόρησαν το LP Africa, το οποίο χάθηκε κάπου στη μετάφραση μέχρι που πρόσφατα επανακυκλοφόρησε και έκανε τη γύρα του σε διάφορα blogs.
Κάνε μια μικρή χάρη στον εαυτό σου, βάλε ένα κυριακάτικο καφεδάκι και πάτησε εδώ. Η μέρα σου μόλις έγινε λίγο πιο όμορφη!
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Wake in Fright (a.k.a. Outback)
Στα πλαίσια του Glasgow Film Festival, είδα σήμερα το Wake in Fright του Ted Kotcheff. Ένας δάσκαλος περνάει λίγες μέρες σε μια ανύπαρκτη πόλη κάπου στην Αυστραλία. Χάνει όλα τα λεφτά του στον τζόγο, και ξεκινάει ένα τριήμερο αλκοόλ, παραλογισμού και βίας. Κλασική ταινία 70ς που μεχρι τώρα δεν ήταν διαθέσιμη πουθενά, σε αποκατεστημένη κόπια. Αυτή η εποχή του '70, είναι υπεύθυνη για έναν πολύ ιδιαίτερο τύπο σινεμά, με παράνοια, βία και πεσιμισμό. Παραδόξως, το συγκεκριμένο δεν ολοκληρώνεται με τρόπο ανάλογο των ταινιών του Πέκινπα. Θα μπορούσε όμως. Παρά την αγάπη μου για το σινεμά της εποχής, κάτι με απώθησε στο συγκεκριμένο. Δε μπορώ να πω ότι δεν αξίζει όμως. Καταπληκτική φωτογραφία, νευρώδες μοντάζ-παιδί της εποχής του, και αναπάντεχες γωνίες λήψεις. Ο Ντόναλντ Πλέζανς αναπόσπαστος ερμηνευτής ταινιών τρόμου ή παρόμοιων τάσεων. Στο παραπάνω λινκ μπορείτε να δείτε την ταινία ολόκληρη (όχι όμως και αποκατεστημένη).
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
HONEY: trailer
Και το τρέιλερ για να έχετε μια εικόνα του για τι μιλάμε... Μην ξεχνάτε ότι το Μέλι είναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας της οποίας το πρώτο μέρος είναι ουσιαστικά το τελευταίο...
Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010
Honey/Autumn
To Τούρκικο σινεμά έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας. Απ' όλα τα world cinemas έχω σταθεί εδώ και χρόνια σε αυτό με κορυφαίο στη δική μου λίστα το σινεμά του Semih Kaplanoglu.
Έφτιαξε την τριλογία Αυγό, Γάλα, Μέλι που ξεκινάει απο το τρίτο μέρος και καταλήγει στο πρώτο.
Το Μέλι πήρε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο μόλις. Το Αυγό ήταν εκείνο που με είχε καθορίσει, και πίστευα ότι θα έπρεπε να είχε πάρει όλα τα βραβεία των Καννών το 2007. Με το Μέλι ο Καπλάνογλου καθιερώνεται σαν τον σημαντικότερο Ευρωπαίο filmmaker (που είναι...)
Μόλις γύρισα απο μια προβολή στο GFF. Πήγα να δω μια Τούρκικη ταινία ονόματι Autumn, ντεμπούτο του Οζκαν Αλπερ. Το ποιητικό σινεμά είχε καιρό να δει τέτοια μεταχείριση.
Εκτός απο ελάχιστα στοιχεία που προδίδουν ότι είναι πρώτη ταινία (κάποια πλάνα που "κλωτσάνε" στο δέσιμο τους) το φιλμ είναι ένα λυρικό αριστούργημα. Ο ακτιβιστής Γιουσούφ αποφυλακίζεται μετά την δεκαετή (!) καταδίκη του για τα πολιτικά του φρονήματα. Επιστρέφει δέκα χρόνια μετά σε ένα ορεινό χωριό. Βρίσκει τη χήρα πλέον μάνα του, και όλα όσα άφησε πίσω.
Η φωτογραφία της ταινίας έχει χρώμα και βάθος, και ένα κόκκο που προσδίδει στην ποιμενικότητα του περιεχομένου. Θα μπορούσα να βλέπω την ταινία ξανά και ξανά, χωρίς ήχο, για να μελετάω τα καδραρίσματα και τις χρωματικές της συνθέσεις.
Το Autumn είναι ήδη η ταινία που χαρακτηρίζει το 2010, αλλά και όσα συμβαίνουν στο μυαλό και στις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό.
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010
Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010
ΕΛΙΓΟΛΑΝΔΗ
Την πρώτη φορά που άκουσα για την Ελιγολάνδη ήταν σε ένα επεισόδιο όπου οι Απαράδεκτοι πάνε σε τηλεπαιχνίδι.
Η Ελιγολάνδη έγινε ξανά επίκαιρη χάρη στους Massive Attack.
Οι υπεύθυνοι του Λονδρέζικου Μετρό αρνήθηκαν να διαφημίσουν το άλμπουμ στούς τοίχους του υπογείου, γιατί το εξώφυλλο μοιάζει με γκραφίτι. Περιεργίλες...
Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010
ΤΟ '10 ΤΟ ΚΑΛΟ.
Σπουδαία πράγματα κυκλοφόρησαν μέσα σε έναν και κάτι μόλις μήνα 2010.
Προμηνύεται σπουδαία χρονιά για τη μουσική.
Massive Attack, Flying Lotus, Gonja Sufi, Four Tet, G.S. Heron, και τόσα άλλα.
Είναι γεγονός ότι η ποιότητα της μουσικής παραγωγής είναι αντιστρόφως ανάλογη της κατάστασης της οικονομίας;
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
Me and the Devil
Η επιστροφή του καταραμένου ποιητή και πιονέρου του χιπ χοπ είναι γεγονός. Μετά από 16 χρόνια και έναν μακροχρόνιο εθισμό, που τον οδήγησε δύο φορές στην φυλακή κατα την διάρκεια των 00s, ο μεγάλος Gil Scott-Heron επανέρχεται με την κυκλοφορία του πρώτου σημαντικού δίσκου της χρονιάς (και δεκαετίας). Το I'm new here είναι η προσωπική κάθαρση του όπου το εκπληκτικό μέταλο της φωνής του δένει σε τέλεια αρμονία με τους υποχθόνιους ηλεκτρονικούς ήχους που ξεπετάγονται στο σύνολο των μόλις 30 απολαυστικών λεπτών που διαρκεί.
νεολίμπεραλισμ
Καλημέρες με τον πιο απλή εξήγηση της έννοιας του νέο-φιλελευθερισμού
Για εισηγήσεις κι απορίες απευθυνθείτε στη Ντόρα
Για εισηγήσεις κι απορίες απευθυνθείτε στη Ντόρα
SPLITTING THE ATOM
To "Heligoland" είναι πολύ σημαντικό άλμπουμ.
Σημαντικότερο απ' ότι μοιάζει στην πρώτη ακρόαση.
Το 2010 θα είναι συναρπαστικό μουσικά όσο το 1997.
Σε αυτό συντείνει ο Gonja Sufi, οι Whitefield Brothers αλλά και
ο Ιπτάμενος Λωτός.
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010
ΕΛΛΑΔΑ, Η ΜΕΚΚΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΥ
Είμαστε αυτοσαρκαζόμενος λαός. Κακά τα ψέματα. Χτες μού ήρθε το ακόλουθο email απο γνωστή εταιρία που δραστηριοποιείται στο χώρο του πολιτισμού και τού θεάματος. Στιγμές Ζωής Κόκα-Κόλα:
Η Didi Music/Big Star Promotion διανύει μία από τις πιο παραγωγικές της δεκαετίες στο χώρο του θεάματος.
Με αφορμή το μουσικό περιοδικό Sonik, και τη μουσική αναδρομή που έκανε στις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές των 00s’, ξεχώρισε τα 30 κορυφαία live που έγιναν στη χώρα μας. Κορυφαία όχι μόνο από καλλιτεχνικής πλευράς αλλά συνολικά, από πλευράς διοργάνωσης, ήχου, ασφάλειας και φυσικά, προσέλευσης κοινού.
Οι διοργανώσεις της Big Star Promotion κατέλαβαν περήφανα τις 16 από τις 30 θέσεις.
Αναφέρουμε επιγραμματικά μερικές από αυτές καθώς και τα σχόλια που ακολούθησαν με βάση την ανασκόπηση που πραγματοποιήθηκε.
• 2000 Rage Against The Machine (Θέατρο Πέτρας)
• 2000 Radiohead (Θέατρο Λυκαβηττού) «Ο ήχος ήταν πραγματικά άψογος…νέα μέτρα και σταθμά για τα αυτιά μας, κανένα live στο εξής δεν θα ήταν το ίδιο»
• 2001 Depeche Mode (Ο.Α.Κ.Α) «…Αψεγάδιαστο live…»
• 2002 Manu Chao (Πλαζ Φρεαττύδας)
• 2004 Rock wave Festival(Terra Vibe) «…τα πρώτα βήματα ενός Festival με ζεστή ατμόσφαιρα…»
• 2004 Franz Ferdinand (Ροδον)
• 2005 Rock wave Festival (Terra Vibe)
• 2005 Terra Vibe Festival (Terra Vibe)
• 2006 Roger Waters (Terra Vibe) «…βραβείο open-air συναυλίας, ο τελειότερος ήχος ασυζητητί. Αποστομωτική απάντηση σε γκρουπ, ηχολήπτες, διοργανωτές για την αδυναμία επίτευξης συμπαθητικού ήχου σε open-air συναυλία..»
• 2006 Pearl Jam (Ο.Α.Κ.Α. Βasket)
• 2007 Tool (Terra Vibe) «..καλοκούρδισμένη μηχανή , ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό θέαμα..»
• 2007 Muse (Terra Vibe)
• 2008 Leonard Cohen (Terra Vibe)
• 2008 Madonna (Ο.Α.Κ.Α) «…το μεγαλύτερο show εν Ελλάδι…»
• 2009 AC/DC (Ο.Α.Κ.Α) «…το live που περίμεναν χιλιάδες…»
Η Big Star Promotion βρίσκεται για μια ακόμα φορά στην κορυφή!
Με βάση τα παγκόσμια πρότυπα, έχουμε χτίσει γερά θεμέλια ποιότητας και ασφάλειας και συνεχίζουμε σταθερά να εξελισσόμαστε με εσάς στο πλευρό μας. Απόδειξη αυτού, η απαράμιλλη εμπιστοσύνη και προτίμηση που έχουμε κερδίσει με τα χρόνια από τους παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες και τους εκπροσώπους τους.
Γι’ αυτό θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε και να σας υποσχεθούμε πως θα ήμαστε αντάξιοι των προσδοκιών σας, και της εμπιστοσύνης που μας δείχνετε όλα αυτά τα χρόνια.
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010
G.C. INFANTE
Ο Καμπρέρα Ινφάντε είναι ειδική περίπτωση.
Γεννήθηκε και έζησε στην Κούβα αλλά εγκατέλειψε σύντομα μετά την ανάληψη εξουσίας απο τον Φιντέλ αν και πέρασε ένα διάστημα γράφοντας σε κομματικά έντυπα.
Έζησε στο Λονδίνο και τη Μαδρίτη.
Έγραψε το "Tres Tristes Tigres", απο τα εξαιρετικά δείγματα της Ισπανόφωνης Λογοτεχνίας.
To τελευταίο διασκεύασε ο Raoul Ruisz (1968) κι έφτιαξε μια σπουδαία Χιλιανή ταινία.
Ο Ινφάντε έγραψε ριζοσπαστικές κριτικές Σινεμά που τις μνημονεύουν όλοι οι κριτικοί κινηματογράφου (βλ. το "Twentieth Century Job")
Εμένα μού έχει μείνει το σενάριο του για το "Vanishing Point" (1971) την ταινία που ποτέ δεν ξεπέρασα...
O Andy Garcia έσφαξε ένα σενάριο του Ινφάντε λίγο προτού ο τελευταίος πεθάνει ("Χαμένη Πόλη", 2005), αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Η συνέντευξη του Ινφάντε στην Ισπανική τηλεόραση ΕΔΩ
Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010
BJM
Είναι σίγουρα μια από τις πλέον αναμενόμενες επιστροφές του 2010, ακόμα και αν το προηγούμενό τους My Bloody Underground δεν ακουγόταν. Το Who Killed Sgt Pepper? είναι ο δέκατος δίσκος των The Brian Joneston Massacre με τις ηχογραφήσεις να γίνονται μεταξύ Ισλανδίας και Βερολίνου, ενώ μετά από 10 χρόνια επιστρέφει και ο Matt Hollywood, ο ιθύνων νούς πίσω από κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές της μπάντας. Όλα αυτά βέβαια μέχρι ο Anton να τα πάρει και τον δίωξει επί σκηνής όπως είχε κάνει στην all time classic σκηνή του Dig!.Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Om & Lichens
Η παράδοση που θέλει ότι όνομα κατεβαίνει προς την Ελλάδα να περνάει μια βδομάδα πριν από την κεντρική Ευρώπη συνεχίζεται και φέτος. Οι Om ανήκουν σε εκείνα τα συγκροτήματα που, περισσότερο από τους προπάτορες sleep, και σε ένα βαθμό όπως οι tool αλλά και οι κλασσικές stoner μπάντες, δημιούργησαν έναν ήχο που αποτελεί μια χρυσή τομή έντασης και μελωδίας με το μπάσο σε πρώτη γραμμή, και κατάφεραν έτσι να διευρύνουν τη βάση των φάν τους προς αντίθετες κατευθύνσεις απολαμβάνοντας το respect τόσο των σκληροπυρηνικών όσο και των indie αγοριών και κοριτσιών με doom φλερταρίσματα. Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα παράδοξο. Προσωπικά, παντα ένιωθα μια χαλάρωση και μια μητρική οικειότητα με ήχους απογυμνωμένους στα πρωτόλεια συστατικά: μπάσο και ντραμς. Πάνω απ' όλα βέβαια οι Om παίζουν καλή μουσική και η ποιότητα δεν χάνεται.Έχοντας τους δει πριν χρόνια και σε πλαίσιο φεστιβάλ, ανυπομονούσα αρκετά γι αυτό το λάιβ. Χτες βράδυ έπαιξαν παρέα με τον lichens (φώτο), ο οποίος στο μισό σετ λαγοκοιμόταν προσποιούμενος ότι διαλογίζεται, στο άλλο μισό τραγουδούσε αμανέδες και χτυπούσε το ντέφι ή την κιθάρα με reverb. Κι όμως, κάτι τέτοιους τύπους, όπως οι μαύρες back up vocalists που λένε τα ου-ου-ου-ου.., γουστάρεις να τους βλέπεις ακόμα και αν μόνο μουρμουρίζουν. Η τελετουργία των Om ήταν το ιδανικό βάλσαμο σε αυτόν τον παγερό χειμώνα που διανύουμε. Κομμάτια σαν το at giza είναι μεγαλειώδη και λάιβ απογειώνονται. Όταν γυρνάς σπίτι και θέλεις να γίνεις και μπασίστας και ντράμερ συνειδητοποιείς ότι οι Om είναι από τις μεγάλες μπάντες των καιρών μας! Αθηναίες/Αθηναίοι (anybody there?), αυτό είναι από τα άχαστα!
Ο Δρόμος είχε τη δική του Ιστορία...
To The Road είναι απο εκείνα τα φιλμ που σού καλλιεργούν μια περίεργη αίσθηση. Ο πατέρας και ο γιός κινούνται νότια- ψάχνουν να βρουν τη θάλασσα-σύμβολο σωτηρίας σε έναν κατεστραμμένο πλανήτη.
Όμως η απειλή δεν έρχεται απο την τρελαμένη φύση, αλλά απο τον τρόπο που ο ανθρώπινος παράγοντας λυμαίνεται την κρίση.
Είναι η πρώτη φορά που μια ταινία με θέμα την αποκάλυψη δείχνει με τόση σαφήνεια ως πού θα έφτανε το ανθρώπινο είδος. Είχα καιρό να τρομάξω τόσο πολύ βλέποντας ένα μελλοντολογικό σενάριο.
Η ταινία είναι παραγωγή της trashy Dimension Films, και αρχικά έπεσε θύμα του ονόματος της εταιρίας, αλλά και ενός παραπλανητικού (καλτ) τρέιλερ που περιλάμβανε πλάνα άσχετα με την ταινία...
Σάς παραθέτω και τα δύο τρέιλερ μιας σημαντικότατης ταινίας, για σύγκριση και την υπενθύμιση να μήν κρίνετε τα βιβλία απο το εξώφυλλο...
Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010
Copyright Criminals
Copyright Criminals from IndiePix on Vimeo.
Copyright Criminals examines the creative and commercial value of musical sampling, including the related debates over artistic expression, copyright law, and (of course) money.
This documentary traces the rise of hip-hop from the urban streets of New York to its current status as a multibillion-dollar industry. For more than thirty years, innovative hip-hop performers and producers have been re-using portions of previously recorded music in new, otherwise original compositions. When lawyers and record companies got involved, what was once referred to as a “borrowed melody” became a “copyright infringement.”The film showcases many of hip-hop music’s founding figures like Public Enemy, De La Soul, and Digital Underground—while also featuring emerging hip-hop artists from record labels Definitive Jux, Rhymesayers, Ninja Tune, and more.
It also provides an in-depth look at artists who have been sampled, such as Clyde Stubblefield (James Brown’s drummer and the world’s most sampled musician), as well as commentary by another highly sampled musician, funk legend George Clinton.As artists find ever more inventive ways to insert old influences into new material, this documentary asks a critical question, on behalf of an entire creative community: Can you own a sound?
Μετά το περσινό R.I.P: A Remix Manifesto, ένα νέο ντοκυμανταίρ ασχολείται με την πραγματική και ηθική αξία και νομιμότητα του sampling, μέσα από συνεντεύξεις με την αφρόκρεμα της hip hop κουλτούρας.
Δείτε το στα παρακάτω λινκς..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)