Ωραίο το Δουβλίνο. Πολύ πιο ενδιαφέρον απο το αδιάφορο Λονδίνο και πολύ πιο ακριβό. Έχει αέρα ηπειρωτικής Ευρώπης.
Φεστιβάλ κινηματογράφου στην πόλη (18-28/2), αλλά και ρετροσπεκτίβα Jeff Bridges στο Irish Film Institute. O τελευταίος είναι μάλλον ένας απο τούς πολύ σπουδαίους ηθοποιούς του σινεμά, που διαβάζει τον κατάλογο του εστιατορίου και αποπνέει ερμηνευτικό μεγαλείο.
Το "Crazy Heart" είναι μια τυπική ιστορία αυτοκαταστροφής και επαναφοράς, αυτά τα "redemption stories" που τόσο εκτιμά το Αμερικάνικο σινεμά και η λογοτεχνία. Ο πυρήνας του φιλμ είναι παρόμοιος με το "The Wrestler". Ένας σπουδαίος μουσικός της κάντρι περιοδεύει με ένα μικρό βαν την Αμερικάνικη επικράτεια, παίζει σε παρακμιακά μπαρ και ίσα που τα βγάζει πέρα. Τα παρακμιακά μπαρ έχουν την οργάνωση και την ηχοληψία του καλύτερου αθηναϊκού συναυλιακού χώρου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Οταν γνωρίσει μια μουσικοκριτικό επαρχιακής εφημερίδας η τροπή της ζωής του πάει να αλλάξει, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του (αλκοολισμός. επανασύνδεση με έναν χαμένο γιο κλπ.)
Ο τόνος της ταινίας είναι πιο ελαφρύς απο του "Wrestler" όπου ο επίλογος είχε τραγική διάσταση. To "Crazy Heart" δεν είναι όμως ελαφρύ ή προβλέψιμο. Μολονότι είναι γεμάτο απο κλισέ σε επίπεδο στόρι, το τελικό σενάριο μετατρέπει αυτά τα κλισέ σε αβαντάζ. Ο Jeff Bridges αλλά και οι υπόλοιποι παίζουν σωματικά, κινηματογραφικά, χωρίς θεατρικές νοθείες στο παίξιμο.
Η φωτογραφία της ταινίας αποτυπώνει στην εντέλεια τα εσωτερικά των επαρχιακών μπαρ, τους συναυλιακούς χώρους αλλά και τον ανοιχτό δρόμο. Μερικά πλαναρίσματα αλλά και χρωματικές συνθέσεις παραπέμπουν στον Edward Hopper αλλά και στον φωτογράφο Robert Frank που έμαθαν στούς Αμερικάνους πώς να βλέπουν τη χώρα τους. Η μουσική είναι του T-Bone Burnett, μουσικού που επανακαθόρισε την κάντρι και είχε διαπρέψει χρόνια πριν στο "O Brother Where art though?" των Κοέν. Το τελευταίο είχε ανεβεί και σαν παράσταση με τίτλο "Down from the mountain".
Φεστιβάλ κινηματογράφου στην πόλη (18-28/2), αλλά και ρετροσπεκτίβα Jeff Bridges στο Irish Film Institute. O τελευταίος είναι μάλλον ένας απο τούς πολύ σπουδαίους ηθοποιούς του σινεμά, που διαβάζει τον κατάλογο του εστιατορίου και αποπνέει ερμηνευτικό μεγαλείο.
Το "Crazy Heart" είναι μια τυπική ιστορία αυτοκαταστροφής και επαναφοράς, αυτά τα "redemption stories" που τόσο εκτιμά το Αμερικάνικο σινεμά και η λογοτεχνία. Ο πυρήνας του φιλμ είναι παρόμοιος με το "The Wrestler". Ένας σπουδαίος μουσικός της κάντρι περιοδεύει με ένα μικρό βαν την Αμερικάνικη επικράτεια, παίζει σε παρακμιακά μπαρ και ίσα που τα βγάζει πέρα. Τα παρακμιακά μπαρ έχουν την οργάνωση και την ηχοληψία του καλύτερου αθηναϊκού συναυλιακού χώρου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Οταν γνωρίσει μια μουσικοκριτικό επαρχιακής εφημερίδας η τροπή της ζωής του πάει να αλλάξει, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του (αλκοολισμός. επανασύνδεση με έναν χαμένο γιο κλπ.)
Ο τόνος της ταινίας είναι πιο ελαφρύς απο του "Wrestler" όπου ο επίλογος είχε τραγική διάσταση. To "Crazy Heart" δεν είναι όμως ελαφρύ ή προβλέψιμο. Μολονότι είναι γεμάτο απο κλισέ σε επίπεδο στόρι, το τελικό σενάριο μετατρέπει αυτά τα κλισέ σε αβαντάζ. Ο Jeff Bridges αλλά και οι υπόλοιποι παίζουν σωματικά, κινηματογραφικά, χωρίς θεατρικές νοθείες στο παίξιμο.
Η φωτογραφία της ταινίας αποτυπώνει στην εντέλεια τα εσωτερικά των επαρχιακών μπαρ, τους συναυλιακούς χώρους αλλά και τον ανοιχτό δρόμο. Μερικά πλαναρίσματα αλλά και χρωματικές συνθέσεις παραπέμπουν στον Edward Hopper αλλά και στον φωτογράφο Robert Frank που έμαθαν στούς Αμερικάνους πώς να βλέπουν τη χώρα τους. Η μουσική είναι του T-Bone Burnett, μουσικού που επανακαθόρισε την κάντρι και είχε διαπρέψει χρόνια πριν στο "O Brother Where art though?" των Κοέν. Το τελευταίο είχε ανεβεί και σαν παράσταση με τίτλο "Down from the mountain".
1 σχόλιο:
I can't wait for this!
Δημοσίευση σχολίου