To Τούρκικο σινεμά έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας. Απ' όλα τα world cinemas έχω σταθεί εδώ και χρόνια σε αυτό με κορυφαίο στη δική μου λίστα το σινεμά του Semih Kaplanoglu.
Έφτιαξε την τριλογία Αυγό, Γάλα, Μέλι που ξεκινάει απο το τρίτο μέρος και καταλήγει στο πρώτο.
Το Μέλι πήρε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο μόλις. Το Αυγό ήταν εκείνο που με είχε καθορίσει, και πίστευα ότι θα έπρεπε να είχε πάρει όλα τα βραβεία των Καννών το 2007. Με το Μέλι ο Καπλάνογλου καθιερώνεται σαν τον σημαντικότερο Ευρωπαίο filmmaker (που είναι...)
Μόλις γύρισα απο μια προβολή στο GFF. Πήγα να δω μια Τούρκικη ταινία ονόματι Autumn, ντεμπούτο του Οζκαν Αλπερ. Το ποιητικό σινεμά είχε καιρό να δει τέτοια μεταχείριση.
Εκτός απο ελάχιστα στοιχεία που προδίδουν ότι είναι πρώτη ταινία (κάποια πλάνα που "κλωτσάνε" στο δέσιμο τους) το φιλμ είναι ένα λυρικό αριστούργημα. Ο ακτιβιστής Γιουσούφ αποφυλακίζεται μετά την δεκαετή (!) καταδίκη του για τα πολιτικά του φρονήματα. Επιστρέφει δέκα χρόνια μετά σε ένα ορεινό χωριό. Βρίσκει τη χήρα πλέον μάνα του, και όλα όσα άφησε πίσω.
Η φωτογραφία της ταινίας έχει χρώμα και βάθος, και ένα κόκκο που προσδίδει στην ποιμενικότητα του περιεχομένου. Θα μπορούσα να βλέπω την ταινία ξανά και ξανά, χωρίς ήχο, για να μελετάω τα καδραρίσματα και τις χρωματικές της συνθέσεις.
Το Autumn είναι ήδη η ταινία που χαρακτηρίζει το 2010, αλλά και όσα συμβαίνουν στο μυαλό και στις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου