Οι ταινίες του Ζαν Γιμού είχαν πάντοτε μεγάλο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όταν έφτασαν στο στυλιστικό τους απόγειο με τα Hero (2002) και House of Flying Daggers (2004). Το να κάνεις ριμέικ σε μια ταινία αποτελεί για μερίδα της κριτικής και του κοινού ένδειξη στερέματος των ιδεών απο μέρους μιας δημιουργικής ομάδας.
Διαφωνώ με αυτή την άποψη, γιατί κατά τη γνώμη μου ένα ριμέικ δεν αποτελεί παρά τον πιο υψηλό φόρο τιμής σε ένα φιλμ. Είμαι θερμός υποστηρικτής της σπουδαίας δουλειάς που έκανε ο Gus Van Sant με το καταπληκτικό Psycho (1998), όπου δημιούργησε πλάνο-πλάνο ένα ριμέικ της ταινίας του Χίτσκοκ. Περιττή για κάποιους, αλλά αριστοτεχνική άσκηση ύφους.
Το ίδιο ισχύει και για το Invasion of the Body Snatchers (1978) του Philip Kaufman, που είναι άπειρα πιο ενδιαφέρον απο την πρωτότυπη ταινία του 1956 (Don Siegel). Το πολύ ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία έγινε ριμέικ άλλες δύο (!) φορές απο τον Abel Ferrara (Body Snatchers 1993) και τον Oliver Hirschbiegel (Invasion, 2007), αν και καμία δεν είχε τη σκηνοθετική μαεστρία του Kaufman.
Οι αδερφοί Coen έφτιαξαν το Blood Simple (1984) και υπέγραψαν ένα απο τα σημαντικότερα νεο-νουαρ που έχουν γίνει. Ζήτησαν τη συνδρομή του Sam Raimi ο οποίος χρησιμοποίησε την ρόλερκοστερ κάμερα που τόν χαρακτήρισε στη συνέχεια.
To A Woman, a gun and a noodle shop δεν είναι παρά ένα αντάξιο ριμέικ της ταινίας που κάποτε αποκήρυξαν οι Coen. Η πλοκή εκτυλίσεται σε μία Κίνα του παρελθόντος, και ο Yimou έχει μεταφέρει άρτια τα βασικότερα στοιχεία της πρωτότυπης ταινίας σε διαφορετικές χωροχρονικές συντεταγμένες.
Εκείνο που μού έκανε περισότερο εντύπωση ήταν ότι κάποια απο τα σκηνοθετικά τεχνάσματα των Coen έχουν χρησιμοποιηθεί (καλώς) ατόφια και σε αυτή τη μεταφορά.
Οι όμορφες σινεφιλικές ασκήσεις αξίζουν μιας κάποιας προσοχής.
