Κολλεκτίβα γεννημένη το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60, με πρωτοστάτη τον τραγουδιστη/κιθαρίστα Mizutani Takashi. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, σφόδρα επηρρεασμένος τόσο με την art-noise α λα velvet underground σκηνή της νέας υόρκης, όσο και με τις φρικ-ψυχεδελικές μουσικές της καλιφόρνια. Οι σπουδές κοινωνιολογίας και γαλλικής λογοτεχνίας στο φημισμένο πανεπιστήμιο Doshishi του Κιότο του δημιουργούν ένα πάθος για την Γηραιά Ήπειρο και ειδικότερα για την Γαλλία. Επηρρεάζεται βαθύτατα από τους Jean-Paul Sartre, Antonin Artaud και Jacques Derrida, καπνίζει μόνο γαλλικά εισαγόμενα τσιγάρα, ζει και αναπτύσσεται ως ένας υπαρξιστής bohemien.
Χώνεται όλο και πιο βαθειά στη πολικοποιημένη και "κουλτουριάρικη" σκηνή της πόλης εντασσόμενος στον "Κόκκινο Στρατό" μια ανατρεπτική ακρο-αριστερή οργάνωση της εποχής, αποτελώντας μία από τις πιο ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές εκφράσεις της χώρας. Το look του Mizutani Takashi (πάντα ντυμένος στα μαύρα, σκούρα γυαλιά, μακριά ίσια μαλλιά, φράντζα, σοβαρό ύφος) επηρρεάζει μετέπειτα τον Keiji Haino την άλλη μεγάλη φιγούρα της ιαπωνικής εναλλακτικής σκηνής και η μουσική του επίσης θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου των Fushitsutsa. Οι High Rise, οι Acid Mother Temple και ένα σωρό ακόμα μπάντες υπάρχουν μουσικά λόγω των πρωτοποριακών LRD. Ο ήχος των Les Rallizes Denudes χαρακτηριστικός, με σκοτεινές κιθαριστικές παραμορφώσεις, υποβασταζόμενες με υπνωτικές περιοδικές μπασογραμμές, και μία εντελώς βίαια garage κλειστοφοβική ερμηνεία. Τύμπανα βαριά και αξιοθαύμαστα. Είναι άψογοι εκτελεστές μιας δραματικής και παθιασμένης, διαφορετικής από τα συνηθισμένα, μουσικής πρότασης. Χάρη στους κύκλους που ανέπτυξαν οι LRD, καταφέρνουν και κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση το 1968. Η performance τους είναι ένας είδος πρωτογονής έκδοσης του Exploding Plastic Inevitable του Warhol. Το κοινό απορεί με την τρελή ποσότητα θορύβου και παραμόρφωσης μιας και δεν είναι συνηθισμένο σε τέτοιες βίαιες ηχητικές εκθέσεις των τυμπάνων του μέχρι στιγμής.
Το 1970 ο μπασίστας του γρουπ συλλαμβάνεται λόγω της ανάμιξής του σε μία αεροπειρατεία ενός αεροπλάνου της γραμμής κατευθυνόμενο προς τη Βόρειο Κορέα κι ο Takashi παρακολουθείται από τις μυστικές υπηρεσίες. Αναγκάζεται να κρυφτεί κάπου στο Τόκιο για κάποιους μήνες. Σίγουρα εκείνη η περίοδος συμβάλλει στο να χαθεί εντέλως και η νοητική ισορροπία και η αισθηματικότητα του Τακάσι, εντείνοντας ακόμα περισσότερο την ήδη ωμή και σχεδόν παρανοική μουσική του πρόταση.Ο εκκεντρικός λοιπόν Mizutani δεν χάνει χρόνο και ανασυγκροτεί τη δημιουργικότητά του μετά από λίγο καιρό δίνοντας μια σειρά από συναυλίες, πολλές φορές παράνομα, που δίνουν χώρο στα πρώτα ίχνη της ιαπωνικής επαναστατικότητας των πρώτων ετών της δεκαετίας του 70. Μία από αυτές τις στιγμές είναι και το Oz Days Live, ένα είδος ωδής στο ομώνυμο θρυλικό κλαμπ του Τόκιο που εκείνη την περίοδο κατέβαζε ρολά και επέλεξε να αποθανατίσει εκείνες τις στιγμές σε βινύλιο.
Παρόλο που το ρεπερτόριο των LRD είναι περιορισμένο (ίδια κομμάτια παιγμένα κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο), είναι κάτι το μοναδικό και απεικονίζει ένα απαράμιλλο μουσικό αποκορύφωμα λόγω συναισθηματικής και φυσικής φόρτισης πράγμα ανεκτίμητο άμεσα συνδεδεμένο με μία καριέρα που διήρκεσε σχεδόν 30 χρόνια. Λέγεται ότι τελευταία φορά εμφανίστηκαν πάνω στη σκηνή το 1996. Ο Mizutani Takashi συνόδευσε τον επόμενο χρόνο τον Arthur Doyle στο ιαπωνικό του τουρ.
Οι Les Rallizes Denudes ηχογράφησαν ελάχιστα πράγματα σε στούντιο. Ότι σώζεται παρόλ' αυτά προέρχεται από ζωντανές ηχογραφήσεις με πολλές φορές ποιότητα κάτω του μετρίου. Βέβαια τα τελευταία χρόνια το ολοένα και αυξανόμενο ενδιαφέρον από πλευράς κυρίως μικρών εταιριών έβγαλε στην επιφάνεια κάποια πραγματικά διαμαντάκια και καταπληκτικά δείγματα δουλειάς.
-Live '77.
Όσοι δεν έχετε έρθει σε έπαφη με τους "Les Rallizes Denudes", τότε αυτό το άλμπουμ είναι η καλύτερη αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου