Μία και σήμερα

The minimal wave tapes vol. 1

Παρόλο που μου λείπει ύπνος και ξεκούραση το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να ξενυχτάω. Εχθές μετά από ένα μαραθώνιο τσικουδιάς και κουβέντας γύρω από τη θητεία του Έλληνα και πράγματα που μπορεί και επηρρεάζει, κατέληξα να κρατάω μετά δυσκολίας τα μάτια μου ανοιχτά και να γυρίσω σαν ζόμπι στο σπίτι.

Κοιμήθηκα ελάχιστα τελικά. Στριφογύρναγα σαν μαλάκας. Με τα πολλά η ώρα έφτασε 9 και σηκώθηκα αναπάντεχα ξεκούραστος. Τι να πω. Ελπίζω να με κρατάνε τα πόδια μου και αύριο.

Τελοσπάντων μακρυγορώ.

Αλλού θέλω να καταλήξω.

Φτιάχνω το καφεδάκι μου και είπα να βάλω κάτι να γυρνάει στο πικ-άπ. Κάνω έτσι και τι βλέπω. Ποοοόπο τι μαλάκας είμαι, το είχα ξεχάσει.

Αστραπιαίως το αρπάζω και το βάζω να παίζει προσέχοντας να είναι χαμηλά το βόλιουμ γιατί η αδελφή μου είναι μέσα και διαβάζει.

Αναλογικά synths και drum machines ξεκίνησαν να ξεπηδάνε απο τα ηχεία.

Δεν πέρασε ένα λεπτό και χωρίς να το καταλάβω η αδερφή μου με πέταξε κλωτσιδών έξω και δεν κατάφερα να τελειώσω τον καφέ μου και το χοροπηδηχτό που μόλις είχε ξεκινήσει.

Περιέργως νιώθω ακόμα πιο ξεκούραστος από πριν...

Minimal Wave: both a genre of underground DIY electronic music from North America and Europe in the late 1970s and 80s, and the name of the label devoted to unearthing these recordings. The Minimal Wave Tapes is the first official anthology (on CD, LP and digital) of Minimal Wave music from this label. Most of the songs were originally released on limited edition cassettes or vinyl by the artists themselves, and only a handful of people knew about them. They’ve been remastered from their analog source tapes and compiled here by Minimal Wave's Veronica Vasicka and Stones Throw's Peanut Butter Wolf.

The Minimal Wave musical genre was hallmarked by the use of the analog synths and drum machines manufactured in the 70s and 80s, and characterized by simple music structures made by musicians working in the early D.I.Y. asthetic: recording on tape in their home studios, creating their own album artwork, and often collaborating via postage mail. The fanzine CLEM (Contact List Of Electronic Musicians) was very influential in creating a worldwide community for this sort of music, before digital technology and the internet came into play.

link removed

με το που πήρα την άδεια ορκωμοσίας και βγήκα στους δρόμους σαν λεύτερο πουλί σκάει τηλέφωνο με τα καλύτερα μαντάτα των τελευταίων 12 ημερών.

Η οικογένεια του urbantropicalia μεγάλωσε.
πετάμε στα σύννεφα και προαναγγέλουμε καλοκαιρινό παρτάκι.

Who You Gonna Call?

Πρώται βοήθειαι...

Super Sexy CPR from Super Sexy CPR on Vimeo.

Farewell...

Δεν τον ακουγα ποτέ, ούτε μού άρεσε η μουσική του, αλλά ο σεβασμός ήταν δεδομένος.

Προβλέπω ότι η μέταλ κοινότητα θα φορέσει μαύρα σήμερα...

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ : TUT VU VU

Η συναυλία του Ομάρ Σουλεϊμάν στο STEREO της Γλασκώβης υπήρξε υπόδειγμα διοργάνωσης. Να τούς έχει καλά ο ύψιστος τούς λεβέντες που διοργανώνουν τόσο ωραία πράγματα. Αυτοί έχουν και το καφέ-δισκάδικο MONO όπου βλέπουμε και ακούμε τόσα και τόσα. Για τον ίδιο τον Ομάρ δε θα γράψω, γιατί είδα τη συναυλία χωρίς τον Ομαρολόγο Psychomafia που έχασε τη συναυλία λόγω ανωτέρας βίας. Σκέφτηκα όμως ότι καθώς απομακρύνομαι απο την ανατολή και τούς ήχους της, η συγκεκριμένη συναυλία ήταν ιδανική αυλαία.

Οι Σκωτσέζοι Tut Vu Vu που άνοιξαν τη συναυλία, μού θύμισαν γιατί άρχισα να ακούω μουσική στο παρελθόν. Με επανέφεραν σε τζαζιστικές, σερφ-νουαρ ρίζες που όμως είναι τόσο καινούργιες. Αυτοαποκαλούνται άλλωστε "The love child of Anis Nin and David Lynch" (sic).

Γύρισα πίσω στη Δύση ανακουφισμένος, και άρχισα να αναμετριέμαι με τούς ήχους που με διαμόρφωσαν. Είναι επιβεβλημένο να έρθουν οι άνθρωποι αυτοί στην Αθήνα.

ΔΑΚΗΣ

Εξαιρετικό σκηνοθετικό στυλ σε ένα υπέροχο πρώιμο βίντεοκλιπ.

Ο Δάκης μού ήταν ακαθόριστα συμπαθής παιδιώθεν, μόνο και μόνο επειδή έκανε ρίμα το Μερσεντές με το ποτέ(ς) όπου το τελικό σιγμα δεν προφέρεται παρά τη λανθασμένη γενική εντύπωση που επικρατεί.

Pretty Vacant ?

Τα 'βαλα κάτω τις προηγούμενες μέρες και προσπαθούσα να βρω γραμμή πλεύσης. Ήξερα προς τα πού ήθελα να πάω με τη φάση μου αλλά δεν είχα βρει τρόπο να το πετύχω. Σκέφτηκα ποια ήταν η σχέση μου με την Αθήνα και έκανα μια ατυχή παρομοίωση, αυτή της πεταλούδας που κλωθογυρίζει έναν γλόμπο 60 watt και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα καεί.

Σε μια περίοδο αναζήτησης, στις 5 Δεκεμβρίου του 2008, πέρασα μια υπέροχη νύχτα με αγαπημένα πρόσωπα που έληξε ξημερώματα. Την επόμενη μέρα είχα αεροπορικό εισιτήριο και έφυγα χαρούμενος. Μόλις έφτασα στον προορισμό μου, έμαθα τα όσα είχαν μόλις συμβεί. Τα υπόλοιπα αποτελούν συλλογική και προσωπική ιστορία. Αν μη τι άλλο, σε προσωπικό επίπεδο, αισθανόμουν ότι κάποιος έπαιρνε μια στιγμή ευφορίας και την έριχνε στον υπόνομο.

Την πρωτομαγιά του 2010 πήγα στούς Chain and the Gang στη Μύγα. Πολλοί απο τούς φίλους μου ήταν εκεί, όλοι μαζί, μετά απο καιρό, σε ένα live-γιορτή διοργανωμένο υποδειγματικά, και περάσαμε καλά. Ήταν όπως παλιά αλλά σήμερα, τώρα που καθεμία/καθένας κάνει κάτι διαφορετικό με τη ζωή του. Την επόμενη μέρα έφυγα απο την Αθήνα πλήρης, έτοιμος να δω τον Iggy Pop και τούς Suicide στο Λονδίνο μαζί με τον Psychomafia. Στις τηλεοράσεις του αεροδρομίου οι αναγγελίες των "Νέων Μέτρων", αλλά και η αγωνία για τη συρρίκνωση του οικογενειακού εισοδήματος που επηρρέαζε τις σπουδές μου. Το βράδυ, η συναυλία υπόδειγμα, και ο Ίγκι Ποπ έπαιξε το Funhouse. Δίπλα μας στεκόταν ο Jim Jarmusch και ο Don Letts που μού υπενθύμισαν γιατί επέλεξα σαν έφηβος να μπλέξω με το μουσικό και κινηματογραφικό μπέρδεμα. Σκέφτηκα αμέσως τον αγαπημένο μου Άγγελο Α. και πόσο συχνά μιλούσαμε για τον Jarmusch σε χωροχρονικές συντεταγμένες που μοιάζουν να μη συνέβησαν ποτέ.

Έβγαλα και φωτογραφία κάτω απο μια πλακέτα που έλεγε ότι στον χώρο αυτό είχε παίξει ο Buddy Holly, ο σπουδαιότερος μουσικός όλων των εποχών. Ήμουν πλήρης, όχι γιατί πάλι έτρεχα στις συναυλίες, αλλά γιατί είχα πάρει ένα όμορφο κομμάτι της Αθήνας μαζί μου, αυτό που μού έδωσαν οι φίλοι/ες μου.

Με την άνοδο μας στη Γλασκώβη μάθαμε τα νέα. Είδαμε πολλά άθλια και προβοκατόρικα δελτία ειδήσεων, διαβάσαμε ελληνικές και ξένες εφημερίδες για να σχηματίσουμε μια εικόνα της κατάστασης και μιλήσαμε ασταμάτητα με τον Κωσταντίνο για τα όσα συμβαίνουν. Θυμήθηκα εκείνο το παλιό και καλό "responsibility is the price of freedom", το οποίο ελάχιστοι έχουν αφομοιώσει.

Δεν έγραψα κάτι για τις συναυλίες, δεν ανέβασα κάποια φωτογραφία, γιατί τα όσα συνέβαιναν με προσπερνούσαν. Το να παίρνεις μια ανθρώπινη ζωή και να την ρίχνεις στον υπόνομο είναι ένας μονόλογος ο οποίος δε μπορεί να απαντηθεί. Δεν έχει καν το σπέρμα του διαλόγου μέσα της αυτή η κίνηση, γιατί δεν υπάρχει τρόπος απάντησης.

Θυμήθηκα τον Σεπτέμβρη του 2001, που δύο μέρες πριν πάω στο σχολείο έβλεπα τούς Δίδυμους Πύργους στην τιβι, λίγο αργότερα την εισβολή στο Αφγανιστάν, και την τρομολαγνεία που επικράτησε στη νιότη μου. Την εισβολή στο Ιράκ ενώ βρισκόμουν στην Αγγλία, τον Μπερλουσκονισμό, τον Καραμανλισμό, και τώρα την αμήχανη άνοδο των Συντηρητικών στην Βρετανική κυβέρνηση.

Πέρασα τα νεανικά μου χρόνια μέσα σε (συχνά) ασφυκτικά περιβάλλοντα, και μόνο στήριγμα ήταν το μυαλό μου, οι φίλοι μου και η μουσική. Τώρα παίρνω ελπίδα απο τα παιδιά που γεννιούνται, απο αυτά που θα γεννηθούν και που όταν θα γίνουν 25 εγώ θα είμαι 50. Ευελπιστώ τουλάχιστον να γίνω ένας πενηντάρης σαν τον Ζάχο Δόγκανο και να διατηρώ μια κάποια παιδικότητα. Στη συναυλία του Iggy είδα έναν πατέρα με την κόρη του στούς ώμους. Τής έδινε μια καλή ανατροφή. Σκέφτηκα ότι ακόμα και αν δεν κάνω δικά μου παιδιά, θα πηγαίνω τα παιδιά του Πάνου και των άλλων σε συναυλίες ή και στο σινεμά. H όλη κατάσταση δε θα έχει αλλάξει παρά ελάχιστα, αλλά οι αξιόλογοι άνθρωποι θα έχουν συνέχεια μέσα απο τα παιδιά τους.

Μπορεί να μη βρω γραμμή πλεύσης σύντομα, αλλά έχω τούς φίλους, μια καλή υγεία, και μια καταρρέουσα νεανικότητα που σφυρηλατήθηκε στο νεοσυντηρητισμό του ανεγκέφαλου γύρω σύμπαντος.

NO WAVE

Γυρνούσα σπίτι μου τις προάλλες όταν κάποιοι φίλοι μου είπαν να πάμε σε ένα καφέ της γειτονιάς για μια μπύρα, που άκουσαν ότι είχε σήμερα κάποιο μικρό live, να τα πούμε. Φτάνοντας, συνειδητοποίησα με έκπληξη ότι στον χώρο μπροστά από την τουαλέτα και ανάμεσα σε διακινούμενα φαλάφελ βρισκόταν η Lydia Lunch, που μαζί με τη ντόπια Mia Zabelka (με ηλεκτρική κιθάρα και ηλεκτρικό βιολί αντίστοιχα) παρουσίαζαν έναν αυτοσχεδιασμό ηφαιστειακής τέφρας. Από τα 6-7 τραπεζάκια, μόνο ένα ήταν υποψιασμένο. Στα υπόλοιπα, υπομονετικοί ή σε περιπτώσεις εκδηλωτικοί θαμώνες ζητούσαν επίμονα "κάτι πιο χαρούμενο", ή περνούσαν προς την τουαλέτα, για να λάβουν απαντήσεις του στυλ "ανέβα στο τραπέζι να σε γαμήσω" και "ελπίζω να ξαλάφρωσες τώρα μαλάκα". Από τα διάφορα όμορφα που ανήγγειλε η Lunch κράτησα κάτι που είπε προς το τέλος: "I feel just fine here. In a way the whole thing reminds me of the situation 35 years ago in New York, when half of you weren't even born".
Έχοντας περάσει από μια σειρά αποτυχημένων επαναστάσεων πάλι σε μια βολεμένη συντηρητική κοινωνία, η (ίδια) σεξουαλική νόιζ επιθετικότητα ενός (ώριμου) πλέον αρπακτικού, ταράζει τις ισορροπίες και ενοχλεί τους εντάξει, όπως και τότε, εκεί. Στο context ενός καφέ της σειράς, με ένα μάτσο ανθρώπους της σειράς, τίποτα δε φαίνεται να έχει αλλάξει. Για λίγη ώρα και για έναν απροσδιόριστο λόγο μπρος στην καλτ περίσταση, αισθανόμουν επίσης "just fine".

Σκεφτόμουν μετά ποιά είναι η θέση του no wave στη σημερινή κοινωνία. Η επίδρασή του, η δυναμική του; Πόσο αληθινό είναι το no wave εν τέλει στις μέρες μας; To Kill your Idols του 2004 το επανέφερε στη μόδα, περισσότερο σαν μουσειακό είδος, ίσως με έναν πιο mainstrem τρόπο και σε ένα πιο mainstream κοινό από ότι το ίδιο το "κίνημα" θα επιθυμούσε. Η ίσως και όχι. Πιθανόν δεν έχει την παραμικρή σημασία.

Όπως και να έχει πάντως, ένας ακόμα Teenage Jesus δείχνει να το κρατάει αληθινό, με τον δικό του τρόπο πάντα. Μια ενδιαφέρουσα πρόταση που κατέφθασε στο inbox μας αφορά την κυκλοφορία νέου υλικού από τον James Chance στην πολύ δραστήρια Le Son du Maquis. Εκτός από τις καινούργιες κυκλοφορίες, οι άνθρωποι πίσω από το Παρισινό label κάνουν και τον δικό τους φόρο τιμής στη no- και new wave punk σκηνή του 70 με τις χορταστικές συλλογές A Man and a Machine I & II.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Soul Jazz με την κυκλοφορία ενός ακόμα διαμαντιού ονόματι Deutsche Elektronische Musik, κάνοντας ένα βήμα αποκατάστασης του λαχανορόκ, του πιο ηλίθιου ονόματος υπο-είδους στην ιστορία της μουσικής πριν από το Wonky!

Bataclan, Paris 9/5/2010

Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Tribulations-Movement-Yeah/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/Είναι η μεγαλύτερη live μπάντα στον πλανήτη/

ps1. Οι φωτογραφίες είναι της Fe_Υu

ps.2 Το φινάλε θα έπρεπε να λέγεται Νew York i Love You vs Empire State of Mind

ps.3 Tην ίδια στιγμή, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, ο Μπαναώτης δεν μας απογοήτευσε. Πόση απόλαυση να αντέξει κανείς;

σίλβιο...

Donau Festival 2010, ημέρα Πέμπτη: Μια Ανταπόκριση

Το 2010 μ.Χ. ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται υπό κατοχή του PrimaveraSound. Όλη; Όχι όλη! Ένα μικρό χωριό της Γαλαυστρίας αντιστέκεται στους εισβολείς. Στο Donau Festival της λιλιπούτειας Krems δεν υπάρχει στρες και ποδοπάτημα. Υπάρχουν δύο μόνο σκηνές, όταν τελειώνει η μία ξεκινάει η άλλη, και στο ενδιάμεσο μπορείς να κάνεις στάση για σνίτσελ και άλλες λιχουδιές από τις μαγείρισσες του χωριού. Μετά το πέρας της βραδιάς, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έφυγα ένας καλύτερος άνθρωπος!

Στα μουσικά τώρα, ανήκοντας στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν ξεχώριζαν πάντα τις διαφορές μεταξύ των Deerhoof, Deerhunter και λοιπών μηρυκαστικών, ο λόγος που βρέθηκα στο χώρο από νωρίς ήταν ότι οι πρώτοι, μαζί με τους συνετικέτες Xiu Xiu, παρουσίασαν ολόκληρο το υπεραγαπημένο Unknown Pleasures των Joy Division, με πολλή ενέργεια, μπάσο και πολλά σπασμένα ποτήρια. Την ώρα δηλαδή που τα 2/4 του Τροπικάλια είχαν διακτινιστεί στο 1973 του Ίγγυ, το άλλο 1/4 ήταν μονάχα 6 χρόνια αργότερα στο 1979 του Ίαν. Με τέτοιο υλικό είναι πολύ δύσκολο να τα σκατώσεις. Η σύμπραξη στη σκηνή ήταν γεροδεμένη και οι δύο μπάντες αποδείχτηκαν εξαιρετικοί εκτελεστές. Δέν ξέρω πως ένας τόσο σάπιος ήχος ακούγεται σήμερα φρέσκος σαν ανοιξιάτικο φρούτο, αλλά νομίζω δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερο ξεκίνημα.

Τη σκυτάλη πήρε ο κοντοπίθαρος πολυοργανίστας, πολυεργαλείος (Larry gus) Max Tundra με ήχους ελαφρούς και χαρούμενους δημιούργησε μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα, ιδανική για να να ξεχάσεις για λίγο την κρίση και τα προβλήματα. Η εμφάνισή του στην Αθήνα είναι σίγουρα ένα προτεινόμενο event.

Από τον υπερκινητικό και υπερκοινωνικό Tundra περάσαμε στους πλήρως αντικοινωνικούς Fuck Buttons, που όπως οι mogwai, οι my bloody valentine και πολλοί άλλοι παίζουν με την ένταση του ήχου και "ξέρουν πότε να πατάνε το πετάλι". Το όνομά τους στην Ελλάδα μπορεί να έχει συνδεθεί με το φιάσκο του 2008, νομίζω όμως ότι το ντουέτο γίνεται διαρκώς όλο και πιο συνειδητοποιημένο. Η μία ώρα του live ήταν και πάλι μια ακατάπαυστη διαστημική trance εμπειρία και η βραδιά πήγαινε από το καλό στο καλύτερο.

Ακολούθησε το peak της ημέρας, μιας και κυριολεκτικά δεν γίνεται να πάει κανείς πέρα από αυτό. Ο Dan Deacon είναι ένα κινητό πάρτυ, μια μηχανή του χορού. Είναι ο φίλος του Στηβ που πότιζε τον κόσμο μπύρα από το σακίδιό του. Είναι ο άνθρωπος που όλοι θέλουν να έχουν στο πάρτυ τους. Μέσα σε δευτερόλεπτα ξεκίνησε ένα τύπου block party και έκανε άπαντες στην αίθουσα να χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν θυμάμαι πότε έχω ξεβιδωθεί τόσο στο πρόσφατο παρελθόν!

Μετά από κάτι τέτοιο, ο headliner Panda bear, δεν θα μπορούσε παρά να λειτουργήσει μυοχαλαρωτικά και (για πολλούς) σχεδόν υπνωτικά. Όπως και με τους Animal Collective, τα live του έχουν τον χαρακτήρα προσωπικής πρόβας καινούργιων ήχων και αρμονιών και δεν ήταν λίγοι αυτοί που εγκατέλειψαν. Προσωπικά, καθισμένος σε μια γωνία και χαζεύοντας τα υπέροχα visuals, τον ακολούθησα στο όνειρό του μέχρι και την τελευταία συγχορδία και έφυγα πλήρης μουσικά, όσο λίγες φορές!