Τα 'βαλα κάτω τις προηγούμενες μέρες και προσπαθούσα να βρω γραμμή πλεύσης. Ήξερα προς τα πού ήθελα να πάω με τη φάση μου αλλά δεν είχα βρει τρόπο να το πετύχω. Σκέφτηκα ποια ήταν η σχέση μου με την Αθήνα και έκανα μια ατυχή παρομοίωση, αυτή της πεταλούδας που κλωθογυρίζει έναν γλόμπο 60 watt και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα καεί.
Σε μια περίοδο αναζήτησης, στις 5 Δεκεμβρίου του 2008, πέρασα μια υπέροχη νύχτα με αγαπημένα πρόσωπα που έληξε ξημερώματα. Την επόμενη μέρα είχα αεροπορικό εισιτήριο και έφυγα χαρούμενος. Μόλις έφτασα στον προορισμό μου, έμαθα τα όσα είχαν μόλις συμβεί. Τα υπόλοιπα αποτελούν συλλογική και προσωπική ιστορία. Αν μη τι άλλο, σε προσωπικό επίπεδο, αισθανόμουν ότι κάποιος έπαιρνε μια στιγμή ευφορίας και την έριχνε στον υπόνομο.
Την πρωτομαγιά του 2010 πήγα στούς Chain and the Gang στη Μύγα. Πολλοί απο τούς φίλους μου ήταν εκεί, όλοι μαζί, μετά απο καιρό, σε ένα live-γιορτή διοργανωμένο υποδειγματικά, και περάσαμε καλά. Ήταν όπως παλιά αλλά σήμερα, τώρα που καθεμία/καθένας κάνει κάτι διαφορετικό με τη ζωή του. Την επόμενη μέρα έφυγα απο την Αθήνα πλήρης, έτοιμος να δω τον Iggy Pop και τούς Suicide στο Λονδίνο μαζί με τον Psychomafia. Στις τηλεοράσεις του αεροδρομίου οι αναγγελίες των "Νέων Μέτρων", αλλά και η αγωνία για τη συρρίκνωση του οικογενειακού εισοδήματος που επηρρέαζε τις σπουδές μου. Το βράδυ, η συναυλία υπόδειγμα, και ο Ίγκι Ποπ έπαιξε το Funhouse. Δίπλα μας στεκόταν ο Jim Jarmusch και ο Don Letts που μού υπενθύμισαν γιατί επέλεξα σαν έφηβος να μπλέξω με το μουσικό και κινηματογραφικό μπέρδεμα. Σκέφτηκα αμέσως τον αγαπημένο μου Άγγελο Α. και πόσο συχνά μιλούσαμε για τον Jarmusch σε χωροχρονικές συντεταγμένες που μοιάζουν να μη συνέβησαν ποτέ.
Έβγαλα και φωτογραφία κάτω απο μια πλακέτα που έλεγε ότι στον χώρο αυτό είχε παίξει ο Buddy Holly, ο σπουδαιότερος μουσικός όλων των εποχών. Ήμουν πλήρης, όχι γιατί πάλι έτρεχα στις συναυλίες, αλλά γιατί είχα πάρει ένα όμορφο κομμάτι της Αθήνας μαζί μου, αυτό που μού έδωσαν οι φίλοι/ες μου.
Με την άνοδο μας στη Γλασκώβη μάθαμε τα νέα. Είδαμε πολλά άθλια και προβοκατόρικα δελτία ειδήσεων, διαβάσαμε ελληνικές και ξένες εφημερίδες για να σχηματίσουμε μια εικόνα της κατάστασης και μιλήσαμε ασταμάτητα με τον Κωσταντίνο για τα όσα συμβαίνουν. Θυμήθηκα εκείνο το παλιό και καλό "responsibility is the price of freedom", το οποίο ελάχιστοι έχουν αφομοιώσει.
Δεν έγραψα κάτι για τις συναυλίες, δεν ανέβασα κάποια φωτογραφία, γιατί τα όσα συνέβαιναν με προσπερνούσαν. Το να παίρνεις μια ανθρώπινη ζωή και να την ρίχνεις στον υπόνομο είναι ένας μονόλογος ο οποίος δε μπορεί να απαντηθεί. Δεν έχει καν το σπέρμα του διαλόγου μέσα της αυτή η κίνηση, γιατί δεν υπάρχει τρόπος απάντησης.
Θυμήθηκα τον Σεπτέμβρη του 2001, που δύο μέρες πριν πάω στο σχολείο έβλεπα τούς Δίδυμους Πύργους στην τιβι, λίγο αργότερα την εισβολή στο Αφγανιστάν, και την τρομολαγνεία που επικράτησε στη νιότη μου. Την εισβολή στο Ιράκ ενώ βρισκόμουν στην Αγγλία, τον Μπερλουσκονισμό, τον Καραμανλισμό, και τώρα την αμήχανη άνοδο των Συντηρητικών στην Βρετανική κυβέρνηση.
Πέρασα τα νεανικά μου χρόνια μέσα σε (συχνά) ασφυκτικά περιβάλλοντα, και μόνο στήριγμα ήταν το μυαλό μου, οι φίλοι μου και η μουσική. Τώρα παίρνω ελπίδα απο τα παιδιά που γεννιούνται, απο αυτά που θα γεννηθούν και που όταν θα γίνουν 25 εγώ θα είμαι 50. Ευελπιστώ τουλάχιστον να γίνω ένας πενηντάρης σαν τον Ζάχο Δόγκανο και να διατηρώ μια κάποια παιδικότητα. Στη συναυλία του Iggy είδα έναν πατέρα με την κόρη του στούς ώμους. Τής έδινε μια καλή ανατροφή. Σκέφτηκα ότι ακόμα και αν δεν κάνω δικά μου παιδιά, θα πηγαίνω τα παιδιά του Πάνου και των άλλων σε συναυλίες ή και στο σινεμά. H όλη κατάσταση δε θα έχει αλλάξει παρά ελάχιστα, αλλά οι αξιόλογοι άνθρωποι θα έχουν συνέχεια μέσα απο τα παιδιά τους.
Μπορεί να μη βρω γραμμή πλεύσης σύντομα, αλλά έχω τούς φίλους, μια καλή υγεία, και μια καταρρέουσα νεανικότητα που σφυρηλατήθηκε στο νεοσυντηρητισμό του ανεγκέφαλου γύρω σύμπαντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου