Donau Festival 2010, ημέρα Πέμπτη: Μια Ανταπόκριση

Το 2010 μ.Χ. ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται υπό κατοχή του PrimaveraSound. Όλη; Όχι όλη! Ένα μικρό χωριό της Γαλαυστρίας αντιστέκεται στους εισβολείς. Στο Donau Festival της λιλιπούτειας Krems δεν υπάρχει στρες και ποδοπάτημα. Υπάρχουν δύο μόνο σκηνές, όταν τελειώνει η μία ξεκινάει η άλλη, και στο ενδιάμεσο μπορείς να κάνεις στάση για σνίτσελ και άλλες λιχουδιές από τις μαγείρισσες του χωριού. Μετά το πέρας της βραδιάς, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έφυγα ένας καλύτερος άνθρωπος!

Στα μουσικά τώρα, ανήκοντας στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν ξεχώριζαν πάντα τις διαφορές μεταξύ των Deerhoof, Deerhunter και λοιπών μηρυκαστικών, ο λόγος που βρέθηκα στο χώρο από νωρίς ήταν ότι οι πρώτοι, μαζί με τους συνετικέτες Xiu Xiu, παρουσίασαν ολόκληρο το υπεραγαπημένο Unknown Pleasures των Joy Division, με πολλή ενέργεια, μπάσο και πολλά σπασμένα ποτήρια. Την ώρα δηλαδή που τα 2/4 του Τροπικάλια είχαν διακτινιστεί στο 1973 του Ίγγυ, το άλλο 1/4 ήταν μονάχα 6 χρόνια αργότερα στο 1979 του Ίαν. Με τέτοιο υλικό είναι πολύ δύσκολο να τα σκατώσεις. Η σύμπραξη στη σκηνή ήταν γεροδεμένη και οι δύο μπάντες αποδείχτηκαν εξαιρετικοί εκτελεστές. Δέν ξέρω πως ένας τόσο σάπιος ήχος ακούγεται σήμερα φρέσκος σαν ανοιξιάτικο φρούτο, αλλά νομίζω δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερο ξεκίνημα.

Τη σκυτάλη πήρε ο κοντοπίθαρος πολυοργανίστας, πολυεργαλείος (Larry gus) Max Tundra με ήχους ελαφρούς και χαρούμενους δημιούργησε μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα, ιδανική για να να ξεχάσεις για λίγο την κρίση και τα προβλήματα. Η εμφάνισή του στην Αθήνα είναι σίγουρα ένα προτεινόμενο event.

Από τον υπερκινητικό και υπερκοινωνικό Tundra περάσαμε στους πλήρως αντικοινωνικούς Fuck Buttons, που όπως οι mogwai, οι my bloody valentine και πολλοί άλλοι παίζουν με την ένταση του ήχου και "ξέρουν πότε να πατάνε το πετάλι". Το όνομά τους στην Ελλάδα μπορεί να έχει συνδεθεί με το φιάσκο του 2008, νομίζω όμως ότι το ντουέτο γίνεται διαρκώς όλο και πιο συνειδητοποιημένο. Η μία ώρα του live ήταν και πάλι μια ακατάπαυστη διαστημική trance εμπειρία και η βραδιά πήγαινε από το καλό στο καλύτερο.

Ακολούθησε το peak της ημέρας, μιας και κυριολεκτικά δεν γίνεται να πάει κανείς πέρα από αυτό. Ο Dan Deacon είναι ένα κινητό πάρτυ, μια μηχανή του χορού. Είναι ο φίλος του Στηβ που πότιζε τον κόσμο μπύρα από το σακίδιό του. Είναι ο άνθρωπος που όλοι θέλουν να έχουν στο πάρτυ τους. Μέσα σε δευτερόλεπτα ξεκίνησε ένα τύπου block party και έκανε άπαντες στην αίθουσα να χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν θυμάμαι πότε έχω ξεβιδωθεί τόσο στο πρόσφατο παρελθόν!

Μετά από κάτι τέτοιο, ο headliner Panda bear, δεν θα μπορούσε παρά να λειτουργήσει μυοχαλαρωτικά και (για πολλούς) σχεδόν υπνωτικά. Όπως και με τους Animal Collective, τα live του έχουν τον χαρακτήρα προσωπικής πρόβας καινούργιων ήχων και αρμονιών και δεν ήταν λίγοι αυτοί που εγκατέλειψαν. Προσωπικά, καθισμένος σε μια γωνία και χαζεύοντας τα υπέροχα visuals, τον ακολούθησα στο όνειρό του μέχρι και την τελευταία συγχορδία και έφυγα πλήρης μουσικά, όσο λίγες φορές!