Η συναυλία του Ομάρ Σουλεϊμάν στο STEREO της Γλασκώβης υπήρξε υπόδειγμα διοργάνωσης. Να τούς έχει καλά ο ύψιστος τούς λεβέντες που διοργανώνουν τόσο ωραία πράγματα. Αυτοί έχουν και το καφέ-δισκάδικο MONO όπου βλέπουμε και ακούμε τόσα και τόσα. Για τον ίδιο τον Ομάρ δε θα γράψω, γιατί είδα τη συναυλία χωρίς τον Ομαρολόγο Psychomafia που έχασε τη συναυλία λόγω ανωτέρας βίας. Σκέφτηκα όμως ότι καθώς απομακρύνομαι απο την ανατολή και τούς ήχους της, η συγκεκριμένη συναυλία ήταν ιδανική αυλαία.Οι Σκωτσέζοι Tut Vu Vu που άνοιξαν τη συναυλία, μού θύμισαν γιατί άρχισα να ακούω μουσική στο παρελθόν. Με επανέφεραν σε τζαζιστικές, σερφ-νουαρ ρίζες που όμως είναι τόσο καινούργιες. Αυτοαποκαλούνται άλλωστε "The love child of Anis Nin and David Lynch" (sic).
Γύρισα πίσω στη Δύση ανακουφισμένος, και άρχισα να αναμετριέμαι με τούς ήχους που με διαμόρφωσαν. Είναι επιβεβλημένο να έρθουν οι άνθρωποι αυτοί στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου