NO WAVE

Γυρνούσα σπίτι μου τις προάλλες όταν κάποιοι φίλοι μου είπαν να πάμε σε ένα καφέ της γειτονιάς για μια μπύρα, που άκουσαν ότι είχε σήμερα κάποιο μικρό live, να τα πούμε. Φτάνοντας, συνειδητοποίησα με έκπληξη ότι στον χώρο μπροστά από την τουαλέτα και ανάμεσα σε διακινούμενα φαλάφελ βρισκόταν η Lydia Lunch, που μαζί με τη ντόπια Mia Zabelka (με ηλεκτρική κιθάρα και ηλεκτρικό βιολί αντίστοιχα) παρουσίαζαν έναν αυτοσχεδιασμό ηφαιστειακής τέφρας. Από τα 6-7 τραπεζάκια, μόνο ένα ήταν υποψιασμένο. Στα υπόλοιπα, υπομονετικοί ή σε περιπτώσεις εκδηλωτικοί θαμώνες ζητούσαν επίμονα "κάτι πιο χαρούμενο", ή περνούσαν προς την τουαλέτα, για να λάβουν απαντήσεις του στυλ "ανέβα στο τραπέζι να σε γαμήσω" και "ελπίζω να ξαλάφρωσες τώρα μαλάκα". Από τα διάφορα όμορφα που ανήγγειλε η Lunch κράτησα κάτι που είπε προς το τέλος: "I feel just fine here. In a way the whole thing reminds me of the situation 35 years ago in New York, when half of you weren't even born".
Έχοντας περάσει από μια σειρά αποτυχημένων επαναστάσεων πάλι σε μια βολεμένη συντηρητική κοινωνία, η (ίδια) σεξουαλική νόιζ επιθετικότητα ενός (ώριμου) πλέον αρπακτικού, ταράζει τις ισορροπίες και ενοχλεί τους εντάξει, όπως και τότε, εκεί. Στο context ενός καφέ της σειράς, με ένα μάτσο ανθρώπους της σειράς, τίποτα δε φαίνεται να έχει αλλάξει. Για λίγη ώρα και για έναν απροσδιόριστο λόγο μπρος στην καλτ περίσταση, αισθανόμουν επίσης "just fine".

Σκεφτόμουν μετά ποιά είναι η θέση του no wave στη σημερινή κοινωνία. Η επίδρασή του, η δυναμική του; Πόσο αληθινό είναι το no wave εν τέλει στις μέρες μας; To Kill your Idols του 2004 το επανέφερε στη μόδα, περισσότερο σαν μουσειακό είδος, ίσως με έναν πιο mainstrem τρόπο και σε ένα πιο mainstream κοινό από ότι το ίδιο το "κίνημα" θα επιθυμούσε. Η ίσως και όχι. Πιθανόν δεν έχει την παραμικρή σημασία.

Όπως και να έχει πάντως, ένας ακόμα Teenage Jesus δείχνει να το κρατάει αληθινό, με τον δικό του τρόπο πάντα. Μια ενδιαφέρουσα πρόταση που κατέφθασε στο inbox μας αφορά την κυκλοφορία νέου υλικού από τον James Chance στην πολύ δραστήρια Le Son du Maquis. Εκτός από τις καινούργιες κυκλοφορίες, οι άνθρωποι πίσω από το Παρισινό label κάνουν και τον δικό τους φόρο τιμής στη no- και new wave punk σκηνή του 70 με τις χορταστικές συλλογές A Man and a Machine I & II.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Soul Jazz με την κυκλοφορία ενός ακόμα διαμαντιού ονόματι Deutsche Elektronische Musik, κάνοντας ένα βήμα αποκατάστασης του λαχανορόκ, του πιο ηλίθιου ονόματος υπο-είδους στην ιστορία της μουσικής πριν από το Wonky!