ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ

Απο τα σημερινά ΝΕΑ... Με υπογραφή Δημήτρη Χαντζόπουλου.
Και προσθέτω κάτι που άκουσα στο ραδιόφωνο: Τι είναι προτιμότερο; Να έχεις χίλιους φίλους στο facebook ή δύο στο ελικόπτερο;"

CROSSING THE BRIDGE IΙΙ: ORIENT EXPRESSIONS

To είχα εδώ και καιρό στις προθέσεις μου να γράψω για τους Orient Expressions. Το σχήμα της Πόλης που έχει βγάλει κυκλοφορίες (σχεδόν) τόσο καλές όσο αυτές των Baba Zula και Ilhan Ersahin. Πάνω στο φόρτε της γκρίνιας μου για το Αθηναϊκό συναυλιακό τοπίο, να και η απροσδόκητη εμφάνισή τους. To Kirik Kalpler albumu είναι εξαιρετικό και υπενθυμίζει την πολυσυλλεκτικότητα του Ήχου της Πόλης.

Υπενθύμιση

22:00 – 01:30 LINDSTROM (live) + Plaidmusic + Φανταστικοί Ήχοι (live) @ Βios
02:00 – 05:30 PRINS THOMAS (DJ set) + Urban Disco (DJ set) @ Yoga Bala
>>>Την Παρασκευή, 27 Φεβρουαρίου.

The truth about rock music..

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΗ ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΜΙΚ. ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ !!

termination dub

Ντάκσει τώρα, τι να πρωτοπούμε για αυτό το άλμπουμ που περιλαμβάνει την συνεργασία του rhythm master Glen Brown με τον έταιρο dub master King Tubby; Ε;
Ουσιαστικά πρόκειται για μία έκδοση της Blood & Fire που βγήκε εν έτει 1996 αν δεν κάνω λάθος και περιλαμβάνει μουσικές των δύο κυρίων από το '73 έως το '79. Τα κομμάτια υπήρχαν διάσπαρτα από δω κι από κει βέβαια. Λοιπόν, κλασσικές βαριές και ασήκωτες μπασσογραμμές, περίεργοι ήχοι, πάρα μα πάρα πολύ reverb, delay που δεν λέει να σταματήσει την αντίχηση των κρουστών και πολλά άλλα τεχνασματάκια ακόμα που δείχνουν τις τεράστιες ικανότητες πάνω στην κονσόλα του Βασιλιά Tubby. Όλο το άλμουμ αποτελεί ένα κλασσικότατο δείγμα του τι είναι dub.
[highlight το ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό και προφητικό version 78 style το οποίο αποδεικνύει γιατι το dub αποτελεί πηγή έμπνευσης της techno που έσκασε μύτη 10 σχεδόν χρόνια αργότερα]

SERIOUS SHIT

William S. Burroughs

Ένα ντοκιμαντέρ για το μεγάλο λογοτέχνη και μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της γενιάς των Μπίτνικς. Ο William Burroughs, σε προχωρημένη ηλικία, αφηγείται την περίεργη ζωή του.
ΕΔΩ

ROOMATES LAUNCH PARTY

Ακούστε το εξαιρετικό live του Leon Segka στο Synch Festival 2006 ΕΔΩ

Cool Sunday Vibes...

Muslimgauze

" This is one of the most varied Muslimgauze releases around. Heavy hand drumming, big dub bass-lines, crackling dropouts and disorienting delayed dropouts make for a mesmerizing listening odyssey. Many Muslimgauze releases are sort of 'thematic', in the sense that they stick to one basic style, tempo, or groove structure, but not Lo-Fi; it's got a great variety of tempos and textures, but definitely stays on the beat side - Arabic/electro futurepast! Terrific production and mastering. This one's a must! To all those who think 'you've heard one Muslimgauze, you've heard them all' - forget it. Check this out! "

[Η μουσική του Bryn Jones aka Mulsimgauze πάντα με ξετρέλενε. Αλλά αυτό το δισκάκι αποτελεί ειδική περίπτωση. Ένα από τα πρώτα που βγήκαν αμέσως μετά το θανατό του το '99 και δεν του δόθηκε η απαραίτητη σημασία. Όλα εν καιρώ βέβαια μιας και τώρα πλέον, παρά τον τ ε ρ ά σ τ ι ο κατάλογο και τα υπόλοιπα αριστουργήματα (βλ. Hamas Arc, Izlamaphobia, Fatah Guerilla κ.ά.) του Muslimgauze, το Lo-Fi india abuse αποτελεί ένα ξεχωριστό δείγμα της μουσικής του αντίληψης. Πραγματικά απαραίτητο]

LO-FI INDIA ABUSE

VELVET BUS @ MIKΡΟΚΟΣΜΟΣ

Το Velvet Bus θα προβάλλεται απο σήμερα στο σινεμά Μικρόκοσμος :
Πρόγραμμα προβολών:
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου, 22:30
Παρασκευή 20 & Σάββατο 21 Φεβρουαρίου, 24:30
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου, 16:00
Κινηματογράφος Μικρόκοσμος Prince
Λ. Συγγρού 106
Φιξ, (ΜΕΤΡΟ Συγγρού – Φιξ)
Τ: 210 92 15 305

Δείτε τα πρώτα δέκα λεπτά
Και μια ωραία συνέντευξη

Scottish Guitar Army

Μπορεί να έχουν έρθει 4 (?) φορές στην Ελλάδα, μπορεί να εχούν να βγάλουν καλό δίσκο από το 2003 (εξαιρουμένου του soundtrack για την ταινία για τον Ζιζού), μπορεί τελικά να μην ξαναγράψουν ποτέ δίσκο που να έχει την δυνατότητα να σταθεί δίπλα στο Young Team, αλλά είμαι σίγουρος οτι την Παρασκεύη το Gagarin θα γεμίσει για να μας θυμήσουν όλους τους λόγους για τους οποίους τους θεωρούμε τεράστια μπάντα.

Yes! I am a Long Way From Home

Summer

Bokomolech Jet Lag

Εν όψει σαββατιάτικου λάιβ... To Jet Lag σε παραγωγή Steve Albini.

Bokomolech

Η πιό σημαντική αγγλόφωνη μπάντα των 90s στο Trova Bar το Σάββατο.

CROSSING THE BRIDGE 2: BABA ZULA

Founded in Istanbul in 1996, Baba Zula feautures founding members Levent Akman (percussion, rhythm machines,toys), Murat Ertel (saz and other strings,vocal), as well as darbuka player Coşar Kamçı who replaced original member Emre Onel in 2005. BaBa Zula added live drawing artist Ceren Oykut into the mix in 2004. Her presence onstage has added an important visual aspect to BaBa Zula's live performances.
Στο Duble Oryantal, τρίτο τους άλμπουμ στην Doublemoon, την παραγωγή έκανε ο Mad Professor, δίνοντας έμφαση στην dub πλευρά του σχήματος. Είδα τους Baba Zula στο club Babylon, και έμεινα άφωνος απο την περφόρμανς τους. Είχαν μαζί τους δύο bellydancers που ταίριαζαν απόλυτα στο όλο θέαμα. Νομίζω ότι αν έπρεπε να σταθώ σε ένα και μόνο άλμπουμ απο τη σκηνή της Πόλης, θα ήταν το συγκεκριμένο.
Baba Zula - Duble Oryantal

Marissa Nadler

Κυκλοφορεί στις 3 Μαρτίου από την Kemado.

CROSSING THE BRIDGE: ILHAN ERSAHIN

Ο Ήχος της Πόλης καταγράφηκε στο ομώνυμο ντοκυμανταίρ του Φατί(χ) Ακίν. Η δεύτερη αγαπημένη μου πόλη έχει μια υπέροχη μουσική σκηνή που εξελίσεται μέρα με τη μέρα. Τόσες μπάντες και τόσοι μουσικοί που αλληλοϋποστηρίζονται, παίζουν ασταμάτητα, χωρίς γκρίνια και μιζέρια σε ένα υγιές συναυλιακό κύκλωμα. Είναι oι Replikas, οι Baba Zula, ο Selim Sesler και τόσοι άλλοι. Συνασπίζονται κατά κύριο λόγο γύρω απο τη δισκογραφική Double Moon.

Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω για τον Ilhan Ersahin. Τον σαξοφωνίστα που βρίσκεται πίσω απο τόσα πρότζεκτ με αιχμή του δόρατος τους σημαδιακούς Wax Poetic. O Ersahin είναι επίσης ιδιοκτήτης του νεοϋορκέζικου club Nublu αλλά και του ομώνυμου label. Όσες φορές τον έχω δει λάιβ με κάποιο σχήμα έχω εντυπωσιαστεί. Απ' όλες τις δουλειές του όμως, ήθελα πάνω απ' όλα να γράψω για το Wonderland . Ένα άλμπουμ-απόλυτο crossover ήχων που υπενθυμίζει γιατί η σκηνή της Πόλης είναι ό,τι σημαντικότερο τριγύρω.

Sfina

SFINA is an interventionist group which focuses on creating surreal situations in urban environments. Was born on 17-04-08 and is an Aries.

SFINA is, at its core, all about having fun and creating a scene. The satisfaction of thinking up a great idea and then bringing it to life, is truly fulfilling. SFINA gives people something to talk about for the rest of their lives. In the process they might stop, smile, ponder or just look at the world.

That's the purpose of it all.


SFINA: 5. Διασκεδ.αστικά Λεωφορεία (Mobile Clubbing) from SFINA on Vimeo.

mats gustaffson + EYE

FREE THE JAZZ MOTHERFUCKERS
[προσεχώς δουλειές του Gustaffson και όχι μόνο στο τροπικάλια]
_______________________________
Cato Salsa Experience and The Thing with Joe McPhee*

the witch

i can't find my mind

[from two bands and a legend - 2007]
smalltown superjazz

*αφιερωμένο στον ερωτευμένο επαναστάτη manbat

ARTVERT FESTIVAL a.k.a. γεμάτο σαββατοκύριακο...

The Century of Self

Ο έκτος δίσκος των Trail of Dead λέγεται The Century of Self και κυκλοφορεί αυτή την βδομάδα από το δικό τους label Richter Scale. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τους δίσκος, ωστόσο επιστρέφουν στην εποχή του Source Tags & Codes με τις δυνατές κιθάρες να έχουν τον πρώτο λόγο, αλλά και με ορισμένες εκπλήξεις στον ήχο τους, όπως το έντονα Mercury Rev-ικό Ιnsatiable Two.

Οι πιστοί αναγνώστες θα θυμούνται πως τον ίδιο τίτλο είχε και το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για την μαζική κατανάλωση που είχε παρουσιάσει εδώ ο psychomafia.

Loose: the dirty dozen

 Ένας ακόμα πιο σωστός τρόπος για να γνωρίσετε τη δισκογραφική Loose. Πριν απο 6 χρόνια, ένα αγγλικό φανζίν ονόματι Circuit περιλάμβανε αυτή τη συλλογή με διαμάντια του label. Όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να εντοπίσω ξανά το φανζίν. Ακούστε ΕΔΩ

Υ.Γ. Το συγκεκριμένο download θα πάρει χρόνο καθώς είναι ασυμπίεστο. Μην το φοβηθείτε...

Mon-Repo

Mon Repos
Birthplace of Prince Philip (born Prince Philippos ). Stricktly speaking still is the property of the exhiled Greek Royal Family, but has been confiscated by Corfu Town Hall.
__________
το καινούριο μπλακ ντάις
ψιλογαμάει τελικά!
βρωμιά και παραμορφωμένα μπιτς, παρανοϊκά ουρλιαχτά
ο χαρακτηριστικός τους ήχος πάει ακόμα ένα βήμα πιο πέρα
ίσως καλύτεροι από ποτέ αν και είναι νωρίς ακόμα για διθυράμβους

The Juan Maclean

"Α disco inflected Human League sounding record"

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει απο το εξαιρετικό Less than Human και μερικοί μήνες απο την κυκλοφορία του single Happy House, αλλά επιτέλους ο νέος δίσκος των Juan Maclean είναι έτοιμος. Ο τίτλος του είναι The Future Will Come και βγαίνει στις 14 Απριλίου από την DFA με την συμμετοχή της θεάς Nancy Whang στα φωνητικά, καθώς και μελών των Holy Ghost και !!!. Βέβαια, μπορείτε να τον βρείτε και εδώ.

XCIX LIVE: ΩΡΑΙΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ, ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Όσοι πιστοί (ή και όχι) προσέλθετε

Yes It Does!! Sure it Does!!

Στις 13 Φεβρουαρίου η ορθόδοξη εκκλησία τιμά τη μνήμη των Αγίων Ακύλα & Πρισκίλλης. Το αγαπημένο αυτό ζευγάρι ήταν σκηνοποιοί και ασπάστηκαν το χριστιανισμό, πιθανότατα όταν κατέφυγαν από τη Ρώμη στην Κόρινθο τον 1ο αιώνα μ.Χ. για ν’ αποφύγουν τους διωγμούς του αυτοκράτορα Κλαύδιου. Εκεί συνάντησαν πρώτη φορά και φιλοξένησαν τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος μάλιστα τους μνημονεύει σε τρεις επιστολές του και τον ακολούθησαν στην Έφεσο ως συνοδοί. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Ακύλας έγινε Επίσκοπος Ηρακλείας και μαρτύρησε για την πίστη του μαζί με τη σύζυγό του, ενώ κατ’ άλλους ερευνητές κοιμήθηκαν ειρηνικά.

To Yes it does!! Sure it does!! μπουχτισμένο από αυτά τα δυτικότροπα ξενόφερτα έθιμα που μας έχουν επιβάλει τα οργανωμένα λόμπι των παρασκευαστών σοκολατακίων σxήματος καρδιάς και λοιπών συντεχνιών κάνει στροφή στην παράδοση και με μια μέρα καθυστέρηση εορτάζει τους αγίους των ερωτευμένων της ορθοδοξίας.

Μαζί μας για να τιμήσουμε την μεγίστη αυτή εορτή θα παρευρεθεί πλήθος ικανών δισκοθετών. Αφού οι γνωστοί τοπικοί δισκοθέται, WhatIsDeafIsDead & Giannis (Indieanapolis) ανοίξουν την βραδιά με ρομαντικές μελωδίες τύπου ίνδυ, τα ηνία θα αναλάβει το εύηθες τρίο των Non Stop Hits ( Βουνό – Δαγριτζίκος – Carlos Slazenger) ώστε με άσματα τύπου αισθαντικής δίσκο να δημιουργήσουν την δέουσα ατμόσφαιρα.

Ακολουθεί η γνωστή στους κύκλους των πιστών των κοσμικών συνάξεων του είδους, dj Girl με επιτυχίες και υπόγεια σουξέ που όλοι θα αγαπήσουμε. Την βραδιά θα κλείσει ο Yes u do!! Sure u do!! σε ατμόσφαιρα αγάπης και κατάνυξης.

Αρωγός του Yid!!Sid!! στην προσπάθεια τούτη η ομάδα Nu Kamaki, η οποία θα διαμοιράσει τη νέα συλλεκτική της κάρτα που έφτιαξε για τον σκοπό αυτό στους παρευρισκομένους, ενώ πολλές άλλες εκπλήξεις περιμένουν τους φίλους μας.

Dress code : Vyzantine/ Monastery chic

Yes it does!! Sure it does!!
“Akyla & Priscilla” edition
Σάββατο 14 Φεβρουαρίου
Skull Bar
Ιπποκράτους και Λ. Κατσώνη
Είσοδος : 7 ευρώ (με ποτό)

"I don't consider myself one of the humans"

sun ra - a joyful noise [1980] from psychomafia

One of jazz music's most entertaining and eccentric figures is profiled in Robert Mugge's hourlong, 1980 profile of the late bandleader-keyboardist-composer Sun Ra. "I don't consider myself one of the humans," he once said. "I'm a spiritual being," who was reputed to eschew the usual jazzman's indulgences of drugs and sex and who, despite the weird trappings (he and his big band, the Intergalactic Omniverse Arkestra, usually performed in glittery costumes that combined African, alien, and thrift-shop styles), infused his music with a strong sense of discipline and precision. Here we see Ra and the band rehearsing and performing; their "joyful noise" is free, sometimes chaotic, but also clearly blues-based, somewhat reminiscent of Monk or Mingus (there's even a rendition of "'Round Midnight"). Ra is also interviewed surrounded by the Egyptian artifacts and antiquities that were an important element of his "mythocracy." He clearly loves having an audience--and how can you not enjoy listening to a guy who also chooses the White House as a backdrop for solemn pronouncements like "I'm not a part of history--I'm more a part of mystery, which is my story"
___________
Αφιερώστε μία ωρίτσα από το χρόνο σας για να γνωρίσετε έναν εξωγήινο...
_________________________________________________________
Sun Ra & His Intergalactic Infinity Arkestra - The night of the purple moon [1970]
ευχάριστα ιδιότροπο άλμπουμ.Από τα σχετικά "εύκολα" δημιουργήματα του SUN RA και της αρχήστρας του
minimoog και άγιος ο θεός
DISKARA

Hot Chip EP

//Εδώ//

Veterans of Disorder

Στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο Neil Haggerty που μόλις έχει αποχωρήσει από τους Pussy Gallore του μεγάλου Jon Spencer δημιουργεί με την Jennifer Herrema τους Royal Trux. Σκοπός τους να συνδυάσουν την λατρεία του Haggerty για τους Stones με μια πιο πειραματική προσέγγιση, ή καλύτερα όπως γράφτηκε σε μία συνέντευξή τους"imagine early 70s Mick and Keith if Mick had been the woman he always wanted to be". Αυτή ήταν η αρχή μιας από τις πιο σεβαστές αμερικάνικες underground μπάντες που κυκλοφόρησε 10 albums από το 1988 ως το 2002.

Στις 20 Ιανουαριου η Drag City επανακυκλοφόρησε σε βινύλιο το ομώνυμο ντεμπούτο και το οριακό Twin Infinitives. Επίσης εδώ το πολύ σπάνιο Τhe Return Of The Third Tower από τους Howling Hex που δημιούργησε ο Haggerty το 2002.

Cult (?) Classics 1: Vazaios-Giannoulis

Είχα γράψει παλιότερα για το βιντεοπαιχνίδι που είχα επινοήσει. Αντιγράφω απο εκείνο το post: Η μουσική επένδυση είναι του ίδιου του Γιάννη Πάριου σε συνεργασία με το Χάρη Βαρθακούρη, και συνιστά φόρο τιμής τόσο στο ορθόδοξο μπαρόκ όσο και στη νεονησ(ι)ώτικη κο(υ)λτούρα πριν όμως τη νοθεία των Βαζαίου-Γιαννούλη και τη σύλληψη των τελευταίων με μερικά γ(ρ)αμμάρια Pepsi.
Αγαπώ τους Βαζαίο και Γιαννούλη. Πήραν τα νησ(ι)ώτικα και τα βούτηξαν στο κιτς, το νεοπλουτισμό και την υπερβολή. Είναι ο καθρέφτης της κουλτούρας μας. Και τιμωρήθηκαν επειδή κράτησαν όλη την Πέπσι για πάρτη τους. Aν o Psychomafia αναζητά ακόμη "μαθήματα σκηνοθεσίας" δεν έχει παρά να δει 6.5 λεπτά εικαστικής φρενίτιδας. 'Oλα τα λεφτά.

glazin

“Glazin”
[first leak from Black Dice’s fifth album REPO]

Here We Go Magic

Ο Luke Temple μετά το υπέροχο Snowbeast του 2007, αποφάσισε να αφήσει στην άκρη για λίγο καιρό την σόλο καριέρα και δημιούργησε το νέο project του, τους Here We Go Magic. Κλείστηκε μαζί τους στο σπίτι του και χρησιμοποώντας αποκλειστικά αναλογικά μέσα, δημιούργησε το πρώτο τους LP, το οποίο κυκλοφορεί στις 24 Φεβρουαρίου από την Western Vinyl. Το HWGM είναι ενα lo-fi διαμάντι, που τα πολλαπλά επίπεδα ηχογράφησης των Animal Collective (με έναν τρόπο όμως πιο άμεσο) δένουν με τα φαλτσέτα του Bon Iver και παρουσιάζονται μέσα από ένα αυθεντικό folk πρίσμα. Ένας ολοκληρωμένος δίσκος χωρίς άνισα μέρη που σου καρφώνεται από την πρώτη στιγμή στο μυαλό και ειδικά το καταπληκτικό Tunnelvision που αποτελεί οδηγό για το πως μια απλή ενορχήστρωση μπορεί να είναι παράλληλα και τόσο μεγαλειώδης.

Loose : New sounds of the old west vol. 1

Υπήρχε μια εποχή όπου εμφανίστηκε η εναλλακτική country. Μια ενδιαφέρουσα φουρνιά συγκροτημάτων και μουσικών που συνδύασαν την country και την folk με σύγχρονη θεματολογία, πειραγμένες παραγωγές και ενίοτε σκοτεινό ύφος ή την αγάπη για τον ανοιχτό δρόμο. Αυτή η σκηνή ονομάστηκε alt. country, americana, ή απλά country-rock. Μερικοί εκπροσωποί της οι : Lambchop, Bonnie Prince Billy, Wilco, Calexico, Giant Sand, Jim White. Για πολλούς η alt. country δεν διαφέρει και πολύ απο το Harvest του Neil Young ή το Music from the big pink των Band. Και δεν έχουν άδικο. Δεν είναι παρά το μεταλλαγμένο παιδί της folk-rock και country-rock των 60s. Είναι όμως και παιδί του post-punk.
Στην Ελλάδα αυτός ο ήχος δεν έφτασε παρά αποσπασματικά μέσω των Calexico ή των Lambchop, καθώς δεν γινόταν κανονική διανομή των δίσκων, αλλά ούτε και συναυλίες. Και ως γνωστόν όταν μια σκηνή δεν εκπροσωπείται συναυλιακά δεν έχει κανέναν αντίκτυπο.
Στην Ευρώπη η συναυλία που καθιέρωσε αυτόν τον ήχο ήταν το Howefest στο Barbican του ξενέρωτου Λονδίνου, μια συναυλία-φεστιβάλ, διοργανωμένη απο τον Howe Gelb (Giant Sand) και με συμμετοχές των Lambchop, P.J. Harvey, Evan Dando, κ.α. Ολόκληρο το Howefest σύντομα στο Τροπικάλια.
Η Loose τώρα υπήρξε μια απο τις σημαντικότερες δισκογραφικές αυτού του ήχου. Οι τρεις συλλογές New Sounds of the old west χαρτογράφησαν τον ήχο της εταιρίας αλλά και της σκηνής γενικότερα. Ακούστε το πρώτο μέρος εδώ. Ανοιχτά αυτοκίνητα και ανοιχτοί ορίζοντες.

Random Tunes

Sebastien Tellier - Kilometer (Ted & Francis remixx)

Ladyhawke - Paris is Burning

Crookers - What up y'all (Dirty Disco Youth Remix)

Matthew Dear - Pom Pom

LUX

"Την επόμενη κρίση πανικού την έπαθα όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι CRAMPS και αυτό επειδή εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να μπω στη θέση των διοργανωτών της συναυλίας, των ανθρώπων δηλαδή που θα έπρεπε αφού σβήσουν τα φώτα να πάρουν τεφτέρι και να καταγράψουν τις ζημιές.Γιατί αυτός ο αφιλότιμος LUX INTERIOR, το παλικάρι με τις γόβες είχε κατεβάσει το μισό ΡΟΔΟΝ. Πώς έκανε ο Ταρζάν στη ζούγκλα; Το ίδιο ο Lux μέσα στο κλαμπ. Ηχεία, ενισχυτές, μικρόφωνα, μια καρέκλα που δεν ξέρω από πού την είχε βρει, τις κουρτίνες που χρησιμοποιούσε για να σκαρφαλώσει - και όλα αυτά με τις γόβες. Ασυζητητί μια από τις καλύτερες συναυλίες μου. Είμαι του μπουρλέσκ θα πείτε. Ναι, but it' s only rock 'n' roll (this too)."Μαρία Μαρκουλη, από το λεύκωμα του ΡΟΔΟΝ:LIVE
____
so...the term "rest in peace" is truly ironic.

FUCK OFF

Είμαστε όλοι καλλιτέχνες

Στη Λυρική η κατάληψη συνεχίζεται, με μερικές εντάσεις αλλά και έξυπνες ιδέες, όπως η πρωτοβουλία να γεμίσουν αρκετές χιλιάδες athens voice με εξεγερμένα δισέλιδα. Ίσως η σημαντικότερη εξέλιξη μέχρι στιγμής είναι η δημιουργία μιας ομάδας ανεύρεσης [μόνιμου] χώρου ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης, ό,τι και να σημαίνει αυτό, με την επόμενη συνάντηση να έχει προγραμματιστεί για τη Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου στις 17:00 στο αμφιθέατρο "Γκίνη" του Πολυτεχνείου.

Στις συνελεύσεις της κατάληψης παρευρίσκονται πλέον από 18χρονες φοιτήτριες μέχρι μετανάστες ή παρατρεχάμενους που, κυριολεκτικά, είδαν φως και μπήκαν. Την ίδια ώρα ένα αντίστοιχα πολυσυλλεκτικό κοινό βρισκόταν στη lifo night παρακολουθώντας συζητώντας κατά τη διάρκεια μιας σειράς εξαιρετικών μουσικών επιλογών, που πραγματικά χρειάζονται στην πολύπαθη Αθήνα. Ωραίο, αν και όχι απαραίτητα πρωτοποριακό, το σετ του Bullion. Πολύ όμορφα και τα ballroom soundscapes του Caretaker. Βέβαια η επιθυμία του να παραμείνουν σβηστά όλα τα φώτα του χώρου πρόβαλλε ακόμα περισσότερο τον φωτεινό χορηγό στη γωνία, θυμίζοντας μας ακριβώς γιατί η βραδιά αυτή ήταν free.

Τελικά η χαμένη ευκαιρία της ημέρας ήταν τούτη: Μια μεγαλειώδης εμφάνιση του Caretaker στη Λυρική!

Erick Lee Purkhiser died at 4:30am on February 4, 2009, in Glendale, California

Les Rallizes Denudes

Κολλεκτίβα γεννημένη το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60, με πρωτοστάτη τον τραγουδιστη/κιθαρίστα Mizutani Takashi. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, σφόδρα επηρρεασμένος τόσο με την art-noise α λα velvet underground σκηνή της νέας υόρκης, όσο και με τις φρικ-ψυχεδελικές μουσικές της καλιφόρνια. Οι σπουδές κοινωνιολογίας και γαλλικής λογοτεχνίας στο φημισμένο πανεπιστήμιο Doshishi του Κιότο του δημιουργούν ένα πάθος για την Γηραιά Ήπειρο και ειδικότερα για την Γαλλία. Επηρρεάζεται βαθύτατα από τους Jean-Paul Sartre, Antonin Artaud και Jacques Derrida, καπνίζει μόνο γαλλικά εισαγόμενα τσιγάρα, ζει και αναπτύσσεται ως ένας υπαρξιστής bohemien.

Χώνεται όλο και πιο βαθειά στη πολικοποιημένη και "κουλτουριάρικη" σκηνή της πόλης εντασσόμενος στον "Κόκκινο Στρατό" μια ανατρεπτική ακρο-αριστερή οργάνωση της εποχής, αποτελώντας μία από τις πιο ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές εκφράσεις της χώρας. Το look του Mizutani Takashi (πάντα ντυμένος στα μαύρα, σκούρα γυαλιά, μακριά ίσια μαλλιά, φράντζα, σοβαρό ύφος) επηρρεάζει μετέπειτα τον Keiji Haino την άλλη μεγάλη φιγούρα της ιαπωνικής εναλλακτικής σκηνής και η μουσική του επίσης θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου των Fushitsutsa. Οι High Rise, οι Acid Mother Temple και ένα σωρό ακόμα μπάντες υπάρχουν μουσικά λόγω των πρωτοποριακών LRD. Ο ήχος των Les Rallizes Denudes χαρακτηριστικός, με σκοτεινές κιθαριστικές παραμορφώσεις, υποβασταζόμενες με υπνωτικές περιοδικές μπασογραμμές, και μία εντελώς βίαια garage κλειστοφοβική ερμηνεία. Τύμπανα βαριά και αξιοθαύμαστα. Είναι άψογοι εκτελεστές μιας δραματικής και παθιασμένης, διαφορετικής από τα συνηθισμένα, μουσικής πρότασης. Χάρη στους κύκλους που ανέπτυξαν οι LRD, καταφέρνουν και κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση το 1968. Η performance τους είναι ένας είδος πρωτογονής έκδοσης του Exploding Plastic Inevitable του Warhol. Το κοινό απορεί με την τρελή ποσότητα θορύβου και παραμόρφωσης μιας και δεν είναι συνηθισμένο σε τέτοιες βίαιες ηχητικές εκθέσεις των τυμπάνων του μέχρι στιγμής.

Το 1970 ο μπασίστας του γρουπ συλλαμβάνεται λόγω της ανάμιξής του σε μία αεροπειρατεία ενός αεροπλάνου της γραμμής κατευθυνόμενο προς τη Βόρειο Κορέα κι ο Takashi παρακολουθείται από τις μυστικές υπηρεσίες. Αναγκάζεται να κρυφτεί κάπου στο Τόκιο για κάποιους μήνες. Σίγουρα εκείνη η περίοδος συμβάλλει στο να χαθεί εντέλως και η νοητική ισορροπία και η αισθηματικότητα του Τακάσι, εντείνοντας ακόμα περισσότερο την ήδη ωμή και σχεδόν παρανοική μουσική του πρόταση.
Ο εκκεντρικός λοιπόν Mizutani δεν χάνει χρόνο και ανασυγκροτεί τη δημιουργικότητά του μετά από λίγο καιρό δίνοντας μια σειρά από συναυλίες, πολλές φορές παράνομα, που δίνουν χώρο στα πρώτα ίχνη της ιαπωνικής επαναστατικότητας των πρώτων ετών της δεκαετίας του 70. Μία από αυτές τις στιγμές είναι και το Oz Days Live, ένα είδος ωδής στο ομώνυμο θρυλικό κλαμπ του Τόκιο που εκείνη την περίοδο κατέβαζε ρολά και επέλεξε να αποθανατίσει εκείνες τις στιγμές σε βινύλιο.
Παρόλο που το ρεπερτόριο των LRD είναι περιορισμένο (ίδια κομμάτια παιγμένα κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο), είναι κάτι το μοναδικό και απεικονίζει ένα απαράμιλλο μουσικό αποκορύφωμα λόγω συναισθηματικής και φυσικής φόρτισης πράγμα ανεκτίμητο άμεσα συνδεδεμένο με μία καριέρα που διήρκεσε σχεδόν 30 χρόνια. Λέγεται ότι τελευταία φορά εμφανίστηκαν πάνω στη σκηνή το 1996. Ο Mizutani Takashi συνόδευσε τον επόμενο χρόνο τον Arthur Doyle στο ιαπωνικό του τουρ.
Οι Les Rallizes Denudes ηχογράφησαν ελάχιστα πράγματα σε στούντιο. Ότι σώζεται παρόλ' αυτά προέρχεται από ζωντανές ηχογραφήσεις με πολλές φορές ποιότητα κάτω του μετρίου. Βέβαια τα τελευταία χρόνια το ολοένα και αυξανόμενο ενδιαφέρον από πλευράς κυρίως μικρών εταιριών έβγαλε στην επιφάνεια κάποια πραγματικά διαμαντάκια και καταπληκτικά δείγματα δουλειάς.
-Live '77.
Όσοι δεν έχετε έρθει σε έπαφη με τους "Les Rallizes Denudes", τότε αυτό το άλμπουμ είναι η καλύτερη αρχή.

Very fucking highly recommended

Words and Music: A History of Pop in the Shape of a City

Words and Music: A History of Pop in the Shape of a City ή αλλιώς τι θα μας έλεγαν η σέξυ Kylie Minogue και ο μάστορας Merzbow αν έπρεπε να μας μιλήσουν για τη μουσίκη, διασχίζοντας την σαν να ήταν μία πόλη, μέσα σε μία cadillac convertible...

του Paul Morley

________________________________
i am sitting in a room

Moon Palace

My name is Peter Stillman. Or maybe it isn't. I don't know. My name is Peter Stillman. Sometimes I think I am someone else. I wander the streets of Brooklyn, looking for clues to my own existence. I am writing a book. It is called The Invention of Solitude. It is about my father, Peter Stillman. My name is Paul Auster.

Χθές είχε γενέθλια ο σημαντικότερος, κατά την προσωπική μου άποψη, σύγχρονος αμερικάνος συγγραφέας. Εδώ ένα πολύ καλό post του in someone else's dream.

NINTENDO MADE ME WHAT I AM...

Blk Jks

Ομολογώ οτι γνωρίζω ελάχιστα πράγματα για την Νότια Αφρική. Πέρα από τον Nelson Mandela, το apartheid και τον τεράστιο Nasief Morris, λίγα πράγματα ξέρω για αυτή την γωνία του πλανήτη. Στο χώρο της μουσικής, είμαι σίγουρος οτι κανένα group δεν κοσμεί την δισκοθήκη μου, ούτε πιάνει καποια mb στο σκληρό μου δίσκο. Για αυτό το λόγο ήρθαν οι Blk Jks να με βγάλουν από την άγνοιά μου. Οι τέσσερις τύποι από το Johannesburg ανακατεύουν τους TV on the Radio με την dub και έχοντας ως κύρια επιρροή τους την αφρικάνικη μπύρα Umnqombothi δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες για το ντεμπούτο EP τους "Mystery' που κυκλοφορεί από την Secretly Canadian στις 10 Μαρτίου. Ως τότε μπορούμε να ακούσουμε το mix που τους έκαναν οι Midnight Rockers Express, καθώς και τα κομμάτια Mystery και Lakeside από το EP.

from L.A. with love

Los Angeles reflects the most recent evolution of world cities. World cities have always been looked to as the ultimate expression of a particular period. New York City modernism epitomized the 20th Century. Now here in the 21st Century Los Angeles is the Postmodern Metropolis.
Statistically L.A. is the newest major world city. Almost all the other megaopolises like Tokyo, Cairo, Rome, Hong Kong, London, and Shanghai have urban histories dating back thousands of years. L.A. is the instant city that grew to 20 million people in one century. The population doubled every ten years from 1900 to 1950. There are no age-old traditions to inhibit the growth of the emerging culture. L.A. 's yearning for the future is mightier than its ties to the past.
L.A. represents the culmination of global cross acculturation. The most beautiful results of the emerging culture are still surfacing. L.A. ’s underground is the new beautiful. The genres are melting & the sound defies category.
Urban theorists have called L.A. "the postmodern metropolis" & "a laboratory for the future." In no place is this more evident than in the local music and art scene. The multicultural landscape has made a canvass free for genre-bending music. Neighborhoods like Echo Park, Leimert Park, and Lincoln Heights, brim with life. All over Southern California progressive music is the standard, from Long Beach to Topanga Canyon, there is a lot more going on in Tinsel Town than just Hollywood.
Hollywood is actually, what makes it so easy for underground artists to slip below the radar in Southern California. Horace Tapscott remained mostly unknown to the world at large while being a legend in Los ANgeles for 40 years. He nurtured generations of musicians, passing the magic. Now in 2007 there are so many brilliant artists rising to the surface that it’s hard to keep track. Welcome to the other side of Hollywood, the real L.A.
The movement has been brewing for some time now. The 21st Century movement in L.A. is a culmination of mojo dating back to the 50s on Central Avenue & Avant garde giants like Ornette Coleman, Eric Dolphy & Horace Tapscott's Pan Afrikan People's Arkestra.
Central Avenue was once an archipelago of after-hours jazz jam sessions from Pico to Slauson, now after-hours rooftop parties go off below skyscrapers.
In these days of war, rising gas prices, inflation & gridlock, nothing is more healing than good music. The search for something more is driving L.A. musicians and artisans.

artdontsleep - 2007
Ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή συλλογή

Flying Lotus, Nobody, Madlib, Nathan Yell (Aloe Blacc), Adventuretime (Daedelus), the late DJ Dusk, The Gaslamp Killer, Georgia Anne Muldrow, Computer Jay αμόνγκ άδερς

obrigado Dilla

by Mochilla