Το κάστρο της Ρούμελης χτίστηκε το 1452 σε προνομιακή τοποθεσία.
Προνομιακές τοθεσίες έχουν πάντα οι Σουλτάνοι, οι παπάδες, οι βασιλιάδες, οι στρατιώτες και οι νεκροί. Αν όλοι οι προηγούμενοι τυχαίνει να και είναι νεκροί, τότε η θέα είναι ακόμα καλύτερη.
Το κάστρο πολύ μού άρεσε, χτισμένο σε ένα γοητευτικό στένεμα του Βοσπόρου, λίγο πριν τη δεύτερη κρεμαστή γέρφυρα.
Η Ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου είναι κάπως σαν την Αθηναϊκή παραλιακή. Όχι κατεστραμμένη, σίγουρα όμως κορεσμένη. Με τη διαφορά ότι σε κάθε κατεύθυνση του δρόμου αντιστοιχεί μία λωρίδα (!) δρόμου.
Καθώς ήταν Κυριακή, είδα το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα των τελευταίων χρόνων, πιο δυσβάσταχτο και απο το Weekend του Godard.
Όταν βγήκα απο το κάστρο κατάλαβα ότι δε μπορούσα να πάω ούτε σπίτι αλλά ούτε προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Είδα πελώρια τζιπ να πηγαίνουν και να 'ρχονται, μερικά μόνο με τον οδηγό μέσα, να κουβαλάει μια σακούλα με ψωμί.
Στον πεζόδρομο πάνω στον Βόσπορο ο κόσμος που δουλεύει όλη τη βδομάδα έκανε βόλτες, οι ηλικιωμένοι ντόπιοι θυμίζουν τούς αιώνια νεανίζοντες παλαιοφαληριώτες, και θρησκευόμενα ζευγαράκια αγκαλιάζονταν σε ημι-παράνομα ενσταντανέ, υπενθυμίζοντας ότι τα ήθη έχουν μείνει για κομμάτι του πληθυσμού στην εποχή της μαυρόασπρης ελληνικής ταινίας με τα κορίτσια εδώ να φοράνε μαντήλα.
Μάς πήρε 3 ώρες να φτάσουμε σπίτι, αφού περπατήσαμε αφήνοντας το λεωφορείο ακίνητο για το υπόλοιπο μεσημέρι. Καταλήξαμε σε ένα εμπορικό κέντρο (!) να τρώμε υπέροχα θαλασσινά, περιμένοντας να κοπάσει το μποτιλιάρισμα και η ζέστη.
Έπαθα ηλίαση και δε μπόρεσα να γράψω αυτό το ποστ χτες βράδυ.
Στη Σκωτία δεν είχα εκτεθεί στον ήλιο για μήνες, και ο ανοιξιάτικος ήλιος της Μεσογείου με ταλαιπώρησε.
Η Ευρωπαϊκή Ακτή του Βοσπόρου αξίζει όσο λίγα πράγματα. Κάποια μέρα (καθημερινή !) μετά τα μεσάνυχτα θέλω να οδηγήσω έναω ανοιχτό σκαραβαίο απο το Μπέσικτας μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, και να παίζω Carl Perkins απο γραμμένη 90άρα κασσέτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου