Έβγαλα εισιτήριο για το Kinatay με ανάμεικτα συναισθήματα.
Είχε κερδίσει βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες (Μάιος 2009) απο μια επιτροπή που είχε μέλος της τον Nuri Bilge Ceylan και πρόεδρο την αρχόντισα της περιεργίλας Isabelle Huppert.
Το Kinatay μισήθηκε απο τούς κριτικούς που αντέδρασαν μαζικά όπως τότε που διαγωνίζονταν στο φεστιβάλ τα Irreversible και Brown Bunny.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Peping, ενός εκπαιδευόμενου Αστυνομικού στη Μανίλα, ο οποίος γίνεται μέλος μιας συμμορίας για να συμπληρώσει ένα πενιχρό εισόδημα. Σε μια αποστολή (την πρώτη που παίρνει μέρος), η συμμορία απαγάγει μία πόρνη και για τιμωρία τη βασανίζει και τη δολοφονεί.
Το Kinatay είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μιας μέρας και είναι γυρισμένο με φυσικό φως (ή με αυτή την ψευδαίσθηση). Η κάμερα κινείται με τη λογική του "fly on the wall" στη Μανίλα ακολουθώντας τον κεντρικό ήρωα καθώς πάει να παντρευτεί σε μια μαζική τελετή πολιτικού γάμου την αρραβωνιαστικιά με την οποία ήδη έχει ένα παιδί. Βλέπουμε τη διάβρωση του κοινωνικού πλαισίου απο τον καταναλωτισμό, ενώ καταλαβαίνουμε ότι οι χαρακτήρες ζητάνε την ύλη, κάτι που προκύπτει απο τις συζητήσεις τους. Στο πρώτο μέρος βλέπεις έναν Φιλιππινέζικο "νέο" νεορεαλισμό, ο οποίος δε σε προδιαθέτει παρά ελάχιστα για τη συνέχεια.
Ένα υπέροχο (σχεδόν κιτς) καρτποσταλικό πλάνο σηματοδοτεί την μετάβαση απο το πρώτο στο δεύτερο μέρος. Το πλάνο ενός κόκκινου ηλιοβασιλέματος σε έναν παραθαλάσσιο πεζόδρομο.
Το δεύτερο μέρος βρίσκει τον εκπαιδευόμενο αστυνομικό να αποσπά χρήματα απο διάφορους μικροπωλητές μαζί με τα μέλη μιας συμμορίας τής οποίας έχει γίνει μέλος.
Απαγάγουν μια πόρνη και την οδηγούν σε ένα απομωνομένο σπίτι, με τη συνέχεια να είναι αρκούντως φρικιαστική.
Ο ήχος παίζει κεντρικό ρόλο στην αφήγηση, γιατί καθώς έχει πέσει η νύχτα, ελάχιστα στοιχεία φωτίζονται, εκτός απο τα σημεία όπου υπάρχουν ηλεκτρικές λάμπες.
Η σκηνοθεσία της ταινίας ίσως δικαιολογεί το βραβείο στις Κάννες, η υπερβολική αναπαράσταση της βίας δεν είμαι σίγουρος τι χρησιμότητα έχει.
Η όλη ταινία κινείται σε ένα μόνο επίπεδο καθώς ο τίτλος της είναι Kinatay ("σφαγμένος" στα Φιλιππινέζικα), με τούς τίτλους αρχής να διχοτομούνται και να αιμορραγούν (καθιέρωση του μοτίβου της σφαγής), ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται στο σφάξιμο μιας κότας στην αρχή της ταινίας, στο δεύτερο μέρος με το άθλιο έγκλημα, και στο τέλος του δεύτερου μέρους όταν πάλι κόβεται το κρέας για μια σούπα, την οποία θα καταβροχθίσει η συμμορία, όχι όμως και ο αηδιασμένος Peping.
Είναι απόλυτα λογικό να υπάρξει τόσο έντονη αντίδραση απέναντι σε μια ταινία που δεν καθιστά σαφή την πρόθεση (αν υπάρχει) πίσω απο την νατουραλιστική φρίκη με την οποία είναι φορτωμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου