Η ρετροσπεκτίβα στη δουλειά του Losey έμοιαζε ενδιαφέρουσα, αφορμή να εντρυφήσω στις ταινίες ενός σκηνοθέτη για τον οποίο είχα ακούσει πολλά και καλά τόσα χρόνια στην Αγγλία.
Συνήθως στα φεστιβάλ πηγαίνω στις ρετροσπεκτίβες, γιατί ακόμα και αν έχω δει τις ταινίες σε video, πάντοτε αναδεικνύονται στο σινεμά.
Η σίγουρη διαπίστωση που έκανα ήταν ότι οι Βρεταννοί διαφυλάσσουν και προωθούν τις ταινίες τους πολύ προσεκτικά, γιατί δεν είμαι τόσο σίγουρος για το πώς η δουλειά του Losey διατήρησε το ενδιαφέρον της στο πέρασμα του χρόνου.
Οι ταινίες που είδα ήταν τα Accident (1967) και Go Between (1970).
Το πρώτο είναι το λιγότερο διαχρονικό, μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Dirk Bogarde με θέμα το μπέρδεμα ενός ακαδημαϊκού στην Οξφόρδη, καθώς ερωτεύεται μια αριστοκράτισα Αυστριακή φοιτήτρια, την οποία διεκδικούν τόσο ένας ανταγωνιστής συνάδελφος του όσο και ένας φοιτητής. Όλα αυτά κορυφώνονται δραματικά με το ατύχημα του τίτλου, με το οποίο ξεκινά η αφήγηση (διαδεδομένο 60s αφηγηματικό εύρημα...).
Το Accident έχει διασκευαστεί απο το πρωτότυπο μυθιστόρημα απο τον Harold Pinter ο οποίος έχει κάνει τα ενδιαφέροντα αφηγηματικά τρικ.
Η ένσταση μου για τη συγκεκριμένη ταινία ξεκινά απο το κάστινγκ. Ο εξαιρετικός Μπόγκαρτ δεν ξεπερνά την εκτός σκηνής σεξουαλική του ταυτότητα και δεν καταφέρνει να υποδυθεί τον ετεροφυλόφιλο χαρακτήρα του με επιτυχία. O Michael York στο ρόλο του φοιτητή επίσης είναι άστοχη επιλογή, ενώ η Jaqueline Sassard στο ρόλο της Anna είναι πραγματικά αδιάφορη, και ιδαίτερα με αυτή την ανεκδιήγητη προφορά της.
Στυλιστικά, η χρήση του ζουμ μοιάζει πολύ ξεπερασμένη, αν και ταινίες του Altman ή του Coppola απο την ίδια περίοδο το χρησιμοποιούν σαν στυλιστικό ατού.
To Go Between μοιάζει να είναι το πιο ενδιαφέρον φιλμ του Losey. Πάλι σε διασκευή του Pinter, αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού που δρα σαν ενδιάμεσος στην επικοινωνία μιας αριστοκράτισας και ενός κατώτερου κοινωνικά άντρα. Όλα αυτά στην Αγγλία του Μεσοπολέμου.
Στυλιστικά η ταινία μοιάζει να έχει απορροφήσει όλους τούς κραδασμούς και τις καινοτομίες που είχαν γίνει την περίοδο 1967-1970, σε Ευρωπαϊκό και Αμερικάνικο σινεμά. Αφηγηματικά έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί και πάλι (όπως και στο Accident) οι αφηγηματικοί χρόνοι μπλέκονται δια χειρός Pinter.
Στο σύνολό τους οι ηθοποιοί ερμηνεύουν εξαιρετικά τούς ρόλους, χωρίς παραφωνίες στο κάστινγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου