Κωνσταντινούπολη Μέρα 6η

Πήρα το τραμ και έφτασα μέχρι τη στάση Τοπ Καπί. Καμία σχέση με το παλάτι Τοπ Καπί.

Εκεί, περπάτησα σε μια μεγάλη έκταση μέχρι τα τείχη της πόλης που σε αυτό το σημείο έχουν διατηρηθεί σε καλή κατάσταση.

Ανέβηκα πάνω στην εξωτερική πλευρά του τείχους και είδα ρούχα, τσάντες, παπούτσια ημιτακτοποιημένα, σαν μια υπαίθρια λαϊκή αγορά που είχε εγκαταλειφθεί ξαφνικά απο τους πωλητές της. Επίσης, πολλά σκουπίδια τριγύρω, και ίχνη φωτιάς πάνω στα τείχη. Τότε είδα και τα δύο παιδιά με τα ποδήλατα τους.

Άφησα πίσω μου το Τοπ Καπί με περίεργες εντυπώσεις.

Άρχισε να βρέχει και να πέφτει η θερμοκρασία. Ήμουν χαρούμενος που είχα βρει ένα ήρεμο σημείο στην πόλη με λίγο κόσμο γύρω μου.

Πήρα ξανά το τραμ για έναν ειδικό προορισμό. Είχα βάλει στόχο την περιοχή του Βαλουκλή.

Εκεί θα έβρισκα την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής με το νεκροταφείο της, και θα έβγαζα τις φωτογραφίες μου. Σύμφωνα με το χάρτη βρίσκεται στη στάση Seytnizam, μόνο που η στάση αυτή δεν υπάρχει πια. Περπάτησα τρία χιλιόμετρα μέχρι να βρω τον προορισμό μου, αλλά αρχικά έκανα ένα ευχάριστο λάθος. Μπήκα κατά λάθος μέσα στο Αρμένικο νεκροταφείο και την εκκλησία του. Εκεί χαλάρωσα τελείως, και κατάλαβα ότι έχει σημασία να έχεις λίγο χώρο στη διάθεση σου μέσα σε μια πόλη. Η Αθήνα μού φαίνεται άδεια σαν επαρχιακός αυτοκινητόδρομος μετά απο κάθε ταξίδι στην Πόλη.

Όταν κατάλαβα το λάθος μου διέσχισα το δρόμο και πήγα στην Ζωοδόχο Πηγή. Απ' έξω, ο μικροπωλητής με διαβεβαίωσε ότι ΕΧΟΥΜΕ ΦΡΑΠΕ και εγώ δεν διαφώνησα. Είδα την εκκλησία και τούς τάφους των Πατριαρχών στον περίβολο. Πέρασα και απο το νεκροταφείο με τον σκύλο-φύλακα στην πόρτα.

Είδα τότε τα τρία πούλμαν να αδειάζουν Έλληνες επισκέπτες. Πήγαν κατευθείαν στην Ελληνική εκκλησία, είδαν στα γρήγορα το χώρο, και έτρεξαν ξανά στα πούλμαν για την επόμενη εκκλησιαστική επίσκεψη. Ούτε τούς είπε κανείς, ούτε κατάλαβαν ότι δεν ήταν μόνο μια Ορθόδοξη Εκκλησία σε εκείνο το σημείο, αλλά και ένα Αρμένικο νεκροταφείο, άλλο ένα Μουσουλμανικό, αλλά και ένα τζαμί. Βρίσκονταν σε μια περιοχή όπου οι θρησκείες βρίσκονταν σε διάλογο προτού καν ανακαλυφθεί η πολυπολιτισμικότητα. Κανένας τους δεν κατάλαβε οτιδήποτε. Ίσως μόνο να ψέλισαν καμια αλυτρωτική χαζομάρα.

Η περιοχή αυτή μού έκανε καλό. Είχε πια δροσιά, και έβγαζα φωτογραφίες ανενόχλητος. Πιο πολύ μού έμεινε στο μυαλό το Αρμένικο νεκροταφείο και η Ζωοδόχος Πηγή.

Περπάτησα τα τρία χιλιόμετρα μέχρι το τραμ μέσα απο συνεργεία αυτοκινήτων και μια γειτονιά που θύμιζε τα σύνορα Περισσού-Νέας Φιλαδέλφειας στα τέλη των 90s.

Γύρισα στο Μπέιογλου για φαγητό και μια ακόμα φεστιβαλική προβολή για την οποία θα γράψω ξεχωριστά.

Ήταν μια καλή μέρα.